Μία από τις πλέον «αγαπημένες» φράσεις και διαβεβαιώσεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας του τόπου είναι η αποκατάσταση του περί δικαίου αισθήματος, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στους θεσμούς και την εξουσία, η εφαρμογή των νόμων, η ισότητα όλων απέναντι στους νόμους κ.λπ. Όμως, πόσο αφελείς είναι όσοι πιστεύουν ότι οι πολίτες δεν πήραν χαμπάρι ότι τους κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα τους μέρα μεσημέρι.
Στην Κύπρο έχουν γίνει αίσχη τις τελευταίες δεκαετίες, χωρίς κανείς να πληρώσει για οτιδήποτε, επειδή πολύ απλά «κάποιοι είναι λίγο πιο ίσοι από τους υπόλοιπους» σε αυτή την κοινωνία.
Από το πραξικόπημα μέχρι την κατάρρευση της οικονομίας το 2013 και προσφάτως την πώληση «χρυσών» διαβατηρίων, κανείς δεν έχει λογοδοτήσει. Αντιθέτως, βρέθηκε στο στόχαστρο ολόκληρη η Κύπρος και όλοι οι Κύπριοι. Στο στόχαστρο δεν βρέθηκαν εκείνοι που πλούτισαν μαζί με τις οικογένειές τους, αλλά εκείνοι που δεν πλούτισαν, αλλά πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν τα σπασμένα της ευρύτερης κακοδιαχείρισης εκείνων που πλούτισαν.
Γιατί όμως δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη για κανένα από τα μεγάλα εγκλήματα που έγιναν στον τόπο; Εικάζω ότι κάποια συμφέροντα, διαφορετικά ίσως κάθε φορά αλλά αλληλένδετα, δεν επιτρέπουν την απόδοση δικαιοσύνης.
Κατέρρευσε μια οικονομία, ένα τραπεζικό σύστημα, σύρθηκε στον βούρκο ένας ολόκληρος λαός, τεκμηριώθηκαν κακές πρακτικές, φάνηκε ότι χειραγωγήθηκε η αγορά, αλλά κανείς δεν πλήρωσε (επαρκώς τουλάχιστον). Ούτε στη φυλακή οδηγήθηκαν μαζικά οι υπεύθυνοι της κρίσης, ούτε περιουσίες δημεύτηκαν (μέσω της δικαστικής οδού) για εξυπηρέτηση έστω του δημόσιου χρέους, ούτε καν name and shame (καλά ίσως και να έγινε «λίγο» name and shame).
Ακολούθησε η υπόθεση με τα «χρυσά» διαβατήρια, η οποία αποτελεί την πλέον εξόφθαλμη απόδειξη ότι στην Κύπρο ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Δεν το χωράει ανθρώπου νους ότι το δικηγορικό γραφείο συμφερόντων της οικογένειας του (τέως) Προέδρου της Δημοκρατίας συμμετείχε στην έκδοση «χρυσών» διαβατηρίων του κράτους μέλους, του οποίου επικεφαλής ήταν ο συγγενής πρώτου βαθμού. Παπάς και τατάς. Εάν αυτή δεν είναι μια κλασική σύγκρουση συμφέροντος, τότε τι είναι; Πώς ονομάζεται μια κατάσταση κατά την οποία πλουτίζει ακόμα περισσότερο η οικογένειά μου από το δημόσιο μου αξίωμα; Πού είναι η δικαιοσύνη;
Μέχρι πριν από περίπου έναν χρόνο, όποιος έμενε άνεργος στην Κύπρο, έπρεπε να περιμένει περίπου 6 μήνες για να γίνει η πρώτη πληρωμή στον λογαριασμό του. Μέσα σε αυτούς τους έξι μήνες ας έτρωγε μολόχες, δεν μας κόφτει. «Ήταν πίσω το σύστημα», λέγανε. Την ίδια ώρα, υπάρχουν περιπτώσεις έκδοσης τσακ-μπαμ «χρυσών» διαβατηρίων. Θα μου πείτε, πώς τα συνδέω; Τα συνδέω όπως πρέπει, δεδομένου ότι η μη λαϊκίστικη προσέγγιση επιβάλλει τον συνειρμό ότι η κακή κατάσταση στην οποία περιέρχεται μια κοινωνία/οικονομία αποτελεί παράγωγο, μεταξύ άλλων παραγόντων, της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Χωρίς κάθαρση και νέμεση, η τραγωδία δεν θα ρίξει αυλαία.
