Πέρασε άδικα και το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα. Και ακόμα αναφερόμαστε σε άνοιγμα πυλών ανάμεσα στον νότο και τον βορρά. Συζητούμε τις πύλες και όχι τη λύση. Χαιρόμαστε ότι θα μας ανοίξουν νέες πύλες. Ύστερα κάνουμε προώθηση έργων στηριζόμενων από την ΕΕ. Και ένας πολύ ικανός νέος που έκανε αίτηση για αυτά τα έργα μού διηγείται πώς έκλεισαν στα μούτρα του οι πόρτες, όπου και αν αποτάθηκε. Φαίνεται πως και εκεί λειτουργεί το μέσον. Ο νέος δεν είναι μέλος οποιουδήποτε κόμματος ή οργάνωσης. Μένει ή δεν μένει άνεργος; Όταν δεν υποστηρίζει κάποια πλευρά δεν ωφελεί η ικανότητα, η γνώση, η επιδεξιότητα. «Αποκλείστηκα από παντού, δεν μου έμεινε άλλη επιλογή εκτός από το να σηκωθώ να φύγω απ’ εδώ», λέει. Σύμφωνα με το ημερολόγιο, είναι ο τελευταίος μήνας του φθινοπώρου. Ο χειμώνας είναι στην πόρτα. Τουλάχιστον να βρέξει. «Θα δούμε μέρες ηλιόλουστες, θα οδηγήσουμε τα άτια στο γαλάζιο», λέει ο ποιητής, όμως όλοι εδώ νοσταλγούν τη βροχή και όχι τον ήλιο. Και ξαφνικά μια είδηση. Δεν μπορεί να καταχωριστεί αγωγή κατά της Τουρκίας στα δικαστήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας, λέει. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ως κράτος η Τουρκία διαθέτει «κυριαρχική ασυλία», λέει. Αν θα καταχωριστεί αγωγή, μπορεί να καταχωριστεί μόνο σε διεθνή δικαστήρια, λέει. Μόνο κατά των «μεμονωμένων σφετεριστών» μπορεί να καταχωριστεί αγωγή στα δικαστήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας, λέει. Θυμήθηκα την αγωγή που καταχώρισα και εγώ ενάντια στον Ταγίπ Ερντογάν στα δικαστήριά μας. Ήταν κάτι που έγινε για πρώτη φορά εδώ. Το δικαστήριο αποφάσισε «ακύρωση δίωξης» σε αυτή την υπόθεση. Τι έγινε λέει; Υπάρχουν ειδικοί κανόνες για την καταχώρηση αγωγής κατά ενός αρχηγού ξένου κράτους. Και ξαφνικά, μια άλλη είδηση. Ο τουρκικός στρατός παρενόχλησε Ελληνοκύπριους αγρότες στη Δένεια. Ε, έχει καταστεί παράδοση αυτό. Επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τον Οκτώβριο στη Δένεια. Ο καιρός, πότε είναι ηλιόλουστος, πότε συννεφιάζει. «Είναι ο πιο επικίνδυνος καιρός για τη γρίπη», λέει ξαφνικά κάποιος. «Η λύση και η ειρήνη θα είναι προς όφελος όλων», λέει κάποιος που έχαψε την πολιτική. Βάι μωρέ, τι σημαντική κουβέντα είπε. Όπως γίνεται αντιληπτό. δεν απέμεινε άλλη κουβέντα να λεχθεί καθώς περνάει και φεύγει το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα. Πνιγήκαμε στις επαναλήψεις. Να ανοίξουμε ακόμα μια πόρτα. Να μειώσουμε την ουρά στην Κέρμια. Άσχημα θα είναι; Πόσες φορές πήγα και επέστρεψα πίσω όταν προσέκρουσα σε εκείνη την ουρά. Έφτασε μέχρι το ευλογημένο μας κτηριακό συγκρότημα με τζαμί. Γιατί να πω ψέματα, από τη μια χάρηκα και από την άλλη δεν χάρηκα για το άνοιγμα των πυλών το 2003. Αυτό ήταν μια πρακτική εφαρμογή των δύο κρατών, δηλαδή της διχοτόμησης. Το οδόφραγμα έγινε πύλη για τους Έλληνες και σύνορο για τους Τούρκους. Εκτός από εκείνους που ήθελαν να έρθουν να δουν τα σπίτια και τα χώματά τους από τα οποία εκδιώχθηκαν στον βορρά, οι Ελληνοκύπριοι δεν το χρειάζονταν και πολύ αυτό. Όμως, ήταν πολύ σημαντικό για εμάς τους Τουρκοκύπριους. Χρειαζόμασταν πολύ το άνοιγμα αυτών των πυλών. Διότι είχαμε πνιγεί στον βορρά. Είχαμε μείνει χωρίς ανάσα. Μήπως υπάρχει κανείς που δεν θυμάται ότι οι διαμαρτυρόμενοι κατά τη διάρκεια πάρα πολλών συλλαλητηρίων έλεγαν «βαδίστε φίλοι, να βαδίσουμε στον νότο»; Έγινε κάτι το οποίο συνηθίσαμε πλέον να πηγαινοερχόμαστε με ταυτότητα σαν να πηγαίνουμε σε μια άλλη χώρα. Εκείνοι που έκαναν αυτό το δημιούργημα ήξεραν ότι με τον καιρό θα το συνηθίζαμε.
Πού είμαστε τώρα την ώρα που φεύγει και το φθινόπωρο; Αυτό να δούμε. Είμαστε στις παραμονές μιας επιχείρησης σαν την τρίτη εισβολή. Το κεφάλαιο της Τουρκίας έβαλε χέρι στην Κύπρο. Πλέον θα κτίζουν πόλεις και όχι μόνο κατοικίες, λέει. Άπλωσαν τα σχέδιά τους μπροστά μας. Αρχίζουν δουλειά από το Λευκόνοικο. Σε πρώτο στάδιο ένα τεράστιο έργο 720 διαμερισμάτων. Υπόσχονται να κάνουν το Λευκόνοικο «μια από τις πιο σύγχρονες πόλεις του κόσμου». Ύστερα το Τρίκωμο. Η Μόρφου. Η Λεύκα. Σύνολο 14 χιλιάδες κατοικίες. Εντός πέντε ετών θα τελειώσουν, λένε. Καταλάβατε; Την ώρα που οι δικοί μας δούλοι καβγαδίζουν σαν παιδιά στη βουλή, χάθηκε και η χώρα. Δηλαδή, την ώρα που εμείς κοιτάμε δεξιά αριστερά. Πήγαν του βρόντου και τα χώματά μας. Πουλήσαμε και την πατρίδα για ασήμαντο ποσό. Τι ξεδιάντροπα σκυλιά που είμαστε. Χαιρετίσματα σε όσους λένε ότι ακόμα και τα γαϊδούρια είναι πιο έξυπνα από εμάς.
Τόσο καιρό αναφερόμασταν συνεχώς για δύο πράγματα. Το είναι ένα οι πύλες. Το άλλο οι συνομιλίες. Όμως, καλύτερα είναι το παράθυρο. «Τουλάχιστον βλέπει τα πουλιά που περνούν, αντί τους τέσσερις τοίχους»…
