Η προτροπή της Αννίτας Δημητρίου προς στα στελέχη της κυβέρνησης (και μέλη του κόμματος), σε απάντηση της παρέμβασης του Κωνσταντίνου Λετυμπιώτη στα όσα ανέφερε ο Αβέρωφ Νεοφύτου, να αφήσουν «τα του ΔΗΣΥ στον ΔΗΣΥ», ανέδειξε με τη μεγαλύτερη γλαφυρότητα την τεράστια παραδοξότητα που ο μέσος πολίτης παρακολουθεί σήμερα. Με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να νουθετεί στελέχη της αντιπολίτευσης και να καταγγέλλει την προηγούμενη ηγεσία του κόμματος ότι στήριξε τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ αντί έναν Συναγερμικό (έστω και αποστάτη), την πρόεδρο του ΔΗΣΥ να ζητά από ένα μέλος του κόμματος να μην ασχολείται με τον ΔΗΣΥ, και τον εκπρόσωπο του ΔΗΣΥ να αναδεικνύει με απόλυτη σαφήνεια πού οδηγεί την παράταξη της Δεξιάς η ηγεσία.
Πώς όμως έφτασε ο ΔΗΣΥ να εκφράζει με τέτοιο απόλυτο τρόπο τη γελοιότητα και την αναξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος; Είναι προφανές ότι σε κανένα σημείο δεν κατάφερε να διαχειριστεί την παραδοξότητα των προεδρικών εκλογών όπου ένα μέλος του κόμματος και στέλεχος της κυβέρνησής του -ακολουθούμενος και από άλλα μέλη- κατήλθε απέναντι από το κόμμα. Μπήκε σε μια λογική διαχείρισης παρά αντιμετώπισης του ζητήματος που, στην πορεία, οδήγησε το κόμμα σ’ έναν φαύλο κύκλο παραλογισμού, από τον οποίο ποτέ δεν μπόρεσε να απεμπλακεί. Η προσπάθεια εξισορρόπησης μεταξύ των διαφόρων ομάδων και απόψεων, μαζί με την επιλογή της ηγεσίας να θυσιάσει την οποία λογική και αξιοπιστία στο όνομα μιας επίπλαστης ενότητας, λειτούργησε επιβεβαιωτικά προς αυτή την παραδοξότητα. Συντήρησε και διεύρυνε το ρήγμα. Γιγαντώνοντας τις εσωκομματικές διαφωνίες και εμπεδώνοντας την εσωστρέφεια.
Την τεράστια παραδοξότητα επιβεβαίωσε με την παρέμβασή του στο «Χ» ο Ονούφριος Κουλλά. Ο εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ κατηγόρησε τον Νίκο Χριστοδουλίδη και υπουργούς του ότι «εργολαβικά αποδομούν τον ΔΗΣΥ», ότι οι τοποθετήσεις τους «συνιστούν παρέμβαση στα εσωτερικά του ΔΗΣΥ και (ως) στόχο έχουν να συντηρήσουν τον διχασμό» και χαρακτήρισε την απάντηση Κωνσταντίνου Λετυμπιώτη «αποθράσυνση και παρερμηνεία της στάσης του Συναγερμού αναφορικά με την ανοχή που επέδειξε. Υποδεικνύοντας ότι η «ασαφής κατεύθυνση (του κόμματος) θέριεψε το θράσος». Ενώ μιλώντας στο ραδιόφωνο του «Πολίτη» υποστήριξε ότι Πρόεδρος και κυβέρνηση επιχειρούν σκόπιμη παρέμβαση στα εσωτερικά του ΔΗΣΥ για να τον αποδυναμώσουν, προτρέποντας το κόμμα να αποκόψει το απόστημα για να προχωρήσει μπροστά.
Ήταν μια παρέμβαση που αν μη τι άλλο ανέδειξε και το τεράστιο αδιέξοδο στο οποίο η ηγεσία του κόμματος συνεχίζει να κρατά την παράταξη. Διότι ό,τι έγραψε αφορούσε πρωτίστως τον ΔΗΣΥ. Ο ΔΗΣΥ, με την επιλογή να μην προχωρεί σε διαγραφές, είναι που έδωσε το δικαίωμα στα κυβερνητικά μέλη να παρουσιάζονται ως κομμάτι του κόμματος με λόγο και ρόλο στα του ΔΗΣΥ, να θεωρούν ότι μπορούν να καθορίζουν ακόμα και τη ρητορική του έναντι της κυβέρνησης. Ο ΔΗΣΥ, με τη στάση του, είναι που θέριεψε το θράσος, ο ΔΗΣΥ με την ανοχή του -και όχι οι ενέργειες και η ρητορική των κυβερνητικών μελών του κόμματος- είναι που συντήρησε τον διχασμό. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης και τα στελέχη του κόμματος εσκεμμένα παραμένουν στην κυβέρνηση για να δημιουργούν σύγχυση ως προς το ποιος είναι τελικά ο ΔΗΣΥ και να αποδομούν το κόμμα. Δεν θα μπορούσαν όμως να είχαν λειτουργήσει με τον τρόπο αυτό αν ο ΔΗΣΥ έπραττε το προφανές. Απέβαλλε το απόστημα όπως το χαρακτήρισε ο Ονούφριος Κουλλά. Όπως ο ΔΗΣΥ είναι που εξέθρεψε την αποθράσυνση με αποτέλεσμα ο Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης, ένας άνθρωπος που 2 χρόνια πριν στάθηκε απέναντι από το κόμμα, να αισθάνεται άνετα σήμερα να νουθετήσει τον ΔΗΣΥ, προσπαθώντας μάλιστα να αγγίξει και τον κομματικό πατριωτισμό. Με την επιλογή της ηγεσίας να συντηρεί μια κατάσταση η οποία ρεαλιστικά δεν μπορεί να πάρει το κόμμα μακριά, μέλη της κυβέρνησης, της οποίας ο ΔΗΣΥ κατά τα άλλα είναι αντιπολίτευση, μπορούν να παρατηρούν το κόμμα ως προς το πώς θα πρέπει να λειτουργεί ή να ασκεί κριτική. Και δηλώνουν ότι το αν θα παραιτηθούν είναι δική τους απόφαση.
Δεν είναι θέμα παρερμηνείας. Είναι ακριβώς αποτέλεσμα του δικαιώματος που έδωσε ο ΔΗΣΥ στα στελέχη αυτά να συνεχίσουν να θεωρούν ότι ανήκουν στο κόμμα. Ακόμα και να αυτοπροσδιορίζονται ως ο ΔΗΣΥ. Διότι ποιος είναι ο ΔΗΣΥ σήμερα, με βάση την απόφαση του κόμματος να μην λαμβάνει καμιά απόφαση; Είναι το κόμμα της αντιπολίτευσης ή είναι τα στελέχη της κυβέρνησης; Είναι η Αννίτα Δημητρίου, είναι ο Ονούφριος Κουλλά, είναι ο Αβέρωφ Νεοφύτου, είναι ο Λετυμπιώτης ή ο Κωνσταντίνος Ιωάννου που διερωτάται τι θα αλλάξει αν παραιτηθεί από μέλος;
Ο ΔΗΣΥ, όμως, δεν θα καταφέρει να βγει από την εσωστρέφεια από τη στιγμή που δεν αγγίζει το ζήτημα που οδηγεί σε αυτήν. Δεν είναι τυχαίο ότι το ζήτημα των διαγραφών πηγαινοέρχεται και ανοίγει με κάθε ευκαιρία. Επιβεβαιώνεται ότι πρόκειται για ένα πραγματικό ζήτημα στο οποίο η ηγεσία αρνείται να δώσει πραγματική λύση. Και με κάθε δήλωση έρχεται να υπενθυμίσει ότι στην πολιτική η ενότητα απαιτεί κοινές θέσεις και αντιλήψεις. Απαιτεί και αποφάσεις.
Είναι γι’ αυτό που, δεδομένα, ο ΔΗΣΥ θα αναγκαστεί -αργά ή γρήγορα- να προχωρήσει με τις διαγραφές. Το ερώτημα είναι αν θα προχωρήσει πριν απαξιωθεί εντελώς, πριν απολέσει την όποια αξιοπιστία του έχει απομείνει και κυρίως πριν εμπεδωθεί οριστικά το ρήγμα στο κόμμα. Η Αννίτα Δημητρίου έχασε μια μεγάλη ευκαιρία, μετά τις δηλώσεις Λετυμπιώτη, να κλείσει την πόρτα στην εσωστρέφεια. Το βέβαιο είναι ότι θα της δοθούν και άλλες. Όσο βέβαιο είναι ότι στο τέλος θα αναγκαστεί να προχωρήσει με τις διαγραφές. Κάθε καινούργια ευκαιρία όμως που περνά ανεκμετάλλευτη, θα μεγαλώνει την εσωστρέφεια, θα μεγαλώνει και το διακύβευμα.
Όσο πιο γρήγορα το πράξει, τόσο πιο γρήγορα θα γυρίσει σελίδα το κόμμα. Το θέμα είναι αν διαθέτει την πολιτική αντίληψη να το καταλάβει. Και την πολιτική ευθιξία και βάρος να το πράξει.
*η κόλαση είναι οι άλλοι (Ζαν-Πολ Σαρτρ)
https://x.com/AntonisPolydoro
