Στο «ροζ συνεφάκι» της Κύπρου, το χρέος μειώνεται, τα εισοδήματα αυξάνονται και η οικονομία έχει περάσει σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης. Οι διεθνείς πιστολιπτική οίκοι αξιολογούν την οικονομία της χώρα στην κατηγορία «Α» και οι τράπεζες, όχι μόνο δεν κινδυνεύουν, αλλά ίσως και να «παράκαναν» κέρδη τα τελευταία δύο χρόνια. Ποιος ο λόγος λοιπόν για να πάμε και εμείς στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός; Πού να τρέχουμε μέσα στο κρύο στο ελβετικό θέρετρο που αυτές τις μέρες κάθε χρόνο συγκεντρώνει τα βλέμματα της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής κοινότητας, εκεί που μαζεύονται όσοι Αμερικανοί και Ασιάτες θέλουν να επενδύσουν στην Ευρώπη; Και στο κάτω - κάτω, τι έχουμε να πουλήσουμε; Καλά είμαστε και έτσι. Ας έρθουν αυτοί σε εμάς, δεν θα τους παρακαλάμε κιόλας.
Οι μόνες επενδύσεις που θέλουμε, είναι όσες κάνουν γεωπολιτικό νόημα; Όσες δηλαδή είναι συνέχεια της πολιτικής και στα πλαίσια στρατηγικών συνεργασιών; Τις άλλες, όχι πως δεν τις θέλουμε άμα προκύψουν, αλλά δεν θα τις κυνηγήσουμε κιόλας. Έλα όμως που και οι στρατηγικοί μας εταίροι εκεί μαζεύονταν. Και μάλιστα εκεί είναι και όσοι είναι σε αναζήτηση. Αυτό κάνει το Νταβός, φέρνει όσους ψάχνουν για ευκαιρίες, όσους αναζητούν επενδύσεις σε έναν χώρο. Σε γλυτώνουν όχι μόνο από τον κόπο να τις κυνηγάς μία - μία, αλλά και από χρόνο να πρέπει να συνομιλείς και με όσους δεν είναι σε αναζήτηση. Ο πρώην Πρόεδρος Γιώργος Βασιλείου το ήξερα καλά αυτό. Στα πέντε χρόνια θητείας του, από το τέλος της δεκαετίας του 1980 έως τις αρχές τις δεκαετίας του 1990, δεν έχασε χρονιά που να μην πήγε στο Νταβός. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που σε αυτόν πιστώνεται πολιτικά η μετατροπή της Κύπρου σε κέντρο παροχής χρηματοοικονομικών υπηρεσιών. Και δεν είναι ότι μοίραζε κάρτες και πουλούσε τη χώρα σαν προορισμό υπηρεσιών. Είναι που και με την παρουσία του εκεί μπόρεσε να να δει πιο μπροστά από την εποχή του. Να διαβάσει τις παγκόσμιες μεταβολές και να τοποθετήσει τη χώρα στη σωστή θέση.
Από τους καρπούς του εκσυγχρονισμού εκείνης της πενταετίας είναι που αγόρασε χρόνο η Κυπριακή Δημοκρατία ώστε να καταφέρει την ένταξη τής στην ΕΕ το 2004. Αν είχαμε πάει στο Νταβός φέτος και με ελάχιστα τις «κεραίες μας ανοιχτές», ίσως θα είχαμε δει και τις αλλαγές που έρχονται στην παγκόσμια οικονομία. Στα πηγαδάκια θα είχαμε πιάσει το πού πάει ο κόσμος και τι να περιμένουμε την επόμενη δεκαετία. Η παρουσία μας θα βοηθούσε την πολιτική και επιχειρηματική ηγεσία της χώρας να σκεφτεί ποιες πρέπει να είναι οι μεταρρυθμίσεις που επείγουν ώστε να πιάσουμε θέση όσο πιο κοντά στην οικονομική ανάπτυξη. Πώς με αυτά θα αγοράσουμε χρόνο για την Κυπριακή Δημοκρατία μέχρι την επόμενη μεγάλη κρίση ή ευκαιρία. Γιατί μπορεί οι αριθμοί για την ώρα να είναι καλοί, αλλά η βάση της κοινωνίας μοιάζει όχι απλά να μην τους συμμερίζεται, αλλά νιώθει και να πιέζεται.
Η ευκαιρία για το φετινό Νταβός χάθηκε. Μείναμε Κύπρο αγκαλιά με τον Τατάρ να ψάχνουμε πώς ανοίγουν ή δεν ανοίγουν τα οδοφράγματα. Όχι πως δεν χρειάζονται και αυτά, αλλά θα μπορούσαν σίγουρα να χωρέσουν στο πρόγραμμα της κυβέρνησης και τρεις μέρες στην Ελβετία. Με την απουσία που καταγράψαμε, χάθηκε μια καλή ευκαιρία να πούμε στον κόσμο πως ψάχνουμε για επενδυτές ή τέλος πάντων να καταλάβουμε τι θέλουν οι επενδυτές. Να προβάλουμε στις αγορές τους καλούς δείκτες αξιολόγησης και ναι, γιατί όχι, να μοιράσουμε κάρτες σε αυτούς που «αγοράζουν» το αφήγημά μας. Εκτός και αν πάλι αισθανόμαστε πως το έχουμε παρακάνει με τις ξένες επενδύσεις. Πως τα οικονομικά μας δεδομένα αντέχουν τέτοιες απουσίες και πως η αναιμική ανάπτυξη στην ευρωζώνη και τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα δεν θα επηρεάσουν και την Κύπρο. Πως η όποια κρίση μπορεί να μας προσπεράσει και πως λεφτά υπάρχουν. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;
