Είναι γεγονός ότι, στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές οι πολίτες ψήφισαν το brand «Νίκος Χριστοδουλίδης». Σε όλες τις γκάφες και αστοχίες του προεκλογικού του αγώνα, όσο και αργότερα σε όλες τις κακές στιγμές της κυβέρνησης, το ποσοστό δημοφιλίας του Νίκου Χριστοδουλίδη δεν έπεφτε. Η κυβέρνηση έπαιρνε χαμηλό βαθμό, αλλά ο ίδιος παρέμενε ψηλά στις καρδιές των ανθρώπων. Θα ήθελα πολύ να δω μία αξιόπιστη έρευνα κοινής γνώμης για το ποσοστό δημοφιλίας του μετά το σκάνδαλο των υπερωριών. Διότι, όπως λέει και η παροιμία, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα.
Η πολιτική έχει σε σημαντικό βαθμό προσωποποιηθεί. Παντού στον κόσμο, όχι μόνο στην Κύπρο. Μπορεί να γίνεται συζήτηση για αξίες, ιδέες και προγράμματα, αλλά η πολιτική διαμάχη ολοένα και περισσότερο προσωποποιείται. Μιλάμε για ηγέτες που έχουν ή τους λείπει το «χάρισμα». Χαρισματικός ηγέτης έχει καταντήσει να είναι όποιος είναι ευπαρουσίαστος, επικοινωνιακός ή ευχάριστος. Η ρηχότητα και ο αριβισμός έχουν αντικαταστήσει την πολιτική ουσία και πράξη.
Για αυτό, όταν εμφανίζεται η έρευνα κάποιου έγκριτου οργανισμού που «αποκαλύπτει» κάθε φορά από την αρχή, ότι ο λόγος που οι καλοί και οι ικανοί φεύγουν από την Κύπρο είναι η διαφθορά και το έλλειμμα αξιοκρατίας, η πολιτική ελίτ του τόπου μας να μην υποκρίνεται ότι είναι έκπληκτη. Να μην υποκρίνεται και τη θλιμμένη, μιας και όσο αποχωρούν οι άξιοι τόσο τρίβουν τα χέρια τους οι ανάξιοι και οι ανέντιμοι. Γιατί μένουν ανενόχλητοι για να συνεχίσουν το ξεκοκάλισμα του κράτους.
Σήμερα, πλήθος έντιμων πολιτών ζουν στα όριά τους, δουλεύουν σκληρά, ή ακόμα χειρότερα τα βγάζουν δύσκολα πέρα ή δεν βρίσκουν δουλειά στα μέτρα τους. Ο μόνος τρόπος να μην στραφούν εναντίον του συστήματος, είναι το σύστημα να αρχίσει να δουλεύει για λογαριασμό τους. Να αποδίδει αποτελεσματικότητα και να απονέμει δικαιοσύνη. Εδώ ακριβώς είναι το κρίσιμο σημείο. Πάνω στα λύματα των σκανδάλων και της διαφθοράς σερφάρουν οι πιο επιδέξιοι δημαγωγοί. Τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα πηγαίνουν χέρι χέρι με την άνοδο της ακροδεξιάς. Έχει και για αυτό τεράστια ευθύνη η κυβέρνηση, εάν στη βάρδια της η ακροδεξιά φτάσει να γίνει τρίτο κόμμα.
Η διαφθορά δεν γεννήθηκε στο πουθενά και δεν θέριεψε στο τίποτα. Δυνάμωσε στην απουσία θεσμικών ελέγχων και αντιβάρων (για να χρησιμοποιήσω τον όρο του Νίκου Αλιβιζάτου). Η διαφθορά εξετράφη στο αξιακό θερμοκήπιο του εύκολου χρήματος, του ανυπόμονου χρηματοκαπιταλισμού των δεκαετιών ’90 και 2000, που συναντήθηκε με τον εγχώριο κομματο-κρατισμό, τα κυκλώματα, τις επιχειρηματικές αυλές και τους κομματικούς μιζαδόρους των οφσόρ και των διαβατηρίων της τελευταίας δεκαετίας.
Όταν το κράτος δεν λειτουργεί με ακεραιότητα, συνέχεια και συνέπεια, η οικονομία θα προσελκύει τους επιτήδειους και θα εξοντώνει τους σοβαρούς, υπομονετικούς επιχειρηματίες. Όσο δεν υπάρχουν έλεγχοι, διαδικασίες και πρότυπα ο κρατικός μηχανισμός θα έλκει τους τυχοδιώκτες που θα πηγαίνουν για τις μεγάλες αρπαχτές. Σήμερα παρατηρούμε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας η εικόνα ενός νοσηρού μέλλοντος. Κανένα brand δεν κατάφερε με τη λάμψη του να κρύψει τα προβλήματα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.
