Επισκέφθηκα πρόσφατα το Τμήμα Ατυχημάτων και Επειγόντων Περιστατικών του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας…
Είμαι σίγουρη ότι εννέα στους δέκα που θα διαβάσουν την εισαγωγή μου θα περιμένουν να ακούσουν κάποια τραγική ιστορία, ταλαιπωρίας και τριτοκοσμικών συνθηκών που επικρατούν στα δημόσια νοσηλευτήρια. Αυτές τις ιστορίες- αφηγήσεις έχουμε εξάλλου συνηθίσει να διαβάζουμε για τα δημόσια νοσηλευτήρια.
Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες ιστορίες, καλές ιστορίες, οι οποίες σπανίως βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Αυτή λοιπόν είναι μια τέτοια.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είναι Δευτέρα 16 Ιουνίου και η συντάκτρια αυτού του κειμένου περνά το κατώφλι του ΤΑΕΠ στις 18:55. Δεν θα ήθελα να αναφέρω περισσότερες πληροφορίες για το τι είχα, μιας και δεν ήταν και κάτι το σοβαρό, ωστόσο μετά από παρότρυνση του προσωπικού μου γιατρού, τον οποίο είχα προηγουμένως ενημερώσει για το τι ακριβώς είχε συμβεί, επισκέφθηκα τις Πρώτες Βοήθειες, κυρίως για να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Μπαίνω στο τμήμα και κατευθείαν πάω στο δωμάτιο διαλογής. Επτά λεπτά μετά, και το λέω γιατί έχει σημασία ο χρόνος αναμονής, με είχε ήδη εξετάσει η υπεύθυνη νοσηλευτήρια και με έστειλε να κάνω εγγραφή.
Ξανά πίσω στον χώρο αναμονής. Εκεί υπήρχαν γύρω στους 10-15 ασθενείς, οι οποίοι είτε περίμεναν για να δουν την νοσηλεύτρια στη διαλογή, είτε είχαν ήδη περάσει από την πρώτη αξιολόγηση και περίμεναν ή για να γίνουν εισαγωγή στο ΤΑΕΠ ή για να μεταφερθούν στον χώρο που βρίσκεται το ιατρείο ταχείας διαχείρισης. Κανένας από όσους βρίσκονταν στον χώρο δεν ανέμενε για πολύ.
Συνεχώς η νοσηλεύτρια, της οποίας πραγματικά βγάζω το καπέλο, φώναζε ονόματα για εισαγωγή στο ΤΑΕΠ, αξιολογούσε ασθενείς, έκανε τον τροχονόμο, στέλνοντας άτομα στο ιατρείο ταχείας διαχείρισης, παραλάμβανε ασθενείς που έφταναν και με το ασθενοφόρο και αφορούσαν σοβαρά περιστατικά.
Μεταξύ αυτών ένα βρέφος μόλις τεσσάρων ημερών. «Έχουμε βρέφος τεσσάρων ημερών με προβλήματα αναπνοής», φωνάζει ο κύριος εκεί στις εγγραφές. Δύο νοσηλευτές πετάγονται έξω από το δωμάτιο διαλογής, και μέσα σε δευτερόλεπτα το νεογνό μαζί με τους γονείς του βρίσκονται στο ΤΑΕΠ Παίδων.
Και τότε ήταν που συνέβη κάτι που με εξόργισε. Επιστρέφουν οι νοσηλευτές στον χώρο της διαλογής και ένας άντρας, ο οποίος περίμενε το πολύ 15 λεπτά, και αυτό το ξέρω γιατί ήταν πίσω μου στις εγγραφές, φωνάζει στην υπεύθυνη νοσηλεύτρια για να διαμαρτυρηθεί ως προς το πόση ώρα πρέπει να περιμένει και ούρλιαζε ότι έχει πάνω από μια ώρα που περιμένει. Η νοσηλεύτρια, την οποία πραγματικά συγχαίρω για την ψυχραιμία της, του ανέφερε ότι πρώτον, περιμένει 10 λεπτά και όχι μια ώρα και δεύτερον, ότι υπήρχαν πιο επείγοντα περιστατικά τα οποία είχαν προτεραιότητα. Ο κύριος συνέχιζε να παραπονιέται, ενώ έβαλε ξανά τις φωνές στη νοσηλεύτρια γιατί, όπως της είπε, ήταν η σειρά του να εισαχθεί στο ΤΑΕΠ και αντί για εκείνον μπήκε μια άλλη κοπέλα που μόλις είχε φτάσει. Χωρίς να γνωρίζω τι είχε η κοπέλα, αξίζει να αναφέρω ότι ήταν έγκυος και μάλιστα σε προχωρημένη ενδιαφέρουσα, κάτι που στα δικά μου τα μάτια σημαίνει ασθενείς στον οποίο πρέπει να δοθεί προτεραιότητα. Ο κύριος όμως δεν το έβλεπε έτσι και συνέχισε να διαμαρτύρεται. Η νοσηλεύτρια δεν απάντησε και συνέχισε τη δουλειά της. Στο επόμενο λεπτό, βγαίνει έξω, φωνάζει το όνομα του κύριου και δύο ακόμη ατόμων και τους στέλνει, με συνοδεία λειτουργού, στο ιατρείο ταχείας διαχείρισης.
Δύο λεπτά μετά φτάνει και η δική μου η σειρά. Ένα 20λεπτό αναμονής δεν το λες και αναμονή. Μπαίνω στο ΤΑΕΠ που ήταν γεμάτο. Να μην τα πολυλογώ, με είδε ο γιατρός, έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις, και μετά τις κατάλληλες οδηγίες και θεραπεία, στις 20:45 ήμουν ήδη στο αυτοκίνητό μου έτοιμη να αποχωρήσω.
Πήγα σε ώρα αιχμής, και μέσα σε ούτε δύο ώρες είχε γίνει η διάγνωση και εγώ κατευθυνόμουν ήδη στο φαρμακείο για να προμηθευτώ την αγωγή μου.
Διαπίστωσα προβλήματα; Nαι. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, τα κρεβάτια στο ΤΑΕΠ να αδειάζουν πιο γρήγορα, να μετακινούνται οι ασθενείς σε θαλάμους πιο άμεσα; Βεβαίως. Αλλά η ανθρώπινη προσέγγιση του προσωπικού, σε συνδυασμό με την οργάνωση και τη δομή που είδα με τα μάτια μου ότι έχει δημιουργηθεί, με κάνει να αισθάνομαι ευγνώμων για τα δημόσια νοσηλευτήρια που έχουμε.
