Το ΑΚΕΛ. Ειλικρινές. Για πρώτη φορά εδώ και καιρό, μάλλον

Από μία άποψη, καλύτερα. Βδομάδες ψάχνουν την αφορμή για να πουν οι άνθρωποι αυτό που πραγματικά νιώθουν. Ας εκφραστούν κι ας αφήσουν πια στην άκρη τα «ναι μεν, αλλά…» και όλα τα άλλα.

Το ΑΚΕΛ αποφάσισε να μην παραστεί, λέει, στην ομιλία Ζελένσκι στη Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου επειδή στην προσφώνηση στηνΒουλή των Ελλήνων μίλησε κάποιος από τους τελευταίους ελληνικής καταγωγής στρατιώτες στη Μαριούπολη, ο οποίος είπε ότι είναι στα Τάγματα Αζόφ, δηλώνοντας ότι «ο παππούς μου πολέμησε τους ναζί και εγώ τώρα πολεμώ τους ναζί».

Και εμένα με ενοχλεί η ιδιότητα. Όπως αδιανόητο είχα θεωρήσει όταν, ρωτώντας γι' αυτή την ομάδα στην Οδησσό, είχα πάρει από κάποιον την απάντηση, «τώρα κανείς δεν περισσεύει, όταν η χώρα μας δέχεται εισβολή και, μάλιστα, σε αυτή την έκταση, έχουν καταταγεί στο στρατό».

Ως άνθρωπος ο οποίος πάντα συγκρουόταν με τον φασισμό, τον κλασικό, αλλά και τον αριστερόστροφο εσχάτως, με τους σταλινικούς οι οποίοι έχουν ξεθάψει τα πιο καμένα κυκλώματα του εγκεφάλου τους και στην προσπάθειά τους να φανταστούν ότι η ΕΣΣΔ βγαίνει από το μνήμα της και κατατροπώνει τη Δύση λένε και κάνουν τα ίδια με τους νεοφασίστες, ως τέτοιος άνθρωπος, λοιπόν, δεν μπορούσα να το κατανοήσω.

Είμαι, όμως, βέβαιος πως εάν ήμουν ο ίδιος, αλλά ήμουν Ουκρανός, θα το κατανοούσα έχοντας δει τι κάνουν οι Ρώσοι αυτή τη στιγμή στη χώρα μου. Απλά θα απαιτούσα, όταν τελείωνε το κακό αυτό, να αντιμετωπιστούν όπως πρέπει και όπως πάντα εδώ και χρόνια γράφω οφείλουν να αντιμετωπίζονται όλες οι ομάδες οι οποίες επιδιώκουν την κατάλυση της δημοκρατίας.

Δεν μπορεί να υπάρχει ανοχή, όχι.

Όμως, πηγαίνοντας πίσω στις γελοιότητες της Αριστεράς, διότι τέτοιες είναι, είναι καιρός να πέσουν οι μάσκες και το ΑΚΕΛ να αναμετρηθεί με τον εαυτό του, το παρελθόν του και το μέλλον του, παρόλο που είναι πια κοινή η διαπίστωση πως όσο δεν αλλάζει, δεν αποβάλλει τις αγκυλώσεις του και δεν ανοίγεται, μέλλον δεν έχει. Και ούτε μπορεί να έχει το 2022, έτσι.

Αυτό που διακυβεύεται αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία και το ΑΚΕΛ το γνωρίζει πολύ καλά, είναι η αναμέτρηση του ελεύθερου κόσμου -στον οποίο το ΑΚΕΛ ορκίζεται πια ότι ανήκει- με τον ανελεύθερο και με έναν νέο κόσμο τον οποίο ο πρώην Πρόεδρος της Ρωσίας και μαριονέτα του δικτάτορα Πούτιν, Μεντβέντεφ, περιέγραψε ως «μία Ευρασία από το Βλαδιβοστόκ ως τη Λισσαβώνα».

Δεν φέρνει τη δημοκρατία ο Πούτιν με τους Κινέζους, την κατάργησή της φέρνει, όπως την κατήργησε και στη χώρα του, εκεί όπου τα ΜΜΕ φιμώθηκαν, δημοσιογράφοι και αντιφρονούντες καταλήγουν στη φυλακή, όταν δεν δολοφονούνται, χωρίς ποτέ το ΑΚΕΛ να το θεώρησε αυτό «πρόκληση για τον κάθε δημοκράτη» (sic) και σοβαρή δικαιολογία να μην παραστεί στη συζήτηση. Στη… δική μας Βουλή!

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το ΑΚΕΛ ποτέ δεν είχε και δεν έχει πρόβλημα με την αιμοσταγή δικτατορία του Πούτιν. Άλλωστε, ποτέ, μα ποτέ, δεν ψέλλισε το παραμικρό για τα εγκλήματά της στην ίδια τη Ρωσία και την κατάλυση της δημοκρατίας.

Το ΑΚΕΛ κατανοούσε και κατανοεί την εισβολή του Πούτιν παρά τις θέσεις που αναγκάστηκε να πάρει. Στη δεύτερη επίσημή του ανακοίνωση και μέσω των δηλώσεων μόνο του Άριστου Δαμιανού, την ώρα που πολλοί άλλοι ναιμεναλλάδες πολιτικοί του ξεσάλωναν σε ΜΜΕ και ΜΚΔ.

Το ΑΚΕΛ έψαχνε εδώ και καιρό την αφορμή και με μεγάλη δυσκολία κρατιόταν σε μία γραμμή στην οποία δεν πίστευε, την ώρα που ερωτοτροπούσε παντοιοτρόπως με τον Πουτινισμό και τα όσα επιδιώκει.

Όσο για τους νεοναζί και την «πρόκληση» την οποία δεν μπορεί να σηκώσει η -υψηλή- ηθική τους, τουλάχιστον όσο καλά σηκώνει τις κτηνωδίες του Πούτιν, οι οποίες χάνονται σε κάτι μονόστηλα της «Χαραυγής», καλό θα ήταν να θυμηθούν πως κάθονται στο ίδιο Κοινοβούλιο με τους δικούς μας νεοναζί, αλλά και, κυρίως, πως όταν στο πλαίσιο των διεργασιών για εκλογή Προέδρου της Βουλής ο γ.γ. του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου είχε ερωτηθεί για το ενδεχόμενο να υποστηρίξει το ΕΛΑΜ έναν υποψήφιο τον οποίο θα υποστήριζε και το ΑΚΕΛ, είχε απαντήσει γελώντας και με τη φράση: «ε, τι θα τους πούμε, δεν θέλουμε;»

Όμως, το πρόβλημα είναι ο Έλληνας που είναι στους Αζόφ και μίλησε στη Βουλή στην Ελλάδα! Ούτε η ουσία, ούτε οι χιλιάδες των νεκρών, ούτε οι ισοπεδωμένες πόλεις, ούτε τα εγκλήματα πολέμου των Ρώσων εισβολέων, ούτε το διεθνές δίκαιο, ούτε τα εκατομμύρια των προσφύγων. Τίποτα.

Αυτό είναι το ΑΚΕΛ που είδαμε χθες. Και φοβάμαι πως, όσο πλησιάζουν οι εκλογές και θα θέλουν να μαντρίσουν τη διασπασμένη και μη Ακροαριστερά, αυτό θα είναι το ΑΚΕΛ που θα βλέπουμε. Αυτοί το βαθιά ελλειμματικό και γελοίο πράγμα το οποίο μέχρι χθες κρυβόταν πίσω από μισόλογα για τα μπαλέτα της Μόσχας και το μουρμουρητό στις λαϊκές οργανώσεις για τον νέο Πατερούλη που έχει δίκαιο.

Αν μη τι άλλο, τώρα θα είναι και κάπως πιο ειλικρινείς. Και συνεπείς με τις εισβολές των συντρόφων τους σε άλλες «σοσιαλιστικές» χώρες, τις οποίες δικαιολογούσαν ως εκκαθαρίσεις «αντεπαναστατών».

Γιατί, ας μη γελιόμαστε, όποιο χρώμα κι αν έχει ο φασισμός, είναι φασισμός. Και το έλλειμμα, έλλειμα. Δικαιολογίες και προφάσεις μπορεί να βρίσκει ο καθένας όσες θέλει για να ξεπλένει τον φασισμό που του αρέσει.

Αν του αρέσει, φυσικά.