Στην Ελλάδα μπορεί να πεθάνεις στον δρόμο και να πας σαν το σκυλί στ' αμπέλι

Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) στην Ελλάδα είναι περισσότερο από τραγική και θέτει πλέον σε άμεσο κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή, γεγονός που αν δεν το βιώσει κανείς από πρώτο χέρι, δύσκολα μπορεί να το αντιληφθεί. Ένα τέτοιο ξαφνικό περιστατικό βιώσαμε μαζί με έναν νεαρό συνάδελφο την προηγούμενη βδομάδα, στη μέση της Αθήνας, στην Ερμού. Ενώ περπατούσαμε, ο εν λόγω συνάδελφος, ένα παιδί 27 ετών, ένιωσε αδιαθεσία και κάθισε σε ένα παγκάκι για να συνέλθει, αλλά ξαφνικά λιποθύμησε.

Ευτυχώς τον είδα την ώρα που έπεφτε και έτρεξα και τον άρπαξα, προσπαθώντας με χαστούκια και με ο,τι άλλο μπορούσα να τον συνεφέρω. Μεταξύ χαστουκιών και απεγνωσμένων προσπαθειών να τον συνεφέρω, μια άγνωστη σε εμάς Ελληνίδα κυρία, η κυρία Χριστίνα, ένας άγγελος, για να είμαι πιο ακριβής, η οποία καθόταν παραδίπλα και έπινε τον καφέ της, κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αμέσως άρπαξε το τηλέφωνό της και κάλεσε ασθενοφόρο. Η κυρία αυτή τυχαίνει -ευτυχώς- να είναι και νοσηλεύτρια. Προσπαθούσε μαζί μου να συνεφέρει το παιδί, το οποίο τελικά συνήλθε, σχετικά σύντομα ευτυχώς, αλλά ήταν σε άθλια κατάσταση. Μετά από αρκετή ώρα, και ενώ αυτός ο άγγελος, η κυρία Χριστίνα, μαζί με τη φίλη της την κυρία Μαρία, ήταν συνέχεια δίπλα μας, έφθασε ο διασώστης του ΕΚΑΒ με τη μοτοσυκλέτα, ο οποίος έκανε τις βασικές μετρήσεις στον νεαρό αναμένοντας το ασθενοφόρο. Πέρασε αρκετή ώρα, ίσως πάνω μισή, και το ασθενοφόρο άφαντο. Μάλιστα, μας ενημέρωνε ο διασώστης του ΕΚΑΒ ότι ούτε καν είχε ξεκινήσει ακόμα το ασθενοφόρο διότι «δεν υπήρχε διαθέσιμο». Στο μεταξύ ένα παιδί σπαρταρούσε στη μέση της πλατείας, με εμένα να προσπαθώ να τον κρατήσω με νύχια και με δόντια να μην χάσει ξανά τις αισθήσεις του και την κυρία Χριστίνα να του κάνει τις βασικές πρώτες βοήθειες. Τελικά το ασθενοφόρο δεν ήλθε και έτσι πήραμε το παιδί, μαζί με την κυρία Χριστίνα και την κ. Μάρια, τον κουβάλησα και τον «φορτώσαμε», σε άθλια κατάσταση, σε ένα ταξί και τον μεταφέραμε σε ιδιωτικό νοσοκομείο, διότι με όσα βιώσαμε δεν ξέραμε τι θα γινότανε αν τον πηγαίναμε σε δημόσιο νοσοκομείο, και πλέον είναι πολύ καλύτερα στην υγεία του.

Το συμπέρασμα από αυτή την εμπειρία είναι ότι οι Έλληνες που φωνάζουν δεν έχουν άδικο. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι πάνω από όλα. Όμως, για τον απλό κόσμο, η ζωή είναι πάνω από όλα και αυτό μαρτυρεί η στάση της άγνωστης κυρίας Χριστίνας, η οποία δεν μας άφησε λεπτό μόνους. Είδα, την ίδια ώρα, κάποια σχόλια του Έλληνα υπουργού Υγείας στο τουίτερ-Χ, που απαντούσε σε «διάφορους», επισημαίνοντας «πόσες ζωές έχει σώσει» το ΕΣΥ, λες και μπορεί να γίνει μια τέτοια σύγκριση. Με το ίδιο σκεπτικό θα πρέπει να καταργηθεί η ζώνη ασφαλείας στο αυτοκίνητο, διότι πολλοί είναι οι επιβάτες αυτοκινήτων που ενεπλάκησαν σε τροχαία και ενώ δεν έφεραν ζώνη, δεν πέθαναν. Αυτή η «λογική» όμως δεν είναι «λογική» αλλά παραλογισμός.

Κάπως έτσι αναδεικνύεται και η ανάγκη θωράκισης και ενίσχυσης του ΓεΣΥ στην Κύπρο, για να μην φτάσουμε σε σημείο να κινδυνεύουμε να πεθάνουμε στους δρόμους, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.

ΥΓ Συγγνώμη για το πρώτο πρόσωπο