«Δύο εβδομάδες θα είναι τη Δευτέρα. Και θα το υπενθυμίσουμε σε όλους». Ένας Ζελένσκι που προσπαθεί μάταια να πείσει τους Ευρωπαίους και την Αμερική για να σταματήσει τον πόλεμο στη χώρα του. Δεν έχει να κάνει με το πόσο φιλοουκρανός ή φιλορώσος είσαι. Δεν έχει σημασία αν είσαι φιλοουκρανός ή φιλορώσος. Η ουσία είναι πως βλέπεις έναν Πρόεδρο να προσπαθεί μέσα από τη διπλωματία να πει αυτό που είναι αυτονόητο: ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει.
Τη Δευτέρα, θα έχουν όντως συμπληρωθεί οι δύο εβδομάδες από τότε που ο Τραμπ υποσχέθηκε εξελίξεις. Είναι σαφές πως ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι καλύτερος επιχειρηματίας παρά διπλωμάτης και αν δεν καταφέρει ούτε τώρα να πείσει τον Πούτιν να συμμετάσχει σε συνομιλίες, θα πρόκειται για ακόμη μια αποτυχία της διπλωματικής του ατζέντας. Όλοι γνωρίζουν ότι ο Πούτιν δεν θα υποχωρήσει. Θα παραμείνουν μόνο τα φωτογραφικά ενσταντανέ ως μια παλιά ανάμνηση για να μας δείξουν πως ο πόλεμος και η διπλωματία δεν είναι πάντα ταυτόσημες έννοιες. Η Ρωσία επιμένει σε μια παράταση πολέμου, επιδιώκοντας φθορά της Ουκρανίας για να κερδίσει όσο περισσότερα μπορεί.
Εκείνο ωστόσο που βλέπουμε ακόμη μια φορά είναι πως στον κόσμο της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων, το δίλημμα του δυνατού και του αδύνατου παραμένει διαχρονικό. Ένας Ζελένσκι που καλείται να σταθεί απέναντι σε μια υπερδύναμη. Η σκηνή αυτή δεν είναι καινούργια. Από εκείνο τον διάλογο Αθηναίων Μηλίων έχουμε μάθει τι σημαίνει δύναμη. Το δίκαιο ισχύει μόνο όταν η δύναμη είναι ίση. Οι ισχυροί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους, οι αδύναμοι υποχωρούν όσο τους αναγκάζει η αδυναμία τους.
Η λογική της ισχύος δεν έπαψε ποτέ να ισχύει στα χρόνια που πέρασαν ούτε έπαψε να καθορίζει την Ιστορία. Εκείνο που πραγματικά έχει αξία να δούμε είναι πως ακόμη και στην περίπτωση της Ουκρανίας, που υποτίθεται δίνεται τόση βοήθεια και τη βάζουμε αντιπαραβολικά με την Κύπρο, είναι πως είναι επί της ουσίας μόνη της. Την Πέμπτη είχαμε άλλη μια μεγάλη επίθεση στη χώρα εν μέσω υποτίθεται διαπραγματεύσεων.
Χάνεται ωστόσο όμως ο αγώνας των αδυνάτων; Όχι, μετατρέπεται σε ηθικό κεφάλαιο, σε μνήμη, σε παράδειγμα που αντέχει πολύ περισσότερο από την πρόσκαιρη κυριαρχία του δυνατού. Εκείνη η μνήμη, ωστόσο, φαίνεται να είναι το βασικό γνώρισμα για να μπορείς να προχωρήσεις μπροστά. Κάτι που η πρόσφατη παρελθοντολαγνεία έδειξε πως δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να συμβιβαστούμε με το εγώ μας, την ιστορία μας, το παρελθόν μας. Οι εσωτερικές διαμάχες και διαιρέσεις μας, άνοιξαν και ανοίγουν ρωγμές που εκμεταλλεύονται κάποιοι. Η Ιστορία δείχνει ότι η πραγματική δύναμη ενός λαού δεν βρίσκεται μόνο στα όπλα ή στη διπλωματία, αλλά στην ενότητά του. Αν εμείς, Κύπριοι όλων των κοινοτήτων, είχαμε αποδείξει στον κόσμο ότι η συνύπαρξη είναι εφικτή και δίκαιη, τότε θα είχαμε μετατρέψει την αδυναμία σε δύναμη. Και η Κύπρος θα στεκόταν σήμερα ως παράδειγμα, όχι ως πληγή.
