«Καημένε Μακρυγιάννη, να ’ξερες γιατί το τσάκισες το χέρι σου» της Μαρίας Θεριστή

Σε μια μελλοντική λύση του Κυπριακού και στην Πολιτεία που θα προκύψει, δεν θα επιτρέπεται να εορτάζεται η 25η Μαρτίου, η 1η Απριλίου, ούτε η 1η Οκτωβρίου, ούτε και το σύνοικο στοιχείο θα έχει δικαίωμα να εορτάζει αντίστοιχες επετείους.Tην πιο πάνω παρενέργεια, την έχω δει στο Βοσνιακό και μου τη θύμισε μια ελληνική σημαία της επετείου που κυμάτιζε έξω από το παράθυρο, ταλαιπωρημένη υπό το βάρος της αφρικανικής σκόνης.

Ενώ η Σαχάρα επιτίθετο στις γαλανόλευκες κι ενόσω πιθανολογείται μια συναφής πορεία πτώσης, ωσάν εκείνη στην οποίαν είχαν εισέλθει οι αντιμαχόμενοι στα Βαλκάνια -λίγο πριν τους σύρουν στην υπογραφή μιας άψε σβήσε συμφωνίας- το τηλέφωνό μου κτυπούσε και δεν καλούσαν από Βαλκάνια:

«Καλημέρα σας. Από το ΑΚΕΛ τηλεφωνούμε.»

Δεν ήξερε πώς βρήκαν το τηλέφωνό μου και με ενημέρωσε κατευθείαν ότι ζητάνε την ψήφο μου.

Βρέθηκα εξ απροόπτου, αλλά και όπως όταν δεν θέλω να κακοκαρδίσω ανθρώπους που εργάζονται ζητώντας απόψεις από το τηλέφωνο.

Έπρεπε να αυτοσχεδιάσω... «Κυτάξτε»… είπα... «θα σας έχουμε υπόψη μας». Κι ύστερα ακούω μια φωνή μου, να της λέει στα καλά καθούμενα:

« Λέω μάλλον, να σας ψηφίσω. Στη μνήμη του πατέρα μου».

«Στη μνήμη του πατέρα σας»... επανέλαβε κάπως αμήχανα, χωρίς να βάλει κανένα ερωτηματικό. Για να καταλήξει: «Μάλιστα! Σας ευχαριστούμε πολύ! Καλημέρα σας».

Η ζωή εδώ και καιρό, μου κάνει πλάκα, αλλά την ίδια ώρα, της κάνω κι εγώ.

Τι καλοί οι άνθρωποι! Ολιγαρκείς. Ολιγομίλητοι. Αρκούνται στο να τους ψηφίσεις απλώς. Δεν τους νοιάζει γιατί. Ούτε αν αποφάσισες να το κάνεις σαν «ψυσσιηκό» για την ψυχή αποβιώσαντος, αντί να κάμεις στη μνήμη του δωρεά στο κοινωνικό παντοπωλείο.

Στα κόμματα, δέχονται τώρα τζαι «ψυσσιηκά».

Ούτε ρωτούν στη μνήμη ποιου αποβιώσαντος λαμβάνουν τη δωρεά για να την καταγράψουν στο βιβλίο δωρεών.

Διερωτήθηκα λίγο αργότερα, αν εννοούσα σοβαρά αυτό που είπα. Ουδόλως ενδιαφέρει όμως η πιο πάνω απάντηση, εάν και εφόσον υπήρχε.

Κανένα πραγματικό ενδιαφέρον δεν υφίσταται πλέον σε πολλά ζητήματα. Ούτε καν καταβάλλει προσπάθεια για να μοιάζει με πραγματικό.

Μόνο εικόνες μεταφέρονται. Περαστικές. Της απομόνωσης και της ηχομόνωσης των ανθρώπων, όπως και κάποιες μουδιασμένες απόπειρες κομμάτων για επικοινωνία με τον λαό και αντίστροφα.

Μια πολιτική κρυψίνοια επικάθησε στο προσκήνιο, ως εκ Σαχάρας λεπτόσκονη που προκαλεί μακροπρόθεσμες βλάβες επί του αναπνευστικού.

«Πάμε δυνατά», ροκάρει το αριστερό κόμμα στα ΜΚΔ, χωρίς να έχει καν την παραμικρή ιδέα από Woodstock και ροκ κι απαντά το Πράσινο, «πάμε με τουρλού και βλέπουμε».

Ο ηγήτωρ του Λόφου αρχίζει να μοιάζει και με εργολάβο που ξινίζει τα μούτρα του και απειλεί με τη γνωστή εργολαβική υπεροψία, άμα του δείχνουν τις fatal κακοτεχνίες στο έργο που ανέλαβε.

«Εβλάφτηκα», «έβλαψε με» συνήθιζαν να λένε οι παλαιότεροι στη διάλεκτο. Δεν απέφευγαν τη έννοια βλάβη.

Σκέψου πόσα ακόμα θα ανακαλύψουμε ανασκάπτωντας το κυπριακό ιδίωμα που έγινε πλέον ένας ιδιόμορφος δίαυλος προσγείωσης ναυαγίων επικοινωνίας, σε μια καινούρια γλώσσα που όλοι τη μιλούμε και κανείς δεν την καταλαβαίνει, παραμονή εκλέξιμων προσδοκιών, παραμονές πενταήμερης εκδρομής που θέλει να θυμίζει πενταμερή.

Ένας μικρόσωμος Λιασίδης Παύλος, ποιητής, πεισματάρης βρακοφόρος μέχρι το τέλος, βαθύτατα ερωτευμένος με την αγάπη της Κύπρου, είπε αντίο χρόνια τόσα πριν, γράφοντας μεταξύ άλλων, σκωπτικούς και ειρωνικούς στίχους για την «κατζία» που γέννησε την αλαζονεία του τόπου. Λείπει τώρα κάποιος, του ιδίου αναστήματος να μιλήσει γι’ αυτή.

Στα τόσα χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από τη γέννησή του, ο ποιητής μας θυμίζει με μια περιπέτειά του τον περασμένο αιώνα, ποιοι είμασταν: Πουλούσε βιβλία του μια μέρα ο Λιασίδης και μπήκε με δισταγμό και κατόπιν παρότρυνσης σ’ έναν σύλλογο δεξιοφρόνων.

Θαμώνες εκεί, αγόρασαν μερικά βιβλία για να τα κάψουν αμέσως, μπροστά στα μάτια του με χαιρεκακία.

Τι άλλαξε από την αγριάδα τού τότε; Ή μήπως επανακάμπτει μια αγριάδα;

Άγνωστο αν πρόλαβε ο ποιητής, φεύγοντας το 1985, να πάρει τιμητική σύνταξη από το Υπουργείο Παιδείας.

Κάποιοι της διπλανής του γενιάς - χωρίς άλλους πόρους - που πρόλαβαν μερικώς να λάβουν, τους την απέκοψε το 2013 η παρούσα κυβέρνηση, προς εξοικονόμηση κονδυλίων για το μέλλον των διαβατηρίων - εμβατηρίων που θα ακολουθούσε.

Αν είχαν ζήσει στην Κύπρο οι αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης και λάμβαναν τιμητικές συντάξεις, θα τις απέκοπταν και από αυτούς, για να έκτιζαν το μνημείο του αγνώστου αλλά πονηρού αγωνιστή και νομίμως πολυσυνταξιούχου, στις Σεϋχέλλες.

Τι να καις βιβλία, τι να κόβεις τιμητικές συντάξεις από ανθρώπους που μας πέρασαν απέναντι για να δούμε πιο πέρα.

«Καημένε Μακρυγιάννη, να’ ξερες γιατί το τσάκισες το χέρι σου.

Το τσάκισες για να χορεύουν σέικ τα παλιόπαιδα».

Παραφρασμένος ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, γιατί ούτε αυτόν θα τον αντέχατε στο πρωτότυπο.