Στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας, το Υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε την ολοκλήρωση της διαβούλευσης με τις οργανώσεις των εκπαιδευτικών, η οποία φέρνει και τη διαμόρφωση της τελικής πρότασης του ΥΠΑΝ για το νέο σχέδιο αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Αυτό σημαίνει ότι εντός των επόμενων εβδομάδων η πρόταση της Αθηνάς Μιχαηλίδου θα οδηγηθεί πρώτα στο Υπουργικό Συμβούλιο και στη συνέχεια ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων. και πιο συγκεκριμένα στην Επιτροπή Παιδείας. Και κάπου εδώ είναι που αρχίζουν τα δύσκολα.
Εδώ είναι που θα φανεί ποιοι πραγματικά θέλουν να αλλάξει το σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών μετά από 49-50 χρόνια. Διότι τώρα το μόνο που ακούμε είναι λόγια του τύπου «απαρχαιωμένο το σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και πρέπει να αλλάξει», «χρειαζόμαστε ένα πιο δίκαιο σύστημα που να ωφελεί και να επαινεί τους καλούς εκπαιδευτικούς» κ.λπ. κ.λπ. Πρόκειται για φράσεις τις οποίες ακούμε εδώ και χρόνια, και μέχρι στιγμής δεν βλέπουμε αποτέλεσμα. To μόνο αποτέλεσμα που βλέπουμε είναι να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί σήμερα με το ίδιο σύστημα με το οποίο αξιολογούνταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που δίδασκαν πριν από κάποια χρόνια στους ίδιους και προηγουμένως τους γονείς τους.
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, μέχρι που πρόσφατα μια φίλη εκπαιδευτικός, από την οποία ζήτησα να μου πει την άποψή της για το νέο σχέδιο αξιολόγησης που ετοιμάζει το υπουργείο, μου είπε επί λέξει: «Δεν είναι τραγικό που εγώ σήμερα αξιολογούμε στη βάση του ίδιου συστήματος που πριν από κάποιες δεκαετίες αξιολογείτο ο δάσκαλος που έκανε μαθητικά και γραμματική στη μαμά μου;» Η μητέρα της σπούδασε και αυτή δασκάλα, και όταν ήρθε η ώρα να γίνει επιθεωρήτρια, αξιολογούσε τους εκπαιδευτικούς με το ίδιο σύστημα, με τα ίδια κριτήρια που ένας άλλος επιθεωρητής κάποια χρόνια πριν αξιολογούσε τον δάσκαλο που έκανε μάθημα στην ίδια.
Το πρόβλημα όμως με το σύστημα που υπάρχει σήμερα, δεν είναι απλά ότι είναι παλιό, αλλά το γεγονός ότι προκύπτουν προβλήματα εγκυρότητας και αξιοπιστίας του. Με λίγα λόγια, την προαγωγή δεν την παίρνει πάντα με την αξία του ο εκπαιδευτικός, την ίδια στιγμή που προκύπτουν και άλλα ζητήματα, διαχρονικές αδυναμίες του υφιστάμενου συστήματος. Ποιες είναι αυτές; Στο ερώτημα αυτό απαντά το ίδιο το Yπουργείο Παιδείας, το οποίο μέσα στην πρότασή του καταγράφει τα ακόλουθα:
- Έλλειψη άμεσης διασύνδεσης της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών με την επαγγελματική τους ανάπτυξη.
- Λόγω ισοπέδωσης των υπόλοιπων κριτηρίων, η αρχαιότητα καθίσταται καθοριστικός παράγοντας για την προαγωγή των εκπαιδευτικών.
- Έλλειψη σαφών κριτηρίων, τα οποία να καλύπτουν πλήρως το πολυδιάστατο έργο των εκπαιδευτικών και της σχολικής μονάδας, με αποτέλεσμα το σύστημα να καθίσταται μονοδιάστατο.
- Απουσία επαρκών μηχανισμών ελέγχου της ποιότητας της διδασκαλίας και της μάθησης, χωρίς να παρέχεται οποιαδήποτε πληροφόρηση για την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου, τόσο ανά σχολική μονάδα όσο και σε εθνικό επίπεδο.
- Μη παροχή επαρκών ευκαιριών ανατροφοδότησης και υποστήριξης των εκπαιδευτικών.
- Περιορισμένη διαμορφωτική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
- Ελλιπής πληροφόρηση για την ποιότητα της αξιολόγησης σε επίπεδο σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικού συστήματος.
- Απουσία πολλαπλών πηγών πληροφόρησης, με αποτέλεσμα η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών να μην είναι πολυδιάστατη και αντικειμενική.
