Ο Νίκος Αναστασιάδης με δηλώσεις του στα μέσα της βδομάδας, σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο ευρωβουλευτής Λουκάς Φουρλάς, ισχυρίσθηκε ότι «Ο ΔΗ.ΣΥ. έχει πάρει λάθος δρόμο» και ότι θα κάμει παρεμβάσεις για «να διορθωθεί η πορεία του κόμματος». Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αναστασιάδης παρουσιάζεται σαν ο «τοποτηρητής» και ο «μεσσίας» του Δημοκρατικού Συναγερμού. Ιδιότητες που όμως δεν του αναγνωρίζει πλέον σχεδόν κανένας. Μάλλον ελάχιστοι από τους πολλούς που κατά καιρούς πιστέψαμε στις «δεσμεύσεις» του. Μεταξύ αυτών ασφαλώς και εγώ. Που βγήκα και υποστήριξα την υποψηφιότητά του, παρά τους ενδοιασμούς μου, στην επιτυχή διεκδίκηση της Προεδρίας το 2013. Πίστεψα αφελώς ότι θα ήταν Πρόεδρος λύσης. Για να έρθει 12 χρόνια μετά και να μας φτύσει στα μούτρα, με το να πει σε τηλεοπτική εκπομπή ότι έκαμε λάθος εκτίμηση των προθέσεων της Τουρκίας.
Όμως πάλι θα ξεφύγω και θα σπαταλήσω τον χρόνο σας με το Κυπριακό ενώ το θέμα μας είναι άλλο: Και είναι η αδυναμία του Αναστασιάδη να αντιληφθεί ότι δεν έχει σήμερα ούτε το κύρος ούτε την επιρροή να επηρεάσει την πορεία των πραγμάτων εντός του Δημοκρατικού Συναγερμού. Και η επιπρόσθετη αδυναμία του να αντιληφθεί ότι παρεμβάσεις, όπως αυτή που σχολιάζω, προκαλούν μεγάλη ζημιά και απαξίωση στη σημερινή ηγεσία του κόμματος που τον ανέδειξε δύο φορές Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα του τόπου. Διότι, αν το κόμμα έχει πάρει λάθος δρόμο, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά την ηγεσία του. Και όσες φορές και να πει μετά ότι η δήλωσή του δεν αφορούσε την ηγεσία, το μόνο που προκαλεί είναι πολλά μειδιάματα και αρκετά ειρωνικά σχόλια στα ΜΚΔ όπως «δεν μιλάει ο Αναστασιάδης αλλά το ποτό». Επί της ουσίας του κατά πόσο το κόμμα ακολουθεί σήμερα λάθος δρόμο η δική μου αντίληψη των πραγμάτων έχει ως εξής: Τα κόμματα στην Κύπρο δυστυχώς παραμένουν αθεράπευτα αρχηγικά. Η ασθένεια αυτή έχει τις καταβολές της σε εποχές πολύ πριν την ανεξαρτησία. Η σημερινή πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού ανέλαβε την ηγεσία της παράταξης μέσα σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες και προβληματικές. Το κόμμα είχε δώσει τη μάχη των προεδρικών εκλογών με τον Πρόεδρό του, άνθρωπο μπαρουτοκαπνισμένο και ικανότατο, κι όμως δεν μπόρεσε να περάσει στον κρίσιμο δεύτερο γύρο των εκλογών. Οι λόγοι της αποτυχίας πολλοί. Ο κυριότερος όμως ήταν χωρίς αμφιβολία η υπόσκαψη της υποψηφιότητας του Αβέρωφ από μια πλειάδα κομματικών στελεχών, που σχεδόν όλοι είχαν κοινό γνώρισμα: στενές σχέσεις με τον Αναστασιάδη. Τότε ο Αναστασιάδης, όντας Πρόεδρος της Δημοκρατίας, διέθετε τόσο το κύρος όσο και την επιρροή να συμβάλει ουσιαστικά στο να πορευτεί το κόμμα ενωμένο. Κι όμως, δεν το έπραξε.
Όχι μόνο δεν το έπραξε αλλά συνέβαλε τα μέγιστα στο να πορευτεί το κόμμα διασπασμένο με τη στάση που τήρησε έναντι των πολλών κρουσμάτων αποστασίας. Με αυτά, λοιπόν, τα δεδομένα η πρόεδρος του Δη.Συ. κατόρθωσε να κρατήσει το σκάφος σε καλή κατάσταση και σε ορθή πορεία, μακριά από υφάλους, παρ' όλο που στο καράβι υπήρχαν πολλοί αξιωματικοί που η μόνη τους έγνοια ήταν να απολαμβάνουν τα καλά που τους παρείχαν τα κομματικά και πολιτειακά αξιώματα που τους χάριζε το κόμμα. Η σημερινή ηγεσία του Δη.Συ. παλεύει μέσα σε ένα εξαιρετικά δύσκολο πολιτικό σκηνικό. Ζούμε στην εποχή που τα παραδοσιακά κόμματα έχασαν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Άνθρωποι σαν τον Αναστασιάδη έχουν βαρύτατες ευθύνες για την κρίση εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα. Ο κόσμος πιστεύει ότι οι νοοτροπίες, οι λογικές, τα συμφέροντα, η κυρίαρχη κάστα και όλοι αυτοί που μας κυβέρνησαν τα τελευταία 50 χρόνια δεν διέθεταν ούτε τη βούληση ούτε τις ικανότητες να σχεδιάσουν τις αλλαγές που θα απάλλασσαν τον τόπο από τα καρκινώματα της διαφοράς, της διαπλοκής, των πελατειακών σχέσεων και όλων των άλλων φαινομένων που συνθέτουν την τριτοκοσμική μας μιζέρια. Ειδικά η 10ετής Προεδρία του Αναστασιάδη θεωρείται, ακόμα και από την πλειοψηφία των συναγερμικών, ως μια από τις χειρότερες περιόδους. Και πώς να μην θεωρείται όταν ο τέως Πρόεδρος τελεί υπό διερεύνηση από την Αρχή Κατά της Διαφθοράς εδώ και πολλούς μήνες.
Πώς, λοιπόν, θα «σώσει» τον ΔΗΣΥ επαναφέροντάς τον στην ορθή πορεία ο Αναστασιάδης, όταν ο κόσμος τον θεωρεί ως έναν από τους στυλοβάτες που μας έφτασαν ώς εδώ. Ο κόσμος φωνάζει και ο μόνος, φαίνεται, που δεν ακούει τις φωνές αυτές είναι ο Νίκος Αναστασιάδης: «Πώς και γιατί να μας σώσουν οι ίδιοι άνθρωποι που –όχι απλώς ευθύνονται για τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, τα σκάνδαλα, τις μίζες, αλλά επιπλέον – φρόντισαν να εξασφαλίσουν την ατιμωρησία τους με το να διορίσουν σε θέσεις-κλειδιά ανθρώπους δικούς τους. Πώς να μας σώσουν αυτοί που, για να βολέψουν «ημετέρους» και για να υπηρετήσουν τις πελατειακές σχέσεις, κατασπατάλησαν τους εθνικούς πόρους δημιουργώντας περιττές δημόσιες θέσεις; Πώς να μας σώσουν, φωνάζουν οι νέοι μας, οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιοι κομματικοί μηχανισμοί, τα ίδια συμφέροντα που για δεκαετίες βύθισαν τη χώρα στα πρόθυρα της οικονομικής χρεοκοπίας και που την αποφύγαμε στο παρά ένα χάρις στην Ε.Ε;» Εμένα ως στέλεχος του Δη.Συ. μου φαίνεται ότι η πορεία του κόμματος πράγματι χρειάζεται κάποια διόρθωση. Όχι όμως προς την κατεύθυνση που προφανώς έχει κατά νου ο Αναστασιάδης. Αλλά προς εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: Να κάνει αυτοκριτική το κόμμα και να διαχωρίσει ξεκάθαρα και δημόσια τη θέση του από πρακτικές όπως εκείνες με τα «χρυσά» διαβατήρια και τα ταξίδια με ιδιωτικά αεροπλάνα στις Σεϋχέλλες και άλλα παρόμοια. Να επανέλθει δηλαδή το κόμμα πειστικά σε εκείνα που λέγαμε και πιστεύαμε το 1976. Και να αποβάλει από τις τάξεις του όσα στελέχη συνεχίζουν να θεωρούν αυτές τις πρακτικές ως επιτρεπόμενες. Και τότε δεν θα ‘χει τίποτε να φοβηθεί.
