Δύο από τα διαμερίσματα της απέναντι πολυκατοικίας από εκεί που μένω παράγουν τόσο πολύ θόρυβο που έχουν κάνει τα νεύρα μας σμπαράλια: βάζουν μουσική στη διαπασών όποια ώρα τους καπνίσει, όταν επιστρέφουν το βράδυ στις τρεις και στις τέσσερις το πρωί είτε φωνάζουν, είτε τραγουδούν, είτε ξερνούν, είτε έχουν τη μουσική στο αυτοκίνητό τους στη διαπασών, οι φίλοι τους στα μπαλκόνια κακαρίζουν (κυριολεκτώ) μέχρι αργά το βράδυ και το σημαντικότερο, δεν τους καίγεται καρφί για τους υπόλοιπους γείτονες. Τρεις δρόμους από πάνω, τα δύο τεράστια σπίτια γνωστών οικογενειών που δεσπόζουν στον λόφο ρίχνουν πυροτεχνήματα όποτε έχουν πάρτι –μια εποχή γινόταν τόσο συχνά και με τόση ένταση που ξεκινούσαν να χτυπούν συναγερμοί των αυτοκινήτων μας, ενώ τα ζώα μας έτρεχαν έντρομα να κρυφτούν. Τέλος, στον από κάτω αδιέξοδο δρόμο γίνονται συχνά αγώνες ταχύτητας με κομμένο εξώστ στη μία και στις δύο το βράδυ. Με άλλα λόγια, ορισμένων από εμάς η ζωή είναι πλέον με διακεκομμένο ύπνο και σπασμένα νεύρα. Η Αστυνομία στις περίπου εκατό φορές που πήρα τηλέφωνο ήταν αποτελεσματική στη μία μόνο: είτε δεν έρχεται επειδή έχει άλλα επείγοντα περιστατικά, είτε μου λέει ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι παρά μόνο μια παρατήρηση. Ο αστυνομικός της γειτονιάς είναι επίσης αδρανής στην καλύτερη περίπτωση ή άφαντος στη χειρότερη.
Δεν είμαι η μόνη που βιώνει αυτήν την ανυπόφορη κατάσταση. Η ηχορύπανση στις πολυκατοικίες και στις γειτονιές των πόλεων γενικότερα τείνει να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της καθημερινότητάς μας. Πολλοί φίλοι αλλά και αναγνώστες της στήλης αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα: Ένοικοι στις πολυκατοικίες που διαμένουν τραβάνε έπιπλα, βροντούν ντουλάπια, χτυπούν πόρτες όλο το βράδυ, μέχρι τα ξημερώματα. Άλλοι μερακλώνουν τα μεσημέρια με μουσική ή καυγαδίζουν με τα παιδιά τους κάθε μέρα. Επίσης, καταγγέλνουν αυτοκίνητα με το στέρεο στη διαπασών. Τι μουσικές παίζουν; Ε, συνήθως δεν θέλει και μεγάλη φαντασία. Εντάξει, πάντα υπήρχαν οι εποχούμενοι «ελεύθεροι σκοπευτές» και οι καψούρηδες που δεν ησυχάζουν αν δεν μάθουν τον πόνο τους μέχρι και στην Ανταρκτική, όμως το κακό έχει πια παραγίνει και δεν αφορά μόνο τις «μεγάλες» ώρες αλλά και μέρα μεσημέρι, υπάρχει πάντα ένας μερακλής σε κάθε γειτονιά της πόλης. Πολλοί μάλιστα το κάνουν σχεδόν καθημερινά, με σατανική ακρίβεια σε αναμενόμενη ώρα. Το χειρότερο όμως είναι πως «άσυλο» φαίνεται να τους έχει δώσει και η τροχαία, αντί να πιάσει να κόψει καμιά ξεγυρισμένη κλήση στους ανοικονόμητους αυτούς και δυνάμει επικίνδυνους οδηγούς. Τέλος, ορισμένοι πραγματικά απελπισμένοι αναγνώστες μοιράστηκαν video με τη συνεχή φασαρία που γίνεται καθημερινά σε μικρά γειτονικά διαμερίσματα στα οποία διαμένουν πάνω από δέκα και παραπάνω πρόσφυγες/οικονομικοί μετανάστες, κυρίως άντρες. Φωνές και καυγάδες όλες τις ώρες, οι οποίοι έχουν κάνει τη ζωή τους κόλαση.
Η ησυχία και ηρεμία στην καθημερινότητά μας είναι ιερή. Είναι δικαίωμα. Έχει συνέπειες στην υγεία μας. Στη δουλειά μας. Η ποιότητα της ζωής μας υποβαθμίζεται. Ζούμε σε μια πόλη που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να σέβεται τον διπλανό του. Και οι νόμοι πρέπει να αλλάξουν και η παιδεία μας. Και οι δημοτικές αρχές πρέπει να εκπονήσουν συγκεκριμένα σχέδια δράσης για να αντιμετωπίσουν τις νέες πραγματικότητες της πόλης αλλά και η Αστυνομία πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ότι η ηχορύπανση είναι το νέο αναδυόμενο πρόβλημα στις πόλεις μας.
