Στις πιο κάτω γραμμές παρατίθενται μερικές μόνο ατάκες μαθητών που ακούγονται καθημερινά στο κυπριακό σχολείο. Στην αναφορά παραλείπονται για την οικονομία του λόγου και του χώρου, κουβέντες που θα ακουστούν μέρα πάρα μέρα ή κάθε βδομάδα μια φορά.
- Κύριε, γίνεται σήμερα να μεν κάμουμε μάθημα;
- Πονώ την κοιλιά μου.
- Θέλω να πάω τουαλέτα.
- Εκατουρήθηκα.
- Θα τα κάμω πάνω μου.
- Να σβήσω τον πίνακα;
- Κυρία πρέπει να φέρουμε σπόγγο, να πάω να φέρω;
- Συγγνώμη που άργησα.
- Κύριε βρέχτηκα. (με μπουκάλι νερό ή σε μια λάντα ή στις βρύσες της αυλής, ή με νερόφουσκα).
- Κύριε έχασα το κινητό μου.
- Κυρία έχασα πέντε ευρώ.
- Ξέχασα το τετράδιο μου κάτω.
- Έκαμα την άσκηση μα άφησα το τετράδιο σπίτι μου.
- Κρυώνω.
- Έν' πυρά να ανοίξω τον ανεμιστήρα;
- Κυρία μπορώ να αλλάξω θέση;
- Κυρία έπιασε μου τη θέση μου.
- Έπιασε μου το σβηστήρι μου, το μολύβι μου.
- Μου έπεσε το σάντουιτς.
- Έν' τρώω ντομάτα.
- Γιαξ.
- Κύριε πε της.
- Έννεν εγώ που μιλώ.
- Πάλε γαλλικά;
- Γιατί κάμνουμεν αρχαία;
- Βαρκούμαι.
- Πότε θα πάμε εκδρομή;
- Κύριε έν' η γιορτή μου μπορώ να κεράσω στο μάθημά σου;
- Οι καθαρίστριες εν μας διούν μαχαίρι να κόψουμε την τούρτα.
- Μπορώ να πάω στην καντίνα γιατί εν επρόλαβα να φάω το διάλειμμα;
- Κύριε εν έχω ώρα τα απογεύματα.
- Γίνεται να μεν μας βάλεις ασκήσεις για το σπίτι;
- Πάω κάθε μέρα αναγνωστήριο.
Ταυτόχρονα με τα πιο πάνω που ακούγονται καθημερινά σε κάθε τάξη υπάρχουν και οι αντίστοιχοι ήχοι-κινήσεις.
- Τρίξιμο της καρέκλας.
- Βήχας.
- Ανοιγοκλείσιμο κουρτίνων, παραθύρων, σιάτερ.
- Μπουκάλα πλαστική που κάμνει εκείνο το τσάκρισμα όταν την πιέζεις.
- Πέννες που τις πατάνε συνέχεια και ακούγεται ένα ρυθμικό τικ τικ τικ τικ.
- Τηλέφωνο που παίζει (πάντα κατά λάθος).
- Η πόρτα που τρίζει όταν βρίσκει χαμαί (πάντα οι πόρτες των σχολείων βρίσκουν χαμαί).
- Μπαλόνια φουσκωμένα που τα κάμνουν να τσιριλλούν.
- Θέρμοι σιδερένιοι που πέφτουν κάτω στο μάρμαρο προκαλώντας ένα ήχο σαν έκρηξη. Λόγω της αλουμινένιας κατασκευής τους λειτουργούν σαν ηχείο.
- Γέλια ασταμάτητα.
- Ψιθυρίσματα.
- Κλάμα.
- Οδυρμός.
- Ήχοι πάτσων, σπασμένων γυαλιών και πετρών.
- Ροχαλητά στις εθνικές γιορτές.
Το συμπέρασμα των ηχητικών αυτών τοπίων, λεκτικών και μη, είναι απλό. Οι μαθητές βαριούνται αφόρητα. Και όπως κάθε φυσιολογικός εγκέφαλος όταν βαριέται βρίσκει κάτι να αφαιρεθεί από τον βάλτο της απόγνωσης. Δεν κατάφερε ποτέ το σχολείο να δώσει τη σημασία που πρέπει στην απόγνωση. Ούτε καν την αναγνωρίζει. Η νέα υπουργός υποσχέθηκε αλλαγές. Γλώσσες που γνωρίζουν καλύτερα το μέλλον λένε να μην αναμένουμε πολλά. Τα ελάχιστα που θα αλλάξουν, αν αλλάξουν, πόσο είναι αρκετά για να οδηγηθεί ο τόπος σε μια πιο χαρούμενη εκπαίδευση; Και γιατί οι περισσότεροι βολεύονται με την υπάρχουσα κατάσταση; Ο «περήφανος εκπαιδευτικός κόσμος» του νησιού, πόσο περήφανος είναι αλήθεια;