Πιο ενοχλητική από τη συμμετοχή στα σκάνδαλα, τις πολιτικές αποφάσεις στο Κυπριακό, την αναξιοπιστία του, είναι αυτή η ηθική υπεροχή που προτάσσει το ΑΚΕΛ. Η σιγουριά που βγάζει ότι νομιμοποιείται να θέτει τον πήχη της πολιτικής ορθότητας. Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση της Ειρήνης Χαραλαμπίδου την περασμένη βδομάδα, με αφορμή τη συνάντηση που είχαν Αβέρωφ Νεοφύτου και Άντρος Κυπριανού (μετά από πρωτοβουλία του προέδρου του ΔΗΣΥ). «Διάβαζε πολλά πίστευε λίγα! Όπως τον δήθεν έρωτα Άντρου - Αβέρωφ που βρίσκεται μόνο στις επικοινωνίες πρακτικές του δεύτερου. Το ΑΚΕΛ ουδέποτε έκανε κωλοτούμπες με το Κυπριακό. Άλλοι σώπασαν παρακολουθώντας το φλερτ με τη διχοτόμηση και συντηρούσαν καταστροφικές πολιτικές», έγραψε, προσπαθώντας να αναδείξει τα όσα χωρίζουν στο Κυπριακό το ΑΚΕΛ από τον ΔΗΣΥ σε θέματα αξιοπιστίας. Επιβεβαιώνοντας πέραν των κάκιστων αντανακλαστικών του κόμματος της Αριστεράς (αφού μόνο να κερδίσει είχε επικοινωνιακά από τη συγκεκριμένη συνάντηση), και τη διαχρονική έλλειψη μέτρου. Και απαντώντας στο ερώτημα γιατί ακόμα και στο Κυπριακό αδυνατεί να καρπωθεί οφέλη από τη φθορά της υφιστάμενης κυβέρνησης. Διότι το ΑΚΕΛ και κωλοτούμπες έκανε -πιθανόν περισσότερες από κάθε άλλο κόμμα- και καταστροφικές πολιτικές συντήρησε και όχι μόνο φλέρταρε αλλά σε μεγάλο βαθμό συνέβαλε στο να κλειδώσει η διχοτόμηση.
Είναι δυνατόν στο ΑΚΕΛ με αυτή την ιστορική διαδρομή στο Κυπριακό να προτάσσουν αυτή τη ρητορική; Να κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται πως το γεγονός ότι το Κυπριακό βρίσκεται σε πορεία διχοτόμησης δεν είναι άσχετο με τις δικές τους ενέργειες; Πριν το 1974 δεν είναι το ΑΚΕΛ που ταυτίστηκε με την πλειοψηφία των αποφάσεων του Μακαρίου που οδήγησαν στην πρώτη διχοτόμηση; Που διαφώνησε μόνο ως προς τη διαδικασία με την κατάθεση των 13 σημείων και συντάχθηκε με τη μη αποδοχή της συμφωνίας Κληρίδη - Ντενκτάς το 1972, όπου οι Τ/Κ είχαν σε μεγάλο βαθμό αποδεχθεί τα 13 σημεία (η απόρριψη της οποίας οδήγησε δύο χρόνια αργότερα στο πραξικόπημα και την εισβολή); Μετά το 1974, δεν είναι το κόμμα της Αριστεράς που στήριξε όποιον εθνικιστή βρέθηκε στον δρόμο του για να συνεχίσει να βρίσκεται κοντά στην εξουσία; Που συνεργάστηκε με ό,τι πιο ακραίο μήπως και κυβερνήσει η «επάρατη» Δεξιά; Δεν είναι αυτό που έδωσε τη διαχείριση του Κυπριακού τα πρώτα καθοριστικά χρόνια μετά την εισβολή (όταν ακόμα ήταν έντονες οι διεθνείς πιέσεις προς την Τουρκία) στον Σπύρο Κυπριανού, ο οποίος οδήγησε σε ναυάγιο κάθε πρωτοβουλία; Που καταψήφισε ένα σχέδιο που ήταν ό,τι πιο κοντινό στις επιδιώξεις των Ε/Κ μετά από επίσκεψη στη Σοβιετική Πρεσβεία; Και που δεν είχε κανένα πρόβλημα -με το Κυπριακό σε ακτίνα συμφωνίας- να καταστήσει κεντρικό πρόσωπο της ιστορικής εκείνης στιγμής έναν από τους μεγαλύτερους πολέμιους της ομοσπονδιακής λύσης, για να απομακρύνει από την προεδρία τον Κληρίδη;
Το 2004 δεν είναι και πάλι το ΑΚΕΛ που τάχθηκε εναντίον ενός σχεδίου που «επανένωνε τον λαό» σύμφωνα με τα όσα δήλωσε ο γενικός γραμματέας του, (πριν κοιμηθεί με το «Ναι» και ξυπνήσει με το «Όχι»), η στήριξη του οποίου πιθανόν να σήμαινε και λύση; Που ήταν έτοιμο μέχρι λίγους μήνες πριν τις προεδρικές του 2008 να υποστηρίξει εκ νέου τον Τάσσο Παπαδόπουλο ενώ γνώριζε, σύμφωνα με τον Δημήτρη Χριστόφια, ότι συνειδητά πήγε στο Μπούργκενστοκ για να τουμπάρει την προσπάθεια λύσης; Και το οποίο για να διατηρήσει στην τότε συγκυβέρνηση το ΔΗΚΟ άφησε τη συγκυρία Ταλάτ να περάσει; Πότε με τις πράξεις (και τις συνεργασίες) του διεκδίκησε πραγματικά τη λύση; Πότε λειτούργησε στη βάση των όσων διαχρονικά διακηρύττει;
Η πορεία του Κυπριακού, παρά τις διακυμάνσεις και αντιφάσεις, είχε μια σταθερά: το συνεχές φλερτ του ΑΚΕΛ με τους διχοτομιστές και την αρνητική στάση του απέναντι σε κάθε πραγματική ευκαιρία λύσης. Κυρίως όμως την ατέρμονη υποκρισία του. Ενώ διαχρονικά παρουσιαζόταν ως ανάχωμα στους εθνικιστές, με ελάχιστες εξαιρέσεις ήταν αυτό που τους οδήγησε στην εξουσία. Που με την ψήφο του τους δικαίωσε και με την όλη του στάση τους γιγάντωσε. Κι ενώ πάντοτε αναδείκνυε την ηθική υπεροχή του έναντι των υπολοίπων -αυτοπροσδιοριζόταν ως το κόμμα που ηγείτο των προσπαθειών για λύση- ποτέ οι πολιτικές του επιλογές δεν στήριξαν αυτό το αφήγημα. Η ρητορική του ΑΚΕΛ υπέρ της λύσης, πέρα από κάποιες επικοινωνιακές εξάρσεις, συναντήσεις με τ/κ κόμματα και συναυλίες της ΕΔΟΝ δεν έλαβε ποτέ μορφή πολιτικών ενεργειών. Αντίθετα όλες του οι ενέργειες κινούνταν ενάντια στην επανένωση. Σε όλες τις μεγάλες στιγμές - το '72, το '78, το 2004- το ΑΚΕΛ και όχι ο ΔΗΣΥ βρέθηκε απέναντι στη λύση.
Κάθε αποτυχημένη προσπάθεια που έφερε πιο κοντά τη διχοτόμηση βασίστηκε και στις ενέργειες και επιλογές του κόμματος που σήμερα (με το βλέμμα και πάλι προς το ΔΗΚΟ του Νικόλα Παπαδόπουλου) ανησυχεί μπας και φτάσουμε σ’ αυτήν. Γι’ αυτό και η προδιαγραφόμενη διχοτόμηση, ανεξαρτήτως του τι γράφει η Ειρήνη Χαραλαμπίδου, φέρει φαρδιά πλατιά (και) τη δική του σφραγίδα.
antopoly@cytanet.com.cy
Η διχοτόμηση φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του ΑΚΕΛ
Σε όλες τις μεγάλες στιγμές -το '72, το '78, το 2004- δεν είναι ο ΔΗΣΥ αλλά το ΑΚΕΛ που βρέθηκε απέναντι στη λύση
ΤΑ ΑΚΙΝΗΤΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων
Οι ιδιοκτήτες της ιστοσελίδας www.politis.com.cy διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρούν σχόλια αναγνωστών, δυσφημιστικού και/ή υβριστικού περιεχομένου, ή/και σχόλια που μπορούν να εκληφθεί ότι υποκινούν το μίσος/τον ρατσισμό ή που παραβιάζουν οποιαδήποτε άλλη νομοθεσία. Οι συντάκτες των σχολίων αυτών ευθύνονται προσωπικά για την δημοσίευση τους. Αν κάποιος αναγνώστης/συντάκτης σχολίου, το οποίο αφαιρείται, θεωρεί ότι έχει στοιχεία που αποδεικνύουν το αληθές του περιεχομένου του, μπορεί να τα αποστείλει στην διεύθυνση της ιστοσελίδας για να διερευνηθούν. Προτρέπουμε τους αναγνώστες μας να κάνουν report / flag σχόλια που πιστεύουν ότι παραβιάζουν τους πιο πάνω κανόνες. Σχόλια που περιέχουν URL / links σε οποιαδήποτε σελίδα, δεν δημοσιεύονται αυτόματα.
