Μα έτσι δεν πάμε μπροστά… Ολόκληρη η εθνική υπερηφάνεια της προηγούμενης μέρας εξανεμίστηκε την επομένη… Στα πέναλτι δεν παίζεις το πεπρωμένο ενός λαού…
Η Εθνική Ελλάδας ορμώμενη από καιρού εις καιρό, πήγε στη Γεωργία (πρώην Σοβιετική Δημοκρατία) για να παίξει το παιχνίδι της οραματιζόμενη ένα νέο 2004.
Όλοι καθίσαμε αναπαυτικά να απολαύσουμε τον νέο άθλο και το νέο όνειρο που θα αναστήλωνε το εθνικό φρόνημα ακόμα πιο υψηλά.
Το πρώτο «ημιχρόνιο» (έτσι είναι το σωστό να γράφεται και να λέγεται) κύλησε με μια Εθνική που αν δεν κοιμόταν, έκανε πως ήταν ξύπνια, κρατώντας όσο μπορούσε την μπάλα στα πόδια των παικτών της. Εκνευριστικό πέρα για πέρα… Εμείς με τα απωθημένα σε πλήρη έξαρση αναμέναμε άλλα.
Μια Εθνική Ελλάδος που δεν θα μπορούσε να την ανακόψει κανένας πρώην σοβιετικός παίκτης…
Μια Εθνική Ελλάδος, που ακούγοντας δεξιά και αριστερά τα σχόλια, έλεγαν για μια απίθανη ομάδα που δεν χάνει με τίποτα…
Νεαρά παιδιά, ορεξάτα, ο προπονητής ξύπνιος και απαιτητικός και ο Φώτης Ιωαννίδης το θωρηκτό του Παναθηναϊκού μπροστά επιθετικός και ανελέητος. Ένα γκολ θα το βάλει!... Στην παράταση τον έβγαλε έξω, ένας Έλληνας Θεός ξέρει για ποιο λόγο. Και που δεν ήταν στα χάι του, ένα γκολ θα το έβαζε έστω και με πέναλτι που δεν αστοχεί ποτέ του…
Τα παιδιά όμως είχαν άλλα κατά νουν και δεν ξέρω τι ήταν αυτό που τους έκανε να παίζουν τόσο συντηρητικά, τόσο διστακτικά στο πρώτο ημιχρόνιο. Η απογοήτευση από τη μέτρια εμφάνιση του α΄ μέρους, αντικαταστάθηκε από μια άλλη Εθνική ομάδα που αποφάσισε να ξυπνήσει και να κυνηγήσει αυτό που όφειλε να κάνει από το πρώτο λεπτό. Οι επιθετικές προσπάθειες αυξήθηκαν κατακόρυφα και οι χιλιάδες Γεωργιανοί στις κερκίδες, αντί να σωπάσουν, παραπάνω φώναζαν για την Εθνική τους. Φαίνεται πως κάθε έθνος έχει και τη δική του Εθνική που του προκαλεί αισθήματα υπερηφάνειας και συγκίνησης. Η Εθνική Ελλάδος όμως κατάφερε και σημάδεψε το δοκάρι! Εκεί κατάλαβα πως η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει ανάποδα. Το παλιό γνωμικό που λέει πως, «αν χάνεις γκολ σίγουρα θα δεχτείς ένα», παραλίγο να επισυμβεί όταν μπήκε στο παιχνίδι και ο γνώριμός μας Κβιλιτάια από τον ΑΠΟΕΛ της Λευκωσίας…
Το παιγνίδι βρισκόταν επί ξυρού ακμής σε όλη τη διάρκεια της παράτασης και νομίζω πως κανένας Έλληνας πατριώτης, δεν ήθελε να «πάμε στα πέναλτι»… Κάτι μύριζε πως η γαλανόλευκη Εθνική ομάδα δεν είχε άλλη μπαταρία για να βγάλει την ημίωρη παράταση. Το θωρηκτό πήγε στον πάγκο κι από κει παρακολούθησε την Εθνική ομάδα να πηγαίνει στη διαδικασία των πέναλτι.
Μα τους 12 θεούς του Ολύμπου, κάτι μου έστελνε από ψηλά μήνυμα, ότι η πατρίδα του Τιμούρ Κεσπάγια ήθελε λυσσασμένα την πρόκριση. Και όταν ο Μπακασέτας πήρε φόρα, ήταν τόσο μουδιασμένο το κτύπημά του που κι εγώ να ήμουνα τερματοφύλακας της Εθνικής Γεωργίας, θα απέκρουα με άνεση.
Την επομένη στιγμή του αποκλεισμού ξεκίνησαν πέντε εκατομμύρια προπονητές από την κερκίδα να αναθεματίζουν όποιον παίκτη δεν συμπαθούσαν λόγω οπαδικής ταυτότητας.
Το Euro '24 χάθηκε, το εθνικό φρόνημα λαβώθηκε αλλά μην πτοείστε. Πάλι με χρόνια με καιρούς…
