Δύο βόμβες. Δύο σφαίρες. Μια φυλάκιση. Και ένα λιντσάρισμα. Και εκατοντάδες αγωγές που αποτελούν ρεκόρ, το οποίο δεν θα μπορέσει να σπάσει ποτέ στην ιστορία του κυπριακού Τύπου. Εκατοντάδες απειλές. Ύστερα να σε αποκαλέσουν και φασίστα και από πάνω. Και ρατσιστή. Τι είδους χώρα είναι αυτή; Τι είδους κοινωνία είναι αυτή; Οι δεξιοί είναι λυσσασμένοι. Οι αριστεροί λυσσασμένοι! Άδικα πεθαίνουμε ψυχή μου Κύπρος; Άδικα είναι όλα αυτά; Δεν αρκεί τόση απογοήτευση; Πώς να παρηγορήσω τώρα τον άνθρωπο, ο οποίος υποφέρει λέγοντας «μίσησα αυτή την κοινωνία»; Δεν αξίζει, μου λέει. Μην προσπαθείς άδικα. Όλα είναι άδικα! Γιατί δεν αξίζει αγαπητέ μου φίλε; Ό,τι κάνουμε, μήπως δεν το κάνουμε πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό μας; Δεν μπορούμε να ζούμε χωρίς αξιοπρέπεια, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμού συνείδησης. Ιδού, αυτός είναι ο δικός μας Θεός. Η συνείδησή μας! Μήπως υπάρχει κάτι άλλο που σου δίδει τόση ευτυχία όση δίδει το να γίνεσαι για λίγο βάλσαμο στις πληγές των καταπιεσμένων και βασανισμένων ανθρώπων; Η μεγαλύτερη ανακούφιση, ηρεμία και ευτυχία σε αυτό τον κόσμο είναι η ήσυχη συνείδηση. Να είσαι συμφιλιωμένος με τον εαυτό σου. Να μπορείς να αγαπάς τον εαυτό σου, παρ’ όλες τις αδυναμίες του. Αν έχω μάθει κάτι απ’ όσα έζησα, αυτό ακριβώς είναι. Σε φυλάκισαν ενώ ήσουν αθώος. Λένε ψέματα. Συκοφαντούν. Και δεν κουνάς καν το δαχτυλάκι σου, έτσι δεν είναι; Γελάς και το προσπερνάς. Γιατί; Διότι είσαι αθώος. Ξέρεις ότι λένε ψέματα. Τους εκπλήττει αυτή σου η ψύχραιμη, αυτή η γελαστή σου διάθεση. Θέλουν να δουν φόβο στα μάτια σου. Δεν βλέπουν. Διότι είσαι αθώος. Η αθωότητα είναι η μεγαλύτερη δύναμη του ανθρώπου. Τι είχε πει κοτζάμ Ναζίμ όταν δικαζόταν για να εκτελεστεί;
«Αν ενός τσιγγάνου το χέρι
Που μοιάζει με αράχνη
Θα περάσει το σχοινί στο λαιμό μου
Άδικα θα κοιτάξουν τον Ναζίμ
Για να δουν τον φόβο στα μπλε του μάτια».
Αυτή η χώρα, αυτή η κοινωνία τέλειωσε, λέτε. Γιατί τέλειωσε; Επειδή δεν έχουν υπόθεση και οι δεξιοί και οι αριστεροί της; Μπορεί να μην σας αρέσει η άποψή μου. Να συζητήσουμε τότε. Χωρίς φωνασκίες. Χωρίς να αποκαλούμε ο ένας τον άλλο φασίστα. Τόσο πολύ φθήνυνε ο φασισμός; Είναι επειδή δεν είδατε ποτέ φασισμό εσείς. Έστω και μία φορά δεν χτύπησε την πόρτα σας η Αστυνομία. Έστω και μία φορά δεν έκαναν έφοδο στο σπίτι σας. Έστω και μία φορά δεν σας πυροβόλησαν. Έστω και μία φορά δεν έβαλαν βόμβα στο σπίτι σας. Έστω και μία φορά δεν καταχώρισαν ποινική αγωγή εναντίον σας. Ουδέποτε σας έβαλαν φυλακή επειδή γράψατε ένα άρθρο, επειδή φωνάξατε ένα σύνθημα. Είστε υπάλληλοι με παχυλούς μισθούς στις καρέκλες αυτού του κράτους φάντασμα. Υπηρετείτε τον κατακτητή και ακόμα και αυτό δεν το κατακρίνω σε τούτη την ελεεινή αποικιοκρατική τάξη πραγμάτων. Όμως, εσείς έστω και αν συμβαίνει αυτό, χαρακτηρίζετε φασίστες εκείνους που ούτως ή άλλως βρίσκονται στο στόχαστρο του καθεστώτος! Ποιος από εσάς θα μας χτυπήσει; Εσείς; Ή εκείνοι;
Εκείνοι μας αποκαλούν οπαδούς των Ελληνοκυπρίων. Εσείς μας αποκαλείτε «δορυφόρο της Κυπριακής Δημοκρατίας». Τι διαφορά υπάρχει ανάμεσά σας; Αν υπάρχει ανάμεσά μας κάποιος ομοεθνής μας ο οποίος προσβάλλεται όταν το αποκαλέσουν Ελληνοκύπριο, να μας λείπει. Ουδέποτε ένιωσα περήφανος για τις ιστορίες κατάκτησης του έθνους μου που μυρίζουν αίμα. Όσοι νιώθουν περήφανοι γι’ αυτό, απλώς εξευτελίζουν τον εαυτό τους. Είμαι φασίστας; Είμαι φασίστας επειδή ρώτησα γιατί οι Τούρκοι κάνουν διαδήλωση στον νότο, όμως οι Έλληνες δεν μπορούν να κάνουν στον βορρά; Ε ψυχή μου Κύπρος. Τι έχεις ακόμα. Να γελάσεις λίγο. Μην κατσουφιάζεις έτσι. Δεν υπάρχει τρόπος να ζήσει κανείς ανθρώπινα σε τούτη τη χώρα των πεζεβέγκηδων;
