Στη ραδιοφωνική συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ την Τρίτη (16/5), ο Διονύσης Σαββόπουλος κλήθηκε να μιλήσει για τις εκλογές της 21ης Μαΐου και σε αυτό το πλαίσιο ευχήθηκε «μια αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας», ξεκαθαρίζοντας ότι «σέβεται όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και τους ηγέτες του». Είπε επίσης πως «κάποια από τα κόμματα μιας υποτιθέμενης προοδευτικής συνεργασίας διατηρούν ένα παλιό είδος φοιτητικής ξεγνοιασιάς και μια υπερβολική και αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση, η οποία μπορεί να αποβεί πάρα πολύ επικίνδυνη, γιατί τα πράγματα πια είναι πάρα πολύ δύσκολα». Και έπεσε όλος ο ΣΥΡΙΖΑ να τον φάει. Ο κακός χαμός. Λες και όλοι οι καλλιτέχνες πρέπει να έχουν πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων διά να ομιλούν.
Δηλαδή, όσοι καλλιτέχνες δηλώνουν υπέρ Σύριζα είναι καλοί και όσοι υπέρ Μητσοτάκη στο πυρ το εξώτερον; Δεν είναι πολύ δημοκρατικό αυτό. Πλουραλισμός και πολυκομματισμός υπάρχει ακόμα στην Ελλάδα και ο καθένας έχει δικαίωμα να υποστηρίζει την άποψή του είτε είναι δεξιός είτε είναι αριστερός. Αφήστε που η αξία ενός καλλιτέχνη δεν πάει ανάλογα με το τι ψηφίζει! Αλίμονο αν σκεφτόμασταν τόσο περιορισμένα! Εντωμεταξύ, ο Σαββόπουλος δεν δήλωσε ποτέ αριστερός –εκτός αν θεωρεί κανείς ότι όσοι βασανίστηκαν από τη Χούντα ήταν όλοι αριστεροί και δεν υπήρξαν και δεξιοί αντιχουντικοί δημοκράτες. Ο Σαββόπουλος στο παρελθόν έχει στηρίξει και τον πατέρα Μητσοτάκη. Οι στίχοι του της δεκαετίας του ΄90 διαπνέονται από την πίστη στις συγκολλητικές ουσίες του έθνους και έχει κατηγορηθεί και για εθνικισμό. Αλλά και να υπήρξε αριστερός, δικαιούται να αλλάξει γνώμη όποτε θέλει. Εξηγεί μάλιστα με μεγάλη μετριοπάθεια γιατί κάνει αυτήν την επιλογή.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανέναν καλλιτέχνη που δηλώνει τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Ούτε με αυτούς που κρίνουν τις πολιτικές απόψεις του τραγουδοποιού. Έχω πρόβλημα με τις χυδαίες επιθέσεις, τις ακρότητες, τη μισαλλοδοξία. Κάποτε ο αυριανισμός έβριζε χυδαία τον Χατζιδάκι και τον Θοδωράκη. Σήμερα ο πολακισμός βρίζει χυδαία τον Διονύση Σαββόπουλο. Για αυτό, αυτές τις μέρες μαζί με τον Σαββόπουλο.
Έγραψε ο διαδικτυακός φίλος Αλέξανδρος Μίχας ένα υπέροχο σχόλιο για τον Σαββόπουλο, το οποίο αξίζει να διαβαστεί από όλους με την ελπίδα πως την επόμενη φορά που θα προκύψει ανάλογο θέμα, κάποιοι μπορεί να γίνουν λίγο πιο μετριοπαθείς:
«Είμαι ό,τι είμαι κι ό,τι τραγουδώ για σε».
Στο άκουσμα των σημερινών δηλώσεων του Σαββόπουλου, οι πιο παραδοσιακοί αντιδεξιοί πήγαν πίσω στο 1989. «Τι περιμένατε από αυτόν που έβγαλε το 'Κούρεμα' για να στηρίξει τον πατέρα Μητσοτάκη», είπαν. Άλλοι, λιγότερο «ψαγμένοι», έμειναν στα γενικά αναθέματα που ξεστομίζουν κατά όσων δεν μένουν πιστοί στην αριστερή ορθοδοξία. Ξέχασαν (ή αποσιώπησαν), όμως, ότι από την ορθοδοξία αυτή ο Σαββόπουλος είχε διαχωρίσει αμετάκλητα τη θέση του ήδη από το 1983 και από τον εμπορικότερο, ίσως, δίσκο του: τα «Τραπεζάκια έξω». Εκεί, στις χρυσές εποχές της Αντιδεξιάς, ο Σαββόπουλος τόλμησε να γράψει «δεν είμαι ΠΑΣΟΚ, δεν είμ’ ούτε ΚΚΕ/ είμαι ό,τι είμαι κι ό,τι τραγουδώ για σε».
Παραφράζοντας τον (δικό του) Δικαιόπολι, θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος: «Αλλά τότε τι είναι ο Σαββόπουλος; Σε τι θεό πιστεύει τέλος πάντων αυτός ο άνθρωπος;». Η απάντηση στους «Αχαρνής», παραμένει ίδια και εδώ: «Το μόνο που θέλει ο μουσικός είναι το έργο. Συγχωρείστε τον για την αδυναμία του». Ο Σαββόπουλος ήθελε πάντα μια Ελλάδα με τη μέγιστη δυνατή ελευθερία και τη μέγιστη δυνατή καλοπέραση. Γι’ αυτό έγραψε ύμνους υπέρ της αντίστασης στη Χούντα και έφαγε το ξύλο της χρονιάς του στης Μπουμπουλίνας· και γι’ αυτό στη Μεταπολίτευση επέλεξε να κάνει μεγάλα σουξέ και όχι δηλώσεις αριστερών φρονημάτων. Ο Σαββόπουλος τραγούδησε την εκάστοτε εποχή του, υπηρετώντας την τέχνη του και τον εαυτό του.
Η κρίση βρήκε τον Σαββόπουλο σχεδόν εβδομήντα χρονών. Μπορούσε να βγάλει λεφτά με ουρά πουλώντας τα πρώιμα τραγούδια του στις μεγάλες συγκεντρώσεις. Δεν το έκανε. Και πιστεύω ότι δεν το έκανε γιατί έβλεπε ότι αυτοί που θα τα αγόραζαν πήγαιναν χέρι-χέρι με τους επιγόνους και τους απολογητές των τότε βασανιστών του. Έτσι, αυτή τη δεκαετία ο Σαββόπουλος έγινε ξανά πολιτικός -αυτή τη φορά όχι με στίχους, αλλά με λόγο πεζό. Που όμως παρέμενε εξίσου γλυκός, ενωτικός και παρηγορητικός όπως και η «αγωνιστική» του περίοδος.
Σχεδόν στα ογδόντα του πλέον, ο Σαββόπουλος δεν περιμένει κανέναν να του απονείμει μια ταμπέλα ευκαιρίας. Γιατί δεν την περίμενε ποτέ του, καθώς ήδη από το 1977 τοποθέτησε τον εαυτό του στη θέση του Δικαιόπολι: «αυθεντικός, σαν έργο του δημιουργού του, να μην τον φθείρει η ιστορία. Ηθοποιός, να μην τον παρασύρει το κοινό και οι αντζέντηδες. Και είρωνας, είρωνας, με το ματάκι παιχνιδιάρικο και με το κεφαλάκι πάνω στον πάγκο του χασάπη».
Κλείνοντας, «έξω απ’ αυτή τη διαδικασία προς τον εορτασμό, όλα γίνονται για λόγους ανύπαρκτους». Δεν το λέω εγώ (ούτε) αυτό -το είπε ο ίδιος ήδη από το 1977. Αλλά αυτοί που σήμερα νιώθουν προδομένοι τότε δεν άκουγαν -τους το είχε απαγορεύσει το κόμμα.
