Είναι υποκινούμενοι από το ΑΚΕΛ οι «Ως Δαμέ»;

Έλα ντε. Είναι υποκινούμενοι; Από το ΑΚΕΛ; Προσωπικά, θα το απαντούσα ως εξής: είναι στον βαθμό που ήταν και οι Αγανακτισμένοι τότε, επί Χριστόφια, από τον Δημοκρατικό Συναγερμό.

Όμως, προσωπικά, οφείλω να σας πω ότι βρίσκω το ερώτημα παντελώς αχρείαστο. Ακριβώς όπως το έβρισκα και στις μέρες των διαμαρτυριών εναντίον του Χριστόφια, όταν ετίθετο από την αντίπερα όχθη.

Θεωρώ πως κανένας σοβαρός άνθρωπος με μια υποτυπώδη, έστω, κρίση δεν μπορεί και δεν πρέπει να ασχολείται με αυτό το πανομοιότυπο -και διαχρονικό- ερώτημα το οποίο απευθύνεται σε κομματόσκυλα και μόνο. Τότε στους κόκκινους αμνούς και σήμερα στους γαλάζιους.

Οι υπόλοιποι άνθρωποι ασχολούνται με την ουσία. Και έτσι πρέπει. Αρχής γενομένης από το αυτονόητο -βρίσκω αστείο και μόνο να χρειάζεται να το αναφέρουμε- ότι, φυσικά και η αντίδραση, η εντονότερη αντίδραση εάν θέλετε, η μαχητική αντίδραση εάν προτιμάτε, θα προέρχεται από το άλλο άκρο.

Είναι κακό αυτό; Δεν είναι. Όπως δεν ήταν κακό -και μάταια πάσχιζα τότε να το εξηγήσω στα συντρόφια- όταν με το ίδιο συνωμοσιολογικό ύφος που έχουν οι του Συναγερμού και της κυβέρνησης σήμερα, επιχειρηματολογούσαν και εκείνοι ότι, πίσω από την οργάνωση των εκδηλώσεων των Αγανακτισμένων ήταν ο ΔΗΣΥ και η Ακροδεξιά.

Όσο κι αν φρίκαρα στην ιδέα ότι η πρώτη συγκέντρωση είχε γίνει με μεγάφωνα του ΕΛΑΜ. Με τον ίδιο τρόπο που σήμερα μου προκαλεί ναυτία η ανάμειξη μιας γνωστής κλίκας γραφικών και ελλειμματικών «επαναστατών» -με άλλη και όχι καθαρή επίσης ατζέντα-, τους οποίους ο αγαπημένος μου φίλος και συνάδελφος Σταύρος Αντωνίου είχε αποκαλέσει πολύ επιτυχημένα η «αναρχική πτέρυγα του ΔΗΚΟ». Όμως ούτε τότε ούτε και σήμερα μπορώ να πω ότι βρίσκω πολλή λογική στην ενασχόληση με το ερώτημα για την ιδεολογική ταυτότητα των διαμαρτυρόμενων. Γιατί;

Μα διότι και τότε και σήμερα υπήρχε βάση για να διαμαρτυρηθεί κανείς. Υπήρχε ανάγκη καλύτερα. Τότε, ένας πείσμων και περιορισμένων δυνατοτήτων Πρόεδρος είχε οδηγήσει με τους χειρισμούς του στο Μαρί και είχε αποτύχει να διαχειριστεί την κρίση της οικονομίας -παρότι δεν την είχε προκαλέσει εκείνος-, κυρίως λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων και ανικανότητας.

Σήμερα, ένας άλλος Πρόεδρος έχει βυθίσει τη χώρα μας σε διεθνή ανυποληψία με τα απανωτά σκάνδαλα στα οποία εμπλέκεται και ο ίδιος, η κυβέρνησή του συμπεριφέρεται ως τριτοκοσμική ρατσιστική διοίκηση προκαλώντας αντιδράσεις διεθνών σωμάτων για να τσιμπήσει ψήφους, έχει τελματώσει εκουσίως το Κυπριακό και γενικά έχει μετατρέψει όχι την επιχείρησή του σε βραχίονα της πολιτικής του κράτους, το οποίο θα ήταν ήδη αδιανόητο, αλλά το κράτος σε βραχίονα των προσωπικών και οικογενειακών του συμφερόντων.

Είναι κάτι που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις με τον ίδιο ξεκάθαρο και απόλυτα απαξιωτικό τρόπο που το είχαμε ζήσει και την περίοδο Χριστόφια. Και τότε, όπως και σήμερα, δεν ήταν αποτέλεσμα... συνωμοσίας των αντιπάλων αλλά συνέπεια των πράξεων και των παραλείψεων του Προέδρου.

Συνεπώς, γιατί να με αφορά ο βαθμός ανάμειξης της αντιπολίτευσης; Ποιος, αλήθεια, περιμένουμε ότι θα αντιδράσει; Η συμπολίτευση; (!)

Και ναι, είναι λογικό τα κομματικά πρόβατα να αρπάζονται και από αυτό αλλά και από το άλλο λ.χ. την αναφορά σε κυβέρνηση στον Νότο. Είναι λογικό να αρπάζονται από οποιοδήποτε σύνθημα προκειμένου να δικαιολογήσουν το κόμμα και τον Πρόεδρο, όποιο κι αν είναι αυτό, απομακρύνοντας συν τοις άλλοις όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο από την ουσία της συζήτησης.

Φυσικά και η κυβέρνηση είναι η μόνη αναγνωρισμένη. Προς το παρόν βέβαια, και αυτό δεν είναι πια σχήμα λόγου. Αλλά ακόμα κι έτσι, στα μάτια κανενός δεν εκπροσωπεί τους Τουρκοκύπριους εδώ και δεκαετίες Όποιος καμώνεται ότι δεν το καταλαβαίνει αυτό, είτε δεν μπορεί να το καταλάβει, το κριτήριό του δηλαδή φτάνει δηλαδή σε αυτές τις ποδοσφαιρικού τύπου ιαχές και συζητήσεις ανάμεσά μας και μόνο, είτε απλώς υποκρίνεται. Εμένα ουδέν εκ των ειδών αυτών με αφορά. Είναι εξίσου ανώφελη η σπατάλη χρόνου για να τους συζητά κανείς όλους αυτούς.

Ο κόσμος που έχει κριτήριο κοιτάζει πίσω από τα συνθήματα και βλέπει την ουσία. Δεν υπερβάλλει και δεν υστεριάζει όταν το κόμμα του είναι στην αντιπολίτευση ή όταν δεν γουστάρει απλώς την κυβέρνηση και αναλόγως δεν ωραιοποιεί, σε βαθμό λοβοτομής ενίοτε, στη χώρα μας, όταν το κόμμα του κυβερνά ή ο ίδιος/ίδια βρίσκεται ιδεολογικά πιο κοντά σε αυτούς που κυβερνούν ή και στις πρακτικές τους.

Γι' αυτό ούτε και σήμερα με απασχολούν οι συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις. Έχουν μια δόση αλήθειας, ίσως και μεγάλης, όμως καταργούν το βασικότερο όλων: το γεγονός ότι πέραν της όποιας κίνησης ο κόσμος στη μεγάλη του πλειονότητα ήταν και είναι πάλι σήμερα έξαλλος για την κατάσταση της χώρας.

Όποιος το υποδεικνύει, δίκιο έχει. Όπως σαφώς έχει και τις απόψεις του. Και σε δημοκρατίες αυτό είναι αυτονόητο. Δεν αλλάζει όμως το παραμικρό για την ουσία και τα δεδομένα. Και αυτές οι απόψεις κρίνονται. Εάν κάποιοι έχουν θέμα με τη δημοκρατία, εξ αριστερών ή εκ δεξιών, ας το πουν έντιμα και δημόσια για να το συζητήσουμε.

Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού.