Για ποιον κτυπά… η πόρτα

Ακούγοντας τους εκπροσώπους της Αστυνομίας να μιλούν για την αστυνομική επιχείρηση που επέφερε τελικά τον τραγικό θάνατο του νεαρού από την Μπαγκλαντές οι συνειρμοί που έρχονται στο μυαλό είναι πολλοί. Όπως μας είπε επισήμως η Αστυνομία, η επιχείρηση έγινε με παρόμοιο τρόπο που κτυπούν την πόρτα από τη στατιστική υπηρεσία για απογραφή πληθυσμού, αλλά «ξέχασαν» φυσικά να μας πουν και άλλα πολλά. Παραφράζοντας τον τίτλο από το μυθιστόρημα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ «Για ποιον κτυπά η καμπάνα», το μυαλό πάει ακριβώς σε αυτούς που τους κτυπούν την πόρτα με ευκολία στις 06:20 το πρωί και σε τόσους άλλους στους οποίους η πόρτα δεν κτυπά ποτέ.

Σχεδόν μία βδομάδα μετά και ακόμα υπάρχει μία μεγάλη απόκλιση μεταξύ των συγγενών και φίλων του νεκρού και της Αστυνομίας. Για την Αστυνομία ο Anisur Mohammad ήταν 24 ετών ενώ για τους υπόλοιπους 19. Δεν ξέρουμε την αλήθεια, αλλά εικάζω ότι οι φίλοι του κάτι περισσότερο θα ξέρουν. Το ίδιο το κράτος θα έπρεπε να έχει την ελάχιστη ευαισθησία να πληρώσει για τη μεταφορά της σορού στην πατρίδα του αλλά ούτε καν αυτό. Επίσης, άγνωστο παραμένει και το πόσοι αστυνομικοί συμμετείχαν στην επιχείρηση. Διαβάσαμε για δύο, για έξι, ακόμα και για δεκαπέντε. Έχει σημασία; Βεβαίως, γιατί είναι μία ένδειξη του τρόπου λειτουργίας των Αργών. Και αν η εξωτερική πόρτα του διαμερίσματος όντως άνοιξε οικειοθελώς, με τις κλειδωμένες τότε και σήμερα σπασμένες πόρτες των υπνοδωματίων τι ακριβώς έγινε; Πώς μια απλή «επίσκεψη» παρόμοια με αυτήν της στατιστικής υπηρεσίας καταλήγει με έναν νεκρό, έναν σοβαρά τραυματία, σπασμένες πόρτες και χάος εντός της οικίας; Κάποιος δεν μας τα λέει καλά. Αλήθεια, αν πήγαν μόνο δύο για να συλλάβουν 12 τουλάχιστον παράνομους τι θα γινόταν αν οι μετανάστες αντιδρούσαν; Σκέφτηκε κανείς τις μεγάλες κοινωνικές συνέπειες;

Η Αστυνομία η ίδια θα πρέπει να επιδεικνύει περισσότερη σοβαρότητα σε τέτοιες περιπτώσεις. Ναι, το σενάριο της «απόδρασης» με βουτιά στο κενό είναι πιθανό και πρέπει να προβλέπεται όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους απελπισμένους για τους οποίους η απέλαση σημαίνει «τέλος» στις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Ναι, ακόμα και όταν μιλάμε για παράνομους, η θρησκευτική τους πίστη πρέπει να γίνεται σεβαστή και να μην βρίσκουμε την ευκαιρία την ημέρα του Μπαϊραμιού που δεν θα πήγαιναν δουλειά να τους πιάσουμε στον ύπνο, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Πότε λοιπόν θα κτυπήσει η πόρτα στον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος; Πότε θα κτυπήσει η πόρτα σε αυτούς που εργοδοτούσαν παράνομα τους αλλοδαπούς; Πότε θα κτυπήσει η πόρτα σε αυτούς που με μία ταμπέλα «επικίνδυνη οικοδομή» ξεμπέρδεψαν με το ακατάλληλο κτήριο; Πότε θα κτυπήσει η πόρτα σε αστυνομικούς που βγάζουν τα νεύρα τους πάνω στους αδύνατους και ευάλωτους μετανάστες; Πότε θα κτυπήσει η πόρτα στους επιχειρηματίες που πιέζουν να αδειάσουν οι πολυκατοικίες μία ώρα γρηγορότερα; Πότε θα κτυπήσει επιτέλους η σωστή πόρτα για να βρεθούν όλοι αυτοί που ευθύνονται πραγματικά; Υπάρχει άραγε κάποιος έτοιμος να κτυπήσει πόρτες ή αρκούμαστε στους εύκολους στόχους;

Τα λίγα λουλούδια για τον Anisur και τα κοινωνικά αντανακλαστικά για να μην συνηθίσουμε τον θάνατο μοναδικές χαραμάδες ελπίδας και ανθρωπιάς…