Όλες οι νεοεκλεγμένες κυβερνήσεις ξεκινούν τη θητεία τους με μια περίοδο χάριτος. «Μήνα του μέλιτος» την ονόμασε ο Αβέρωφ Νεοφύτου, μιλώντας ειδικά για την οικονομία. Στην περίπτωση της νίκης του Νίκου Χριστοδουλίδη, της Αλληλεγγύης, της ΕΔΕΚ, του ΔΗΚΟ, της ΔΗΠΑ και μερίδας της βάσης του ΔΗΣΥ, «ο μήνας του μέλιτος» διαρκεί όχι έναν αλλά έξι μήνες. Λίγο ο μοιρασμένος ΔΗΣΥ που δεν έχει βρει ακόμα τον ρόλο του και τη φωνή του, λίγο το ΑΚΕΛ με την αυταρέσκειά του ότι τα πήγε καλά στις εκλογές και πρέπει να ανανεωθεί/διευρυνθεί, λίγο η καλοκαιρινή ραστώνη, μείναμε χωρίς αντιπολίτευση. Χάρη στην ανυπαρξία της αντιπολίτευσης, περάσαμε ένα εξάμηνο με σχετική ησυχία. Εκτός των καβγάδων στο Υπουργείο Υγείας, είχαμε εγκαίνια, αγάπη και αισιοδοξία. Κυρίως είχαμε την κυβέρνηση να καλλιεργεί συστηματικά την εικόνα μιας φλατ και εύκολης πολιτικής ηγεμονίας. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο από όλα.
Κάποιοι επισημάναμε τον κίνδυνο εξαρχής. Κανείς δεν έδωσε σημασία στο ότι η χώρα δεν έχει πατήσει καλά - καλά στα πόδια της και η μοίρα της εξαρτάται από παράγοντες που δεν μπορεί ακόμη να ελέγξει η ίδια. Ενώ όλοι επικαλούνται, σε επίπεδο ρητορικής πάντα, τις γεωστρατηγικές αλλαγές, κανείς δεν δίνει μεγάλη σημασία τι ακριβώς σημαίνει για τα συμφέροντά μας αυτό - εάν δίναμε σημασία θα άλλαζε κάτι στον τρόπο που σχεδιάζουμε τις κινήσεις μας. Κανείς δεν δίνει σημασία στα πρώτα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από το κεφάλι μας στην οικονομία, τα οποία όπως γράφουν οι ειδικοί μπορεί να ξεσπάσουν σε μια νέα καταιγίδα, ενώ εμείς δεν έχουμε καν προβλέψει για μια ομπρέλα ή ένα αδιάβροχο. Ούτε καταλάβαμε αν υπάρχει σχέδιο σε περίπτωση μιας μεγάλης κρίσης στη νεκρή ζώνη – ελπίζω να μην επικρατήσει κι εδώ, η χριστοδουλική λογική για το Βαρώσι ότι «οι Τούρκοι μπλοφάρουν». Είναι το περιστατικό στην Πύλα μεμονωμένο ή προέρτιο μιας σειράς παρόμοιων περιστατικών; Το μεταναστευτικό/προσφυγικό με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε αλλεπάλληλες κοινωνικές εκρήξεις. Για να μην τα πολυλογώ, αν στο επόμενο διάστημα η συγκυρία μας οδηγήσει σε μια νέα κρίση, που μπορεί να είναι εθνική ή οικολογική, ή μπορεί να είναι μια νέα παγκόσμια οικονομική κρίση στους ανέμους της οποίας θα είμαστε φτερό, φοβάμαι πώς η κυβέρνηση θα πέσει από τα σύννεφα μαθαίνοντας πώς εξανεμίζονται οι πολιτικές ηγεμονίες και πώς αλλάζουν στρατόπεδο οι οπαδοί.
Θα ρωτήσουν οι χειροκροτητές της κυβέρνησης, «μα καλά, δεν βλέπεις ότι πάμε θαυμάσια;» Μόνο το ΑΚΕΛ, εσύ και πέντε γραφικοί αβερωφικοί τα λέτε αυτά». Θα απαντήσω, ανάλογα με το πώς τίθεται το ερώτημα. Οι εκλογές τελείωσαν. Ο Αβέρωφ έχασε. ‘Εχουμε Πρόεδρο κι αυτός έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης από τον περασμένο Φεβρουάριο.
Ανήκω σ΄ εναν πολιτικό χώρο που δεν κατόρθωσε ποτέ να έχει αυτόνομη κοινοβουλευτική παρουσία, αλλά είχε πάντοτε αυτόνομο πολιτικό λόγο. Αυτός ο λόγος δεν εισακούστηκε όταν προειδοποιούσε για τη χρεοκοπία, για την έκπτωση της δημοκρατίας, για τη ρωσική διείσδυση, για τη διαφθορά, για το Κυπριακό. Διάφοροι χλευάζουν τις Κασσάνδρες, αγνοώντας ότι η κατάρα που ακολουθούσε την Κασσάνδρα δεν ήταν να αστοχεί, αλλά να μην την πιστεύουν. Και αυτός ο αυτόνομος πολιτικός λόγος θα ακουστεί και σήμερα, έστω κι αν είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αντί να εισακουστεί θα συκοφαντηθεί ως φιλοακελικός, αβερωφικός, ισοπεδωτικός και δεν ξέρω γω τι. Καμία σχέση.
Η κυβέρνηση πρέπει να βγει όσο πιο γρήγορα γίνεται από τον μήνα του μέλιτος, τη μέθη της νίκης. Να καταλάβει ότι ηγεμονεύει πολιτικά ελλείψει αντιπάλου. Μπορεί να μην έχει αυτή τη στιγμή εκλογικό, πολιτικό αντίπαλο, αλλά έχει έναν αντίπαλο πολύ πιο δύσκολο. Τα τεράστια προβλήματα της χώρας. Την ασθενική της δημοκρατία, την εύθραυστη οικονομία, την αποπροσανατολισμένη κοινωνία, άθυρμα του ανορθολογισμού, της συνωμοσιολογίας αλλά και της αδικίας, των ανισοτήτων, της έλλειψης προοπτικής, της μιζέριας, της καθημερινής ζωής με όρους του 20ού αιώνα ενώ μπήκαμε ήδη στην τρίτη δεκαετία του 21ου. Και για αυτά δεν γίνεται σχεδόν τίποτα. Κι αυτά, αν δεν είμαστε πολύ τυχεροί και δεν μας πάνε όλα πρίμα, θα γεννήσουν τον επόμενο πολιτικό της αντίπαλο. Ο οποίος, συν όλους τους άλλους εξωτερικούς κινδύνους, μπορεί την επόμενη φορά να πετύχει να καταστρέψει τη χώρα. Όσο η κυβέρνηση ζει τον παρατεταμένο «μήνα του μέλιτος» η χώρα είναι στον αυτόματο πιλότο, έρμαιο της συγκυρίας.
