Το σχόλιο Βασιλείου, οι αντιδράσεις και ο όχλος των ημερών

Θα έλεγα ότι πάνω από όλα η ιστορία με το tweet της κυρίας Βασιλείου θα πρέπει να είναι διδακτική. Σκληρά διδακτική αλλά παρ' όλα αυτά τέτοια. Για όλους μας.

Για όσους δεν την έμαθαν, μια περίληψη. Η κυρία Βασιλείου, σχολιάζοντας στον λογαριασμό της στο Twitter ανάρτηση χρήστη με άρθρο το οποίο έφερε τον τίτλο «Θεσσαλονίκη: Επιχειρηματίας συνελήφθη μετά από καταγγελία 24χρονης ότι τη βίασε σε σουίτα ξενοδοχείου» έγραψε το εξής: «Και πώς βρέθηκε στη σουίτα του ξενοδοχείου η 24χρονη; Θα πρέπει κάποιος να γνωρίζει όλα τα γεγονότα προτού βγάλει συμπέρασμα».

Το shitstorm που ακολούθησε ξεπέρασε βέβαια τα όρια της Κύπρου, φτάνοντας στην Ελλάδα και λαμβάνοντας πανελλαδικές διαστάσεις. Σε μια κατά τα άλλα βαρετή Κυριακή ο γνωστός όχλος των αργόσχολων κανιβάλων βρήκε μια θαυμάσια ευκαιρία να εκτονωθεί με ύβρεις και χαρακτηρισμούς οι οποίοι δεν μεταφέρονται. Μέχρι και gif με φτυσιές είδα. Κάποιοι δε… σταυροφόροι ενάντια στον ρατσισμό, εκτονώθηκαν με αναφορές προσβλητικές για την ηλικία της και σεξιστικές προτροπές να ασχοληθεί με την κουζίνα της. Και άλλα πολλά. 

Δεν αναφέρομαι βέβαια στις υπόλοιπες αντιδράσεις χρηστών οι οποίοι και οι οποίες πολύ έντονα μεν αλλά χωρίς να καταλήγουν σε αυτό το θλιβερό και επικίνδυνο για τον δημόσιο διάλογο επίπεδο και στο διά συνοπτικών διαδικασιών λιντσάρισμα μιας γυναίκας την οποία δεν γνώριζαν οι πλείστοι και οι πλείστες -στην Ελλάδα- επέκριναν την κυρία Βασιλείου για το σχόλιο αυτό. Όπως φυσικά και δεν αναφέρομαι στα ανάλογα σχόλια εδώ. 

Το σχόλιο της ήταν άτοπο. Ήταν ναι, αυτό που θα έκανε η γενιά των γονιών μας η οποία μεγάλωσε διαφορετικά. Εξίσου βεβιασμένα ή όχι, δεν το γνωρίζω. Ζούμε όμως στο 2022. Εδώ είναι και το μάθημα για την κυρία Βασιλείου αλλά και για τον καθένα μας στις μέρες των social media. Όμως εκείνη, μια γυναίκα η οποία ανέπτυξε δράση στο θέμα αυτό και όχι μόνο, γνώριζε πολύ καλά πως στις μέρες μας υπάρχει μια μεγάλη προσπάθεια για να αντιμετωπιστεί το πανδημικό, όπως η ίδια το περιέγραφε σε άλλη ανάρτησή της, φαινόμενο των βιασμών και της σεξουαλικής παρενόχλησης. Παρά τις μεγάλες αντιξοότητες.

Από αυτό και μόνο, μπορεί να πει κανείς με άνεση ότι το σχόλιο ήταν ατυχέστατο. Ακόμα κι αν παρέπεμπε και σε κάτι ορθό, την ανάγκη να μην στήνονται λαϊκά δικαστήρια είναι σημαντικό άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται στη δημόσια σφαίρα να θυμούνται τα απλά και τα βασικά. 

Με κυριότερο ότι το «όχι» μιας γυναίκας, υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις και ότι κι αν έχει προηγηθεί είναι «όχι». Ακόμα και εάν πρόκειται για μια γυναίκα η οποία αυτό επαγγέλλεται. Πόσω μάλλον για μια κοπέλα η οποία καταγγέλλει ότι ναρκώθηκε και βιάστηκε. 

Κάτι που ίσως η κυρία Βασιλείου να μην είχε καν διαβάσει όταν έκανε το σχόλιο. Και αυτό δεν θα έλεγα ότι είναι ελαφρυντικό. Μάλλον το αντίθετο. Και δείχνει πως δεν πρέπει να βιαζόμαστε και να γράφουμε παρορμητικά. Ειδικά στα social media και για τέτοια.

Από εκεί και πέρα όμως, και ερχόμενος στα δικά μας, δεν μπορώ να προσπεράσω την ισοπέδωση και τον κανιβαλισμό. Και δεν διανοούμαι να το κάνω.

«Θα έγραφες τα ίδια εάν το είχε πει ο Θεμιστοκλέους;», με ρώτησε κάποιος διότι και μια δική μου, διαφοροποιημένη από τα συνθήματα του εδώ όχλου τοποθέτηση, προκάλεσε τη λύσσα των γνωστών «προοδευτικών» τρολ -ένα είχε και τη φωτογραφία του Στάλιν και κήρυττε τα ανθρώπινα δικαιώματα!- όπως βέβαια και διάφορων δήθεν, «εναλλακτικών» και τσοκάρων, ανδρών και γυναικών, οι οποίοι και οι οποίες παριστάνουν τους επαναστάτες, πλην όμως το μυαλό τους δεν τους επιτρέπει να συζητήσουν κάτι που αποκλίνει από το δικά τους ή εισηγείται κάτι άλλο.

Απάντησα ευθαρσώς: Όχι. Δεν θα έγραφα τα ίδια. Διότι η Βασιλείου δεν είναι Θεμιστοκλέους. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα! Το ότι οποιοσδήποτε πει κάτι το οποίο δεν αρέσει σε όλους αυτούς και πολλούς άλλους ή το οποίο παρερμηνευθεί, θα λιθοβοληθεί με τον ίδιο τρόπο εύκολα και απλά προκειμένου να εκτονώνεται ο όχλος και να πουλάει πνεύμα. 

Αυτός ο εκφασισμός του δημοσίου διαλόγου είναι ένα τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα και έχουμε όλοι μας ευθύνη να σταθούμε απέναντί του, διότι μετατρέπεται σε κυρίαρχη τάση της εποχής. Και ελαχίστως διαφέρουν όλοι αυτοί μεταξύ τους, είτε βρίσκονται στην Ακροδεξιά είτε στο απέναντι άκρο. Είναι βαθιά αντιδημοκράτες και εξίσου επικίνδυνοι για μια υγιή κοινωνία, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι. Με το να τους χαϊδεύουμε ή να τους φοβόμαστε εμείς ειδικά στα ΜΜΕ δεν προσφέρουμε καμία υπηρεσία.

Πολλοί από αυτούς έσπευσαν χθες να συνδέσουν, ως… τεκμήριο, την οικονομική επιφάνεια της κυρίας Βασιλείου με την αντίστοιχη της οικογένειας από την οποία, σύμφωνα με αναφορές στα social media, προέρχονται δύο από τους δράστες. Ήταν… ταξικό, λέει το θέμα, μάλλον γνωρίζονται και εάν δεν γνωρίζονται είναι πλούσιοι και προστατεύουν ο ένας τον άλλον.

Ο ίδιος ο δικηγόρος της κοπέλας όμως διευκρίνισε ότι τα ονόματα που αναφέρονται στα social media δεν περιλαμβάνονται στη δικογραφία. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτό. Κυρίως όμως, καταλαβαίνει το βασικότερο το οποίο κάθε λογικός άνθρωπος οφείλει να θέσει εξ αρχής. 

Ότι τα λαϊκά δικαστήρια δεν βοηθούν και ότι όσοι τα στήνουν και, ακόμα χειρότερα, υποκαθιστούν τα κανονικά δικαστήρια με αυτά, δεν ενισχύουν ούτε τον πλουραλισμό, ούτε τη δικαιοσύνη, ούτε τη δημοκρατία. Ενισχύουν, με πρόθεση πολλές φορές και για να εξυψώνονται οι ίδιοι, τον φανατισμό, την αποδοχή του νόμου της ζούγκλας και την πρακτική κατάργηση της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.

Αυτές είναι αρμόδιες για να αποφασίζουν εάν μια καταγγελία για βιασμό έχει βάση, διότι τι να γίνει που κάποιες φορές είναι αβάσιμες και έχουν άλλα κίνητρα. Δεν το αποφασίζει το κάθε νούμερο στα social media σε μερικά λεπτά καταργώντας το τεκμήριο της αθωότητας οιουδήποτε με απίστευτη ευκολία και προκειμένου να πουλήσει «προοδευτική» και «επαναστατική» μούρη. 

Απέναντι σε όλους αυτούς και στον εκφασισμό που προωθούν με την επιπολαιότητά τους έχουμε υποχρέωση να σταθούμε, λοιπόν. Θυμίζοντας πως εξόχως προβληματικό είναι και το να βιάζεται κανείς να σχολιάσει θέματα τόσο ευαίσθητα ειδικά στην εποχή των social media και της αγριότητάς τους. 

Ένα όμως με τους φασίστες -τους κλασικούς, τους κόκκινους ή άλλους- δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει κανείς και καμία μας, αν θέλει να διαφυλάξει τη δημοκρατία και όχι να τη διαλύσει όπως αυτοί, επιβάλλοντας ο καθένας και η καθεμία τα ελλείμματα που τους αρέσουν.

Και πρέπει να το λέμε συνέχεια. Ακόμα και όταν δεν μας κάνει αρεστούς σε πολλούς οι οποίοι αποδέχτηκαν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής ως κάτι αναπόφευκτο και ως μια απλή πραγματικότητα.