Μια ανάρτηση από μια Συλβάνα ήταν αρκετή για να ξεσαλώσει για μια ακόμα φορά το Twitter. Και την ίδια στιγμή να αναδείξει όλα όσα εξέλεξαν τον Νίκο Χριστοδουλίδη και στη συνέχεια τον οδήγησαν στην απαξίωση: την απόλυτη επιμονή στην εικόνα και την παντελή απουσία πολιτικής αντίληψης. H φερόμενη ως ξαδέλφη της πρώτης κυρίας, μετέβη στο Προεδρικό για να συζητήσει με τον Πρόεδρο τις ανησυχίες της για το Κυπριακό και στη συνέχεια με ανάρτησή της στο Facebook ενημέρωσε τους διαδικτυακούς της φίλους, ομοσπονδιακούς και αντιομοσπονδιακούς, (στους οποίους συμπεριέλαβε και τον εαυτό της) ότι τα όσα άκουσε από τον Νίκο Χριστοδουλίδη διασκέδασαν όλες τις ανησυχίες της. Διαβεβαιώνοντάς τους ότι ο Πρόεδρος είναι «βράχος ακλόνητος» και προτρέποντάς τους να τον εμπιστευτούν επειδή, όπως εξήγησε, «στην πολιτική υπάρχει και η τακτική».
Η ανάρτηση, όπως ήταν αναμενόμενο, κατέβηκε μετά από λίγο, πρόλαβε όμως, πέραν της απόλυτης γελοιότητας (που προφανώς αντανακλά στον Πρόεδρο), να εκθέσει για μια καμιά φορά τον Νίκο Χριστοδουλίδη, αναδεικνύοντας και σειρά ερωτημάτων: Πόσο χρόνο έχει τελικά στη διάθεσή του ο Πρόεδρος; Πώς καταφέρνει κάθε φορά από μόνος του να δημιουργεί προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν; Κι αν όντως θεωρεί πως με τέτοιες συναντήσεις θα βελτιώσει την εικόνα του.
Το γεγονός αυτό ήταν το τελευταίο από μια σειρά γεγονότων που κατέδειξαν τη γενικότερη εικόνα κατάρρευσης που εκπέμπει η κυβέρνηση. Η οποία επιβεβαιώθηκε και μέσα από τη νέα δημοσκόπηση του Alpha. Με τον Νίκο Χριστοδουλίδη να αδυνατεί, μέχρι στιγμής, να ανταποκριθεί- έστω και στο ελάχιστο- στις προσδοκίες που ο ίδιος καλλιέργησε, έχοντας ήδη προλάβει μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο να αναιρέσει κάθε μια σχεδόν από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του, και να δημιουργεί τεράστιες αμφιβολίες κατά πόσο μπορεί να κυβερνήσει. Κυρίως όμως με τον τρόπο που λειτουργεί και βάζει τον εαυτό του συνεχώς σε άμυνα. Το θέμα που προέκυψε με τη Δόξα Κωμοδρόμου και τη 19χρονη σύμβουλο στο Υφυπουργείο Τουρισμού, η κίνησή του να προαναγγείλει αλλαγές στην κυβέρνηση ενώ ακόμα δεν είχε καταλήξει σε ονόματα βάζοντας ολόκληρο το Υπουργικό υπό αμφισβήτηση και τον ίδιο υπό πίεση, η προσωπική επιλογή του να διορίσει έναν ΕΛΑΜίτη, φιλοχουντικό στο δ.σ. του ΤΕΠΑΚ, τον οποίο υπό το βάρος των επικρίσεων αναγκάστηκε να αντικαταστήσει, ο κυνισμός με τον οποίο συνέχισε να διορίζει συγγενείς και φίλους ακόμα κι όταν αυτό έγινε κεντρικό κομμάτι του δημόσιου διαλόγου, η διαχείριση της κόντρας Γενικού Εισαγγελέα- Γενικού Ελεγκτή- φορτώνοντας στη διακυβέρνησή του ένα ακόμα βαρίδι, ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε στην αποκάλυψη ότι λαμβάνει σύνταξη, ή η τελευταία αναφορά στο Ανώτατο του νομοσχεδίου για τον Φορέα, όλα είχαν ως κοινό παρονομαστή την τάση του (με τις αποφάσεις και τους χειρισμούς του) να δημιουργεί ο ίδιος προβλήματα στον εαυτό του και στη συνέχεια, με την προβληματική διαχείριση που κάνει, να τα γιγαντώνει. Είναι πραγματικά εκπληκτικό ότι ενώ φάνηκε να αφήνει πίσω του ζητήματα που τον εξέθεσαν και να μπαίνει σ’ ένα σχετικά καλό φεγγάρι, κατάφερε και πάλι να δημιουργήσει αμφιβολίες ως προς την ειλικρίνεια και τις επιδιώξεις του. Και να σβήσει κάθε αμφιβολία ως προς την ικανότητά του να λειτουργήσει με μέτρο και λογική. Αφού η ανάρτηση μόνο σε δύο τινά μπορούσε να οδηγεί- είτε ότι ο Πρόεδρος είναι έτοιμος να πει στον καθένα ό,τι θέλει να ακούσει, είτε ότι με τους τακτικισμούς του οδηγεί το Κυπριακό σε οριστικό κλείσιμο.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης βρέθηκε από πολύ νωρίς σε δύσκολη θέση. Αυτό που κυρίως τον εξέθεσε ήταν η εμμονή του να λειτουργεί ακόμα και μετεκλογικά ως υποψήφιος Πρόεδρος. Ενώ προεκλογικά έδειξε επιρρεπής στα αυτογκόλ, μετεκλογικά έδειξε αυτοκαταστροφικός. Χωρίς κεντρικό αφήγημα, απρόθυμος να προχωρήσει σε αλλαγές και αδύναμος να διαβάσει σωστά τα δεδομένα, κυρίως όμως με τον τρόπο που δημιούργησε και διαχειρίστηκε τα ζητήματα που προέκυψαν, πρόλαβε σε μόλις λίγους μήνες να διαμορφώσει την πεποίθηση ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος βρίσκεται εκεί για να επωφεληθεί με κάθε τρόπο από το σύστημα και την ίδια στιγμή έναν Πρόεδρο που δεν διαθέτει την ικανότητα να κυβερνήσει, επιτείνοντας την έλλειψη εμπιστοσύνης και γιγαντώνοντας την απαξίωση εντός κοινωνίας προς το πρόσωπό του. Ως αποτέλεσμα, ήρθε και η τεράστια φθορά της εικόνας του. Η οποία μεγάλωσε από την αδυναμία του να δώσει στην προεκλογική του ρητορική, ουσία και περιεχόμενο. Με αποτέλεσμα τη δημόσια σφαίρα να μονοπωλούν όλα τα αρνητικά ζητήματα.
Με την εικόνα του να καταρρέει, φαίνεται να καταρρέει και το όποιο πολιτικό κεφάλαιο θεωρητικά μπορεί να είχε ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Αφού αυτή η εικόνα δεν χτίστηκε σε οτιδήποτε το οποίο θα μπορούσε σήμερα να την αντικαταστήσει. Μαζί όμως δείχνει να καταρρέει και ένα αφήγημα: Ότι ζούμε στην εποχή όπου η εικόνα μπορεί να υπερκαλύψει την πολιτική. Ή ακόμα και να την αντικαταστήσει. Επιβεβαιώνεται ότι η δημοφιλία και οι δημόσιες σχέσεις μπορεί μεν υπό ορισμένες συγκυρίες να σε εκλέξουν, δεν είναι δυνατό όμως, από μόνα τους, να σε κρατήσουν στην πολιτική. Αφού δεν μπορούν παρά να καταρρεύσουν όταν, δεν είναι απλά το περιτύλιγμα, αλλά, η πολιτική πρόταση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μια Συλβάνα όχι μόνο μπορεί να βρεθεί στο Προεδρικό, αλλά και να αλλάξει το παιχνίδι. Καθορίζοντας τον δημόσιο διάλογο και κλειδώνοντας μια εικόνα που τον εξέλεξε, που όμως σήμερα τον προσβάλλει.
