Για όσους ιδιοκτήτες αυτοκινήτων έχει επιβληθεί ακινητοποίηση οχήματος και για όσους επιλέξουν με δική τους πρωτοβουλία να ακινητοποιήσουν το όχημά τους, εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο πρόταση που κατέθεσε ο Υπουργός Μεταφορών Αλέξης Βαφεάδης για παροχή δωρεάν μεταφοράς με λεωφορείο. Σύμφωνα με την πρόταση, η παροχή αυτή θα διαρκεί μέχρι την αντικατάσταση των ελαττωματικών εξαρτημάτων στα ανακληθέντα οχήματα. Το εκτιμώμενο μέγιστο ετήσιο κόστος για την υλοποίηση της δράσης ανέρχεται στα €6 εκατομμύρια.
Μετά που μας είπαν μετά βαΐων και κλάδων για το σχέδιο, δύο φορές εκπρόσωπος του υπουργείου Μεταφορών βγήκε τηλεφωνικά σε μεσημβρινές εκπομπές και μας είπε για το πόσο μεγάλη ευκαιρία είναι που ενδεχομένως κάποιοι από αυτούς που θα πάρουν το λεωφορείο γιατί θα ανακληθεί το αμάξι τους, θα μπορέσουν να δουν τα δρομολόγια και θα βρουν αυτό που τους βολεύει. Εντάξει, μπορεί να μην ήταν στόχος, αλλά ακόμη και όταν το λέει ένας λειτουργός από ένα υπουργείο, ότι δηλαδή με μπακαλίστικο τρόπο θα πείσουμε τους πολίτες να χρησιμοποιούν το λεωφορείο, τότε απλά αντιλαμβάνεται κανείς πως δεν υπάρχει καμία σωτηρία σε αυτόν τον τόπο.
Έχουν σκεφτεί εκεί στο υπουργείο πως μπορεί να λειτουργήσει αντίστροφα το όλο σύστημα; Ένα κράτος που σε αναγκάζει και σου επιβάλλει έναν διαφορετικό τρόπο μετακίνησης είναι ένα κράτος που δεν σέβεται τους πολίτες του. Και δεν τους σέβεται όταν δεν έχει πεζοδρόμια, όταν αφήνει ακόμη τους δήμους να κάνουν διαπλατύνσεις δρόμων, χωρίς να σκέφτονται αν τα πεζοδρόμια είναι εντάξει και μπορεί ο κόσμος να κινηθεί με τα πόδια. Έχουν σκεφτεί μήπως ο μέσος πολίτης εκνευρισμένος για τη σωρεία λαθών και παραλείψεων, αναγκάζεται να πάρει το λεωφορείο πως οι περισσότεροι θα έχουν εκνευριστεί τόσο πολύ που θα μισήσουν τα μεταφορικά μέσα; Πως ενδεχομένως από όλους αυτούς τους takata-καημένους, θα χάσουμε ακόμη περισσότερους δυνητικούς επιβάτες λεωφορείων;
Κι αυτή η δήλωση, αν και ο λειτουργός την είπε ερωτώμενος και προφανώς χωρίς να σκεφτεί τι ακριβώς έχει λεχθεί, η ουσία είναι πως η δήλωση «μπορεί ένα μικρό ποσοστό να δει τα δρομολόγια», μοιάζει ταυτόχρονα ως την απόλυτη παραδοχή πως όλα σε αυτόν τον τόπο λειτουργούν με βάση την απλή και δοκιμασμένη μέθοδο: στην τύχη. Στου Κασίδη το κεφάλι περιμένουν δηλαδή πως θα μάθουμε να αποκτήσουμε τη συμπεριφορά για τη χρήση των μεταφορικών μέσων.
Φυσικά, κανείς δεν εξήγησε στους πολίτες, τι θα κάνουν μετά τη δουλειά που θα χρησιμοποιήσουν το λεωφορείο. Πώς θα μεταφέρουν τα παιδιά στις δραστηριότητες, τα ιδιαίτερα, πώς θα τρέξουν από τη μια άκρη άλλη της πόλης στην άλλη. Σε μια χώρα με ένα κακό εκπαιδευτικό φροντιστηριακό σύστημα, σε μια χώρα που σε αναγκάζει να τα κάνεις όλα μόνος σου και έχει μετατρέψει τους γονείς σε οδηγούς ταξί και δεν νοιάζεται καθόλου για το πώς θα τα προλάβουν όλα, το λιγότερο που τους οφείλουμε είναι να βρεθούν οι αίτιοι όχι να τους πείθουμε να πάρουν τα λεωφορεία.
