Ένα κλικ η Καμπούλ

 

 

Όπως όλοι και παντού ασχολούνται με τις εξελίξεις στο μακρινό Αφγανιστάν, έτσι και η γραφική αυτή στήλη δεν μπορεί να μείνει αμέτοχη, να χάσει την περιρρέουσα που λένε, αλλά και τα πολύτιμα κλικ. Γι' αυτά άλλωστε ζούμε σήμερα, η εικόνα πουλά και μέσω αυτής δηλώνουμε πως ξέρουμε τα πάντα. Αν είναι δυνατόν.

Έτσι κι αλλιώς φαίνεται όλα να ξεκίνησαν από εκείνη την ομολογουμένως συγκλονιστική εικόνα των ανθρώπων στους τροχούς του αεροπλάνου να γραπώνονται, ως ένα κύκνειο άσμα μιας στραπατσαρισμένης ελπίδας. Άνθρωποι που δούλευαν για την αμερικανική (και βρετανική) κυβέρνηση για 20 χρόνια αφέθηκαν σε μια μέρα στην απελπισία. Θυμηθήκαμε πόσο ευαίσθητοι είμαστε στη βία. Πριν κάποιο μακρινό καιρό ήταν οι ΙΣΙΣ. Όσο δεν έχουμε Ταλιμπάν, έχουμε φωθκιές και στην καλύτερη αμπελοπούλια.

Τα προβλήματα στην αιματοβαμμένη αυτή χώρα έχουν φοβερή ιστορία, την οποία θα διαβάσετε στις υπόλοιπες σελίδες της εφημερίδας. Ας δούμε όμως τη δική μας Καμπούλ μέσα μας, έστω για μια στιγμή δηλαδή να προσεγγίσουμε την ακραία αυτή θρησκευτική φυλή συμβολικά, όπως τα πιστεύουν κάποιοι εντελώς ηλίθιοι, που συνήθως το μυαλό τους συνδέει τα ασύνδετα.

Η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπριόπουλων βαφτίζονται όταν είναι βρέφη. Η τεράστια επιρροή της Εκκλησίας στο ανάγιωμα του λαού μας χρονολογείται και ποτέ δεν θα αμφισβητηθεί σοβαρά στην πράξη.

Στα σχολεία τώρα, οι τάξεις μας έχουν πάντα την εικόνα του Χριστού. Κάνουμε πρωινή προσευχή όρθιοι και πρέπει πάντα στην πρωινή προσευχή να δείχνεις θλιμμένος και σοβαρός. Φοράμε τη στολή μας. Πριν λίγο καιρό, όλοι οι μεγάλοι το θυμούνται, έτρωες ξύλο με τη βίτσα. Κουβαλούμε φοβερό βάρος, κυριολεκτικό και ψυχολογικό, από την πρώτη του δημοτικού. Είναι ο όλμος των βιβλίων που καθώς μεγαλώνουμε τα καίμε ή τα πετάμε οι πιο πολιτισμένοι στον κάλαθο. Την επόμενη χρονιά το ίδιο. Και την επόμενη.

Καίμε τις τάξεις. Φοβόμαστε τους πόντους, αλλά δουλεύουμε γι’ αυτούς (ένα από τα πολλά άπειρα παράδοξα μιας λανθάνουσας εξέλιξης).

Ξεκινάνε από το πρωί ξημέρωμα οι μαθητές σαν να πηγαίνουνε στο χωράφι σκυφτοί και συνοφρυωμένοι. Κάνουμε πάντα παρελάσεις. Αν ρωτήσεις τα παιδιά της παρέλασης οι μισοί δεν θα ξέρουν να σου πουν γιατί το κάνουν, τι ακριβώς «γιορτάζουμε». Έχουμε λάβαρα. Λατρεύουμε ήρωες, νεαρά παιδιά που θυσιάστηκαν για την πατρίδα και τη θρησκεία. Μας μαθαίνουν να γίνουμε σαν αυτούς. Αν βάλεις τη θυσία τους σε κάποιο επίπεδο κριτικού προβληματισμού, δηλαδή αν τη δεις ιστορικά και κοινωνικά, θα την... πατήσεις, ειδικά αν είσαι μιτσής. Με συνοπτικές διαδικασίες, στην παιδεία του τόπου μας η περιβόητη κριτική λαμβάνεται σαν απειλή για το κατεστημένο.

Μιλάμε πάντα για τις υπόλοιπες μειονότητες του νησιού που ονειρευόμαστε να τις φάμε κι αυτές όλες λάχανο. Πάντα το ονειρευόμασταν. Το κάναμε και με τους δικούς μας. Αλλά αυτά είναι λίγο παλιά και μπορεί να μην πρέπει να τα συζητάμε. Εξάλλου, πολλοί που τα καθάρματα ακόμα έν' ζωντανοί και άνετοι.

Οι πρόσφυγες στο νησί φταίνε για όλα. Μας τρώνε τις δουλειές. Πιάνουν παχυλά επιδόματα. Γιατί δεν κάνουμε υπόγειους χώρους κράτησης στην Κοφίνου, αλλά τους έχουμε σαν βασιλιάδες στα δροσερά κοντέινερ; Πώς τολμούν να ζητούν δουλειά; Να παν έσσω τους. Εμείς δεν υπήρξαμε, ούτε θα υπάρξουμε ποτέ πρόσφυγες ή μετανάστες, ρωτήστε οποιονδήποτε μαθητή αν ποτέ μετανάστευσαν οι Κύπριοι και γιατί, να δούμε τι ξέρει. Είναι ένα από τα πολλά κομμάτια της ιστορίας που δεν χρειάζεται να μάθει.

Οι Τουρκοκύπριοι είναι μια φυλή πίσω που τον κόσμο τους. Οι δικές μας θάλασσες και τα βουνά δεν έχουν σκουπίδια. Σκουπίθκια θα δεις μόνο στην Καρπασία. Η Λεμεσός εν σιόνιν τζιαι πετά. Το σουβλάκι στη μαρίνα 16 ευρώ η σμιλούα, με έξτρα πατάτες, έν' μέλιν. Εμείς ποδά αγαπούμε τον τόπο μας, δεν χτίζουμε πάνω σε φυσικά τοπία, έχουμε το κάλλος μέσα μας που τη μέρα που γεννιόμαστε. Είμαστε το νησί της Αφροδίτης και του Απόλλωνα που πάντα μας το έπιαναν άλλοι για να μας χαλάσουν την αρμονία. Την καθαρή και όχι την παλίντροπο. Η Εκκλησία χτίζει για τους φτωχούς, ποτέ δεν γκρεμίζει, είναι πάντα γεμάτη καλοσύνη. Οι Κύπριες γυναίκες έχουν την πλειοψηφία στη Βουλή. Είχαμε και Πρόεδρο γυναίκα, το ξέχασες; Όλοι οι νέοι ζουν πολύ άνετα στον τόπο μας και κανένας δεν σκέφτεται να μεταναστεύσει για πάντα. Στις συνομιλίες για την επίλυση του Κυπριακού, πάντα φταίει η Τουρκία και ο άθλιος Ευρωπαίος που δεν θα της τραβήξει σοβαρά το αφτί. Η Ευρώπη του Διαφωτισμού, για πολλούς είναι πλέον μια μάστιγα. Πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη, πρέπει να πάμε πίσω στη λίρα μας .Όσοι σκέφτονται έτσι, είναι πλέον και στη Βουλή, τα καλύτερά παιδιά, γυμνασμένα και όμορφα από γεννησιμιού. Η Καμπόυλ είναι πολύ μακριά από μας και καθόλου μέσα μας. Και όλα αυτά είναι μόνο υπερβολές.