Ο ΠτΔ, Νίκος Χριστοδουλίδης, ξεκίνησε τη θητεία του με τους καλύτερους οιωνούς. Ένας νέος, έντιμος, μορφωμένος στο ανώτατο επίπεδο, για χρόνια διπλωμάτης, για μια πενταετία υπουργός Εξωτερικών και χωρίς κανένα απολύτως βαρίδι διαφθοράς, κατάφερε να ανατρέψει τα δεδομένα δεκαετιών. Χωρίς τη στήριξη ενός τουλάχιστον εκ των δύο μεγάλων κομμάτων, κατάφερε να επικρατήσει άνετα στις εκλογές του 2023. Ακόμα, αν δεν είχε τον έντονο πόλεμο από τον ΔΗΣΥ και την κατασκευασμένη και άδικη ρετσινιά του αποστάτη, η νίκη του στις εκλογές θα ήταν πολύ πιο μεγάλη. Είτε το αποδέχονται είτε όχι, η επικράτησή του ήταν ένας άθλος που άγγιξε τα όρια του θριάμβου. Το ερώτημα όμως είναι, τι συνέβηκε και σήμερα αποδεικνύεται πύρρειος η μεγάλη του νίκη του 2023, τη στιγμή που είχε καταφέρει το ακατόρθωτο; Όλες οι μετρήσεις σήμερα δείχνουν τη δημοτικότητά του σε καταθλιπτικά επίπεδα. Ίσως να είναι ο μόνος Πρόεδρος που πέρασε από την προεδρία της Δημοκρατίας, του οποίου, μέσα σε μόνο δύο χρόνια, η δημοτικότητα βρίσκεται στο ναδίρ. Πιο κάτω δεν γίνεται. Ούτε ο προκάτοχός του είχε ποτέ τέτοια χαμηλή αποδοχή, παρά τα όσα σοβαρότατα του καταλογίζονταν.
Σήμερα βιώνουμε μια κατάσταση όπου ο Πρόεδρος, ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να εκτιμηθεί και να αντιστραφεί το αρνητικό γι' αυτόν κλίμα. Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα ή τα κάνει όλα λάθος. Ούτε υιοθετώ τον ισχυρισμό ότι ζούμε σε μια ακυβέρνητη πολιτεία. Αυτά αποτελούν προεκλογικές φανφάρες για το 2028. Όταν η οικονομία του τόπου αναβαθμίζεται από όλους τους οίκους αξιολόγησης και τρέχει με τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη, δεν μπορεί στις μετρήσεις να παίρνει αρνητικό πρόσημο, στην ενότητα της οικονομικής πολιτικής.
Στην εξωτερική πολιτική, όταν γίνονται όλα αυτά με σαφή δυτικό προσανατολισμό, όπως η αναβάθμιση, στο μεγαλύτερο δυνατό επίπεδο, των σχέσεών μας με τις ΗΠΑ, δεν μπορεί να μένουν απαρατήρητα και να μην αντανακλώνται στις μετρήσεις. Δεν ισχυρίζομαι ότι το Υπουργικό του Συμβούλιο είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να ήταν. Όμως υπάρχουν άνθρωποι έντιμοι, γνώστες του αντικειμένου τους που εργάζονται σκληρά και καθημερινά παράγουν έργο αλλά και πάλι τα πρόσημα που παίρνουν και η αποδοχή τους από τον λαό είναι αρνητικά. Ούτε μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο λόγος της σημερινής κατάστασης είναι η εντύπωση που επικρατούσε ότι επηρεάζεται και ακολουθεί πολιτικές του τέως ΠτΔ. Είναι κοινό μυστικό ότι το βαρίδι αυτό δεν υπάρχει πλέον. Για καλή του τύχη άλλοι το πήραν αυτό. Συνεπώς, τι συμβαίνει και δεν μπορεί η κυβέρνηση και ο Πρόεδρος να μεταφέρουν στον λαό τα θετικά της διακυβέρνησης που είναι όντως σημαντικά; Ο ισχυρισμός ότι δέχθηκε μηδενιστική και έντονη κριτική χωρίς περίοδο χάριτος, αν και αληθεύει, δεν μπορεί και πάλι να είναι ο λόγος της ανύπαρκτης αποδοχής από τον λαό. Το αν υπάρχουν ελέφαντες που τον υποσκάπτουν εργολαβικά επί καθημερινής βάσεως, είναι αλήθεια, αλλά και πάλι δεν γίνεται οι ελέφαντες να είναι τόσο ικανοί επικοινωνιακά που να του επιφέρουν τέτοια πλήγματα στη δημοφιλία του.
Θα πρέπει λοιπόν να αναζητηθούν αλλού οι λόγοι γι' αυτήν την κατάσταση, αναφορικά με την απαξίωση της κυβέρνησης και του Πρόεδρου από τους πολίτες. Ορκισμένοι εχθροί του Προέδρου υπάρχουν, χωρίς καμιά αμφιβολία. Όμως στο τέλος της ημέρας ο μεγαλύτερός του εχθρός είναι δίπλα του και δεν τον βλέπει. Μήπως οι μεγαλύτεροι εχθροί του Πρόεδρου, δεν είναι πρώτα ο ίδιος και μετά το στενό του περιβάλλον; Κατά την ταπεινή μου άποψη εδώ έγκειται το πρόβλημα. Επειδή τυγχάνει να γνωρίζω τον Νίκο Χριστοδουλίδη, κυρίως ως άνθρωπο, με λύπη μου διαπιστώνω μια τεράστια αλλαγή προς το χειρότερο. Δεν ξέρω αν ο λόγος είναι η πίεση των αντιπάλων του αλλά πλέον κλείνει τα αφτιά του στην αντίθετη άποψη. Βλέπει παντού εχθρούς και συνωμότες. Έχει εθιστεί στο να ακούει αυτό που θέλει και όχι αυτό που πρέπει. Περιστοιχίζεται από πολύ στενούς του φίλους και συγγενείς, για μένα ουδέν μεμπτόν, αλλά από ανθρώπους που δεν τολμούν να του πουν τις μεγάλες αλήθειες, αν και πικρές, που θα πρέπει να γνωρίζει. Ίσως να φταίει ο ίδιος, αν δεν τους δίνει το δικαίωμα να εκφέρουν την αντίθετη άποψη.
Κλασικό παράδειγμα οι πρόσφατες προαγωγές στην Αστυνομία. Δεν είμαστε τόσο αφελείς να πιστεύουμε ότι ήταν εισήγηση του υπουργού Δικαιοσύνης με την οποία συμφώνησε ο αρχηγός Αστυνομίας. Εντολή του Προέδρου ήταν και τίποτε άλλο. Αν και φίλοι του, οι οποίοι δεν έχουν κανένα συμφέρον ή εξάρτηση από αυτόν, τον προειδοποιούσαν για το τι θα ακολουθήσει, αυτός δεν ήθελε να ακούσει. Αντίθετα, τους αντιμετώπιζε με επιθετική διάθεση. Δυστυχώς για τον Πρόεδρο, ακολουθεί μια επικοινωνιακή πολιτική που στόχο έχει να ικανοποιεί όλα τα στρατόπεδα τα οποία, τις πλείστες φορές, έχουν μεταξύ τους εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις. Πρόσφατα η υπουργός Παιδείας δέχτηκε πυρά από το απορριπτικό μέτωπο για το θέμα των εκδρομών των μαθητών στα κατεχόμενα. Αν και ο ίδιος, πολύ σωστά, κατήγγειλε τον Ερσίν Τατάρ για τα προσκόμματα που θέτει στις διελεύσεις τον μαθητών, δηλαδή συμφωνεί πλήρως με την υπουργό του, δεν έκανε την παραμικρή δήλωση στήριξης στην υπουργό. Έστω ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θα έπρεπε να πάρει θέση. Ακόμα, και πάλι πολύ ορθά, όταν ο υπουργός Εργασίας ζήτησε την εξόφληση των οφειλών των ποδοσφαιρικών εταιρειών, ο Πρόεδρος τήρησε και πάλι μια μεσοβέζικη στάση.
Το τι θα γίνει τα υπόλοιπα τρία χρόνια της θητείας του είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Με τα σημερινά δεδομένα η κατρακύλα θα συνεχιστεί μέχρι να πιάσει πάτο. Ορισμένοι βέβαια «καλοθελητές», του δημοσιογραφικού κύκλου, από τους οποίους δυστυχώς επηρεάζεται, νομίζουν και τον συμβουλεύουν ότι μια σκληρή στάση στην πενταμερή θα ανατρέψει το κακό κλίμα γιατί θα γίνει αποδεκτός από το απορριπτικό μέτωπο. Πρόσκαιρα αυτό θα συμβεί. Θα γυρίσει πίσω ως ο ήρωας του απορριπτισμού. Όμως μόλις φανούν τα πρώτα σύννεφα, πρώτοι αυτοί θα τον κατηγορήσουν. Στο ερώτημα αν ο Πρόεδρος είναι lost case, χαμένη περίπτωση, η απάντηση είναι αρνητική. Έχει τα εφόδια για να ανακάμψει εάν και εφόσον αλλάξει συμπεριφορά. Αν κλείσει τα αφτιά του σε αυτούς τους σφουγκοκωλάριους που το μόνο που γνωρίζουν είναι να βρίσκονται δίπλα στην εξουσία για να ικανοποιούν τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Με τους ρυθμούς που κινείται, τη μεγαλύτερη απογοήτευση ακόμα να τη βιώσει. Έχει ακόμα δρόμο μέχρι τις εκλογές του 2028. Όταν θα είναι υποψήφιος ξανά για την προεδρία, κάτι θεμιτό και αναμενόμενο και η δημοτικότητά του συνεχίσει στα σημερινά επίπεδα, θα αντιληφθεί το πόσο μόνος είναι. Όλοι αυτοί του, «μάλιστα κύριε Πρόεδρε», θα βρεθούν σε άλλα στρατόπεδα. Θα πρέπει να καταλάβει ότι όταν προσπαθεί με μεσοβέζικες θέσεις να τους έχει όλους ικανοποιημένους, στο τέλος δεν θα έχει κανένα. Μόνο λίγοι «ρομαντικοί» φίλοι χωρίς ατζέντες θα του απομείνουν και αυτοί κουρασμένοι γιατί ό,τι κτίζουν για το καλό του Προέδρου έρχεται ο ίδιος με ανεξήγητες ενέργειες και το καταστρέφει. Νομίζω υπάρχει χρόνος για να επανέλθει η δημοφιλία του στα επίπεδα του 2023 υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι και ο ίδιος θα επιστρέψει στις αντιλήψεις και τακτικές του 2023. Τα προσόντα τα έχει, θάρρος χρειάζεται για να λέει όχι στους καιροσκόπους και να κατανοεί τις θέσεις των ανιδιοτελών.
