«Τραγικές φιγούρες του Κυπριακού» του Θεόδωρου Θεοδώρου

Άντρος Κυπριανού: «Το μέλλον, η επιβίωση του τόπου και του λαού μας, πρέπει να ξεπερνά τα στενά κομματικά πλαίσια. Δεν χωρούν ούτε μικροκομματικά συμφέροντα, ούτε μικρόκαρδες προσεγγίσεις. Χρειάζεται όλοι να συνεργαστούμε ώστε ο τόπος και ο λαός μας να έχουν μέλλον και προοπτική. Η πατρίδα μας πρέπει να είναι πάνω από οτιδήποτε άλλο».

Αβέρωφ Νεοφύτου: «Όμως μας ενώνει, όπως έχεις πει, και θέλω να το υπογραμμίσω, ένα κοινό όραμα κι ένας κοινός στόχος: να δούμε την πατρίδα μας επανενωμένη. Σε εκλογές κάποτε χάνουμε, κάποτε κερδίζουμε. Εάν όμως χάσουμε πατρίδα, δεν μπορούμε να την ξανακερδίσουμε».

Ακούγοντας τις πιο πάνω δηλώσεις των Αβέρωφ Νεοφύτου και Άντρου Κυπριανού, κατά την πρόσφατη συνάντησή τους, τα συναισθήματα που σε διακατέχουν είναι σαφώς αντιφατικά. Αφενός μεν χαρά και αισιοδοξία γιατί οι δύο μεγάλες παρατάξεις συντάσσονται υπέρ της λύσης του Κυπριακού και αφετέρου λύπη και αγανάκτηση γιατί χρονικά η αναβίωση της άτυπης συμμαχίας της λύσης, ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ, έρχεται αργοπορημένη και είναι εκ των πραγμάτων άνευ ουσιαστικής σημασίας.

Δυστυχώς χάσαμε το «τρένο» της επανένωσης. Το τραγικό είναι ότι το χάσαμε αρκετές φορές με τις δύο τελευταίες και σημαντικότερες να είναι το 2004 όταν απορρίψαμε το σχέδιο Ανάν και το πολύ πρόσφατο, το 2017, όταν με τους γνωστούς τακτικισμούς και τις παλινδρομήσεις ουσιαστικά απορρίψαμε το πλαίσιο Γκουτέρες, την τελευταία ευκαιρία για να απαλλαγούμε από την κατοχή. Ας μην ξεχνούμε την παραδοχή του ΥΠΕΞ ότι στο Κραν Μοντανά φτάσαμε στο παρά πέντε της λύσης και την ακόμα δραματικότερη δήλωση του διαπραγματευτή μας Ανδρέα Μαυρογιάννη ότι φτάσαμε μια τρίχα από τη λύση.

Αν και οι ορθότατες πιο πάνω δηλώσεις προέρχονται από δυο πολιτικούς, πέραν πάσης αμφιβολίας συνειδητοποιημένους υπέρ της επανένωσης, δυστυχώς σήμερα κατάντησαν μεγάλα λόγια χωρίς κανένα αντίκρισμα.

Αρχίζοντας από τον γ.γ. του ΑΚΕΛ, όταν μιλά για «μικροκομματικά συμφέροντα» και «μικρόκαρδες προσεγγίσεις» φαίνεται να έχει κοντή μνήμη. Πώς ο Άντρος Κυπριανού ξεχνά την εγκληματική στάση που τήρησαν πριν και κατά το σχέδιο Ανάν; Μήπως κάποιοι «Αρειανοί» έφεραν στην εξουσία τον Τάσσο Παπαδόπουλο ο οποίος, παρά τις δεσμεύσεις Χριστόφια, αποδείχθηκε ότι «δεν άλλαξε ο άνθρωπος σιόρ»; Μήπως, και πάλι «Αρειανοί», ψήφισαν «Όχι» για να τσιμεντώσουν το «Ναι»;

Πέρασαν τόσα χρόνια από το 2004 και ακόμα να ακούσουμε έστω ένα έμμεσο mea culpa από το κόμμα της Αριστεράς. Να μας εξηγήσουν επιτέλους τα ανεξήγητα. Για παράδειγμα, πώς μετά την ομιλία του τότε γ.γ. Δημήτρη Χριστόφια στο συνέδριο του ΑΚΕΛ για το σχέδιο Ανάν κατέληξαν σε αυτήν την απαράδεκτη και εθνικά καταστροφική απόφαση. Για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, η ομιλία αυτή ήταν η πιο ένθερμη που εκφωνήθηκε υπέρ του σχεδίου του γ.γ. των ΗΕ. «Με το σχέδιο Ανάν επανενώνεται η Κύπρος. Η Κυπριακή Δημοκρατία μετατρέπεται σε δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία υπό την ονομασία Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία, με μία κυριαρχία, μία διεθνή προσωπικότητα και μία ιθαγένεια» και πολλές άλλες θετικές διαπιστώσεις στις οποίες όμως τελικά είπαν «Όχι». Με απλά λόγια, ακόμα να μας εξηγήσουν γιατί είπαν «Όχι» στο σχέδιο που, κατά τη δική τους εκτίμηση, επανένωνε την πατρίδα μας;

Στην αντίπερα όχθη, στον ΔΗΣΥ και στον Αβέρωφ Νεοφύτου, τα ίδια και χειρότερα. Θα πρέπει κι αυτός με τη σειρά του να δώσει αρκετές εξηγήσεις. Να μας διαφωτίσει γιατί μετά το «τσουνάμι αρνητικών εξελίξεων» του Οκτωβρίου του 2018 σίγησε και επί τρία χρόνια έβλεπε «καλοκαιρία». Τι μεσολάβησε επιτέλους; Μήπως υιοθέτησε την αντίδραση του ΠτΔ και σταμάτησε και αυτός να ασχολείται με «καιρικά φαινόμενα»;

Ειδικότερα, να μας εξηγήσει τη σκοπιμότητα πίσω από τη διοργάνωση της ημερίδας για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με ομιλητή τον εκ των κύριων επικριτών του ΠτΔ αείμνηστο Αλέκο Μαρκίδη. Μια εθνικά υπεύθυνη πρωτοβουλία η οποία δυστυχώς δεν είχε καμία συνέχεια. «Σήμερα παρευρεθήκαμε στο πραγματικό πολιτικό μας σπίτι. Μας καλωσόρισαν Μαρκίδης, Κούρος, Καίτη, Κασουλίδης, Δημητρίου κ.ά. Είναι βαριά η ευθύνη να κρατάς τη σκυτάλη του κόμματος του Γλαύκου. Δεν πρόκειται ποτέ να παρεκκλίνουμε από τις αρχές μας. Η πατρίδα πάνω από όλα», ήταν η ανάρτηση στο twitter του προέδρου του ΔΗΣΥ μετά την εκδήλωση. Είναι καιρός λοιπόν να μας πληροφορήσει αν ακόμα νιώθει ότι βρίσκεται στο πολιτικό του σπίτι ή αν τελικά άλλαξε το σπίτι. Πώς, παρά τις διαχρονικά σωστές του θέσεις και την προσήλωσή του στις παρακαταθήκες του Γλαύκου Κληρίδη, ανέχθηκε όλες αυτές τις παλινδρομήσεις και τους τακτικισμούς από τον προερχόμενο από την παράταξη ΠτΔ; Σίγουρα διαφωνούσε αλλά μόνο πίσω από κλειστές πόρτες και σε πολιτικά σαλόνια. Δυστυχώς ως κυβερνών κόμμα δεν χάρασσε πολιτική όσον αφορά το εθνικό θέμα. Δεν ηγείτο αλλά ανέχθηκε να άγεται και να φέρεται και επί τρία χρόνια επιδιδόταν σε μια ρητορική των «ήξεις αφίξεις» θέσεων, των «αιχμών» και των «μισόλογων».

Όλα τα πιο πάνω αντανακλώνται στις μετρήσεις ενόψει των βουλευτικών εκλογών. Δεν είναι τυχαίο το ότι αν και ο ΔΗΣΥ χάνει σημαντικά ποσοστά ο άλλος πόλος, δηλαδή το ΑΚΕΛ, δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει τις απώλειες. Ο λόγος απλός. Αφενός μεν ο ΔΗΣΥ, η κατ’ εξοχήν παράταξη της λύσης, συρρικνώνεται λόγω του Κυπριακού και των θεμάτων διαφθοράς και αφετέρου ο εθνικά σκεπτόμενος ψηφοφόρος δεν μπορεί να εμπιστευτεί το ΑΚΕΛ.

Παράλληλα, «τα πεπραγμένα» των μεγάλων κομμάτων της λύσης συνθέτουν μια τραγική ειρωνεία με τραγικές φιγούρες τους Άντρο Κυπριανού και Αβέρωφ Νεοφύτου. Ηγούνται των παρατάξεων της λύσης οι οποίες όμως είναι ταυτόχρονα υπεύθυνες για τη μη λύση. Οι μεν της Αριστεράς με το ««Όχι» του 2004 και οι δε του ΔΗΣΥ με το «Όχι» του 2017.