Όλοι οι γνωστοί μου στην Τουρκία, αλλά και οι Δυτικοί αναλυτές που διαβάζω, εύχονται τη νίκη των ενωμένης τουρκικής αντιπολίτευσης του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου λόγω του δημοκρατικού και φιλοδυτικού προφίλ του. Αυτό που συμβαίνει στην Τουρκία είναι πολιτισμικός εμφύλιος. Η αχίλλειος πτέρνα της Τουρκίας είναι ακριβώς αυτές οι οριακές διαφορές μεταξύ φιλοδυτικών και φιλοευρασιατών, που καταδεικνύουν μια βαθιά διχασμένη χώρα, η οποία κινδυνεύει να καταντήσει πεδίο πραγματικής εμφύλιας αντιπαράθεσης μεταξύ των φιλοδυτικών παραλιακών περιοχών και των ισλαμιστών των ανατολικότερων περιοχών.
Επειδή ζούμε σε δημοκρατίες στις οποίες οι εκλογές διεξάγονται ομαλά, νομίζω δεν συνειδητοποιούμε την τιτάνια μάχη που πρέπει να δώσει η συμμαχία του Κιλιτσντάρογλου, η οποία έχει να αντιμετωπίσει έναν αυταρχικό και αδίστακτο κρατικό μηχανισμό ο οποίος δεν τηρεί κανέναν κανόνα fair play:
Έλεγχος Τύπου: Η μεγαλύτερη δύναμη του Ερντογάν έγκειται στον έλεγχο της πληροφόρησης. Οι ελάχιστοι τηλεοπτικοί σταθμοί οι οποίοι δεν ελέγχονται από επιχειρήσεις φιλικές προς την κυβέρνηση, έχουν δεχθεί υπέρογκα πρόστιμα και απαγόρευση εκπομπής για μέρες, εάν το περιεχόμενο των προγραμμάτων τους δεν συμβαδίζει με τις κυβερνητικές κατευθύνσεις. Εκτιμάται ότι, η επιρροή της κυβέρνησης στον επιχειρηματικό τομέα, τής έχει αποφέρει τον έλεγχο του 90% των τουρκικών μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Επίσης, μέτρα έχουν ληφθεί από την κυβέρνηση για τον έλεγχο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σε νόμο τον οποίο ψήφισε το 2020, όποιες πλατφόρμες επιθυμούν να λειτουργούν στην Τουρκία, υποχρεώνονται να ανοίξουν γραφεία στη χώρα και έτσι δυνητικά να υπόκεινται σε κυρώσεις και πρόστιμα, εάν δεν συμμορφώνονται με τις οδηγίες της κυβέρνησης για ακύρωση ή περιορισμό του περιεχομένου της πληροφόρησης την οποία παρέχουν.
Έτσι, το πρόβλημα του πληθωρισμού πέφτει στα μαλακά, οι επιπτώσεις και οι απώλειες από τον μεγάλο σεισμό «ξέχαστηκαν» από τον Τύπο, η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποσιωπάται, όπως και τα σκάνδαλα διαφθοράς, η δε υψηλή γυναικοκτονία δεν είναι πλέον είδηση. Τέλος, η αντιπολίτευση βάλλεται συνεχώς με fake news, ειδικά στην περίπτωση του φιλοκουρδικού κόμματος HDP, το οποίο κατηγορείται για τρομοκρατικές ενέργειες, και διαδίδεται ότι ο Κιλισντάρογλου, ο οποίος αποδέχεται την κουρδική πολιτική παρουσία, υποστηρίζεται από τρομοκράτες.
Δισεκατομμύρια δολάρια από Ρωσία και αραβικές χώρες: Τα τελευταία δύο χρόνια, εκτός από τη σημαντική βοήθεια, προϋπολογισμού $10 δισ., που συμφώνησαν με την τουρκική κυβέρνηση τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη συνεχή υποστήριξη από το Κατάρ, ήρθε και η επιπλέον οικονομική ενίσχυση από τη Σ. Αραβία και τη Ρωσία προς το τουρκικό καθεστώς. Κατά την περσινή κρίση πληθωρισμού, ο πρίγκιπας Μοχάμετ μετέφερε 5 δισ. στην Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας για να αποφευχθεί η χρεωκοπία της χώρας. Επίσης, η κρατική ρωσική εταιρεία Rosatom, κατασκευάστρια του πυρηνικού εργοστασίου στο Άκουγιου, πρόσφερε το ίδιο ποσό (5 δισ.) τον Ιούλιο 2022, προκειμένου να σταθεροποιηθεί η λίρα. Στις 27 Απριλίου του τρέχοντος έτους, ο Πούτιν και ο Ερντογάν εγκαινίασαν το εργοστάσιο αυτό ισχυροποιώντας τη διεθνή εικόνα τους και οι δύο. Τόσο για τη Ρωσία όσο και για τη Σ. Αραβία, ο Ερντογάν είναι μια ενδιαφέρουσα επιλογή εταίρου, διότι δημιουργεί ένα προηγούμενο αυταρχικής ηγεσίας και απόκλισης από τα πρότυπα της Δύσης. Ο Πούτιν θεωρεί τον Τούρκο Πρόεδρο έναν σύμμαχο ο οποίος τον βοηθά να υπονομεύει τη φιλελεύθερη διεθνή τάξη της οποίας ηγούνται οι ΗΠΑ, ενώ ο Σαουδάραβας πρίγκιπας έχει καταστήσει σαφές ότι προτιμά να συνεργάζεται με έναν συντηρητικό αυταρχικό ηγέτη, παρά με τους «αμαρτωλούς γραφειοκράτες» της ΕΕ, οι οποίοι υποστηρίζουν τον Κιλιτσντάρογλου.
Δεν είναι λοιπόν άξιον απορίας γιατί όλοι οι γνωστοί μου στην Τουρκία είναι υπέρ του Κιλιτσντάρογλου, αφού υπόσχεται απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων που φυλάκισε το καθεστώς Ερντογάν, ελευθερία του Τύπου, μεγαλύτερο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, επαναφορά της σύμβασης της Κωνσταντινούπολης και, το σημαντικότερο, στενότερες επαφές και σχέσεις με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Όσον αφορά εμάς, αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι ακόμα κι αν επικρατήσει η φιλοδυτική αντιπολίτευση, τα δικά μας θέματα δεν θα λυθούν ως διά μαγείας. Δεν θα αλλάξει άρδην η εξωτερική πολιτική της χώρας. Η Τουρκία των 80 εκατ. και του ΑΕΠ που είναι θέμα χρόνου να προσεγγίσει το ένα τρισ. δολάρια, είναι μια υπολογίσιμη γεωπολιτική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη. Θα απαιτεί πάντα ανάλογη σημασία και ανταλλάγματα από το διεθνές περιβάλλον. Ούτε παύει από το να είναι μια αναθεωρητική και αποσταθεροποιητική δύναμη στην περιοχή μας. Συμπερασματικά, εάν χάσει ο Ερντογάν και κερδίσει Κιλιτσντάρογλου, θα είναι μεγάλη αλλαγή υπέρ των πιο δημοκρατικών και φιλοδυτικών δυνάμεων εντός της Τουρκίας, μια τεράστια ανακούφιση για αυτούς τους πολίτες που παλεύουν τόσα χρόνια να κρατηθούν όρθιοι σε αντίξοες συνθήκες, αλλά αυτό έως έναν βαθμό μόνο μπορεί να επηρεάσει την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας σε σχέση με εμάς.
