Της Θεανώς Β. Καλαβανά
Σκεφτόμουν πώς η εσωτερική φωνή που κουβαλά ο καθένας μας μπορεί να είναι τόσο καταστροφική σε σημαντικές στιγμές της ζωής μας. Η εσωτερική φωνή είναι η φωνή που «ακούμε μέσα στο κεφάλι μας», όχι μόνο όταν είμαστε μόνοι μας, αλλά και όταν είμαστε με άλλους. Αυτή η φωνή μπορεί να μην μας επιτρέψει καθόλου να ακούσουμε τι μοιράζεται ο συνομιλητής μας μαζί μας, αλλά και μπορεί την ίδια ώρα να μποϊκοτάρει τις διαδικασίες που συμβαίνουν στον πρόσθιο λοβό και αφορούν τη λογική, την πραγματικότητα και τη λήψη αποφάσεων στη βάση αντικειμενικών κριτηρίων. Όταν, λοιπόν, υπερισχύσει η εσωτερική μας φωνή, τότε να είστε έτοιμοι για ένα αποτέλεσμα που δεν θα σας είναι καθόλου αρεστό, εκτός, βέβαια, αν ο στόχος σας είναι να είστε όσο πιο καταστροφικοί στη ζωή σας. Αυτή η φωνή δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε παγίδες του μυαλού και αν δεν έχεις την ικανότητα να τις διαχειριστείς, τότε η αρνητική έκβαση είναι στα σίγουρα το αποτέλεσμα.
Όλοι οι άνθρωποι κουβαλούμε εσωτερική φωνή, το ζήτημα είναι να μπορούμε να διαχειριστούμε την ένταση αυτής της φωνής και να μπορούμε να τη χαμηλώσουμε για να ακούσουμε τους συνομιλητές μας ή για να μπορούμε να κατανοήσουμε με αντικειμενικότητα τα γεγονότα που συμβαίνουν για να έχουμε τη δυνατότητα να προβούμε σε κάποιες αντικειμενικές αναλύσεις και να διακρίνουμε μια μελλοντική έκβαση.
Αυτή, λοιπόν, η εσωτερική φωνή, όσο πιο δυνατή είναι σε κάθε στιγμή, τόσο πιο καταστροφικές είναι οι πράξεις αυτών που την κουβαλούν. Για παράδειγμα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως περιγράφεται και στο βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά», δεν μπόρεσε σε καμιά στιγμή να μειώσει τον τόνο και την ένταση της εσωτερικής του φωνής για να μπορέσει να ακούσει τους ειδικούς και να διακρίνει όλα όσα θα έρχονταν μετά που τα τίναξε όλα στον αέρα στο Κραν Μοντανά. Τη δική του εσωτερική φωνή άκουε σε όλη τη διαδρομή του ως ΥπΕξ και ο κύριος Χριστοδουλίδης, για αυτό δεν είναι τυχαίο που ο κύριος Κασουλίδης ως υπουργός Εξωτερικών σήμερα προσπαθεί να μαζέψει όλα τα λάθη και το χάος εντός του ΥπΕΞ, αλλά και την εικόνα που δημιουργήθηκε στον διεθνή χώρο και αφορά την εξωτερική μας πολιτική. Το να μπορείς να χαμηλώνεις την ένταση της εσωτερικής σου φωνής είναι χαρακτηριστικό μεγάλων ηγετών και συνδέεται με τους επιτυχημένους ηγέτες. Γιατί, απλούστατα, μπορούν να επεξεργαστούν την πραγματικότητα ορθολογιστικά χωρίς συναισθηματισμούς και συμφεροντολογικά για να αποφασίσουν στη βάση αντικειμενικότητας με μοναδικό κριτήριο το όφελος της χώρας και των πολιτών. Με τον ίδιο τρόπο, αυτό το δίδυμο κατέστρεψε την προοπτική των υδρογονανθράκων ακούγοντας μονάχα την εσωτερική τους φωνή και καταστρέφοντας την προοπτική επίλυσης, αλλά και εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων.
Δυστυχώς, όταν αυτή η εσωτερική φωνή παίρνει στον λαιμό της και άλλους, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το έχουμε παρατηρήσει να συμβαίνει σε τεράστιες εταιρείες, αλλά δυστυχώς και στον δικό μας ηγέτη και συνεργάτες του, παρασύροντας στον μαρασμό τη χώρα μας. Η αρχαία ιστορία του Ζήνωνα μπορεί να μας μάθει πολλά, για το πώς κατάφερε να σταθεί στα πόδια του χρησιμοποιώντας τη στωικότητα, που καμία σχέση δεν έχει με την παθητικότητα, αλλά με την ωριμότητα στη διαχείριση του εαυτού και των καταστάσεων χρησιμοποιώντας τέσσερις αρετές. Τη σοφία υπό την έννοια της λογικής και της αντικειμενικής ανάλυσης, την εγκράτεια υπό την έννοια ότι δεν λειτουργώ παρορμητικά, τη δικαιοσύνη υπό την έννοια ότι μπορώ να δω την αδικία και να την αναγνωρίσω αλλά την ίδια ώρα ψάχνω τον ορθολογιστικό τρόπο για τη δικαίωση και τέλος το κουράγιο υπό την έννοια της ψυχικής δύναμης να κάνω το σωστό. Αυτές είναι οι αρετές μεγάλων ηγετών, με αυτές ηγήθηκε και ο Νέλσον Μαντέλα και κατάφερε να ενώσει μέσα από τη συγχώρεση και τη σύμπνοια αντί μέσα από τον διχασμό και το μίσος.
Εμείς εδώ ζούμε αυτό που είπε κάποτε ο Σενέκας: «Αν ο άνθρωπος δεν ξέρει σε ποιο λιμάνι πάει, κανένας άνεμος δεν είναι ευνοϊκός». Ούτε ξέρουμε τι θέλουμε, ούτε πού θέλουμε να πάμε, και καλή μας τύχη!
