Δεν αγαπώ τον Ταγίπ Ερντογάν. Δεν τον αγαπώ καθόλου. Ακόμα και αν στραφεί προς την ομοσπονδιακή λύση στην Κύπρο, δεν είμαι από εκείνους που θα τον χειροκροτήσουν. Άλλωστε ένα άτομο που κάνει κακό σε ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν αξίζει απολύτως τίποτα για εμένα, έστω και αν κάνει ένα καλό. Όταν αξιολογείτε τους γύρω σας μην κοιτάτε μόνο όσα έκαναν σε εσάς, κοιτάτε και όσα έκαναν στους άλλους. Μην λέτε «είναι φίλος μου έστω και αν είναι κλέφτης» και να τον υπερασπίζεστε. Ο Ερντογάν είναι κακός άνθρωπος. Πώς μπορεί να τον αγαπήσει ένας άνθρωπος; Τα κακά που έκανε τόσο καιρό θα απαριθμηθούν. Όχι τώρα. Όταν θα ανατραπεί ή όταν θα πεθάνει. Κάτι τέτοιοι δεν σκέφτονται ότι μια μέρα θα πεθάνουν. Για αυτό δεν λένε «ό,τι θέλει ας γίνει μετά από μένα». Δεν τους περνάει καθόλου από το μυαλό ότι θα έχουν και εκείνοι ένα τέλος, όπως όλοι. Δεν ξέρω αν πιστεύει στον Θεό, όμως ακόμα και αν πιστεύει, να μην πιστεύει. Και να παρακαλεί να μην υπάρχει αυτό που λένε παράδεισος και κόλαση. Να μην υπάρχουν εκείνοι οι διάβολοι και εκείνα τα καζάνια που κοχλάζουν. Με αυτό το χάλι του δύσκολα θα μπει στον παράδεισο.
Τώρα είναι πολύ άρρωστος, όμως όσο πιο πολύ βαραίνει η αρρώστια του τόσο κλιμακώνονται και τα κακά του. Σαν να πρόκειται να βγάλει τον πόνο αυτής της αρρώστιας του πάνω σε εκείνους που δεν είναι άρρωστοι. Δεν μπορεί να περπατήσει. Δύσκολα στέκεται όρθιος. «Άρρωστος άνθρωπος δεν μπορεί να κυβερνήσει την Τουρκία», έλεγε κάποτε για τον Μπουλέντ Ετζεβίτ που είχε προσβληθεί από Alzheimer στα τελευταία της διακυβέρνησής του. Αυτός τώρα μπορεί να κυβερνήσει; Είδατε πώς απάντησε τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων στη συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε μετά τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ; Διαβάζει τις γραπτές απαντήσεις από το χαρτί. Διότι οι ερωτήσεις τού δίδονται εκ των προτέρων. Όποιος τις γράφει εκ των προτέρων, απαντά εκείνες τις ερωτήσεις. Και εκείνος τις διαβάζει από το χαρτί! Κάποιοι δημοσιογράφοι στην Τουρκία, που βλέπουν αυτή την κατάσταση, ρωτάνε δικαίως: «Ποιος κυβερνά την Τουρκία;» Έτσι είναι, ο Ερντογάν δεν μπορεί πλέον να καταλάβει τίποτα, δεν μπορεί να περπατήσει. Ο δεν Ντεβλέτ Μπαχτσελί είναι με το ένα πόδι στον τάφο. Τότε ποιος κρατάει στα χέρια του τον έλεγχο;
Συνέλαβε και έριξε στη φυλακή όλους τους αθώους, αξιοπρεπείς και έντιμους ανθρώπους. Διάβασα μια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μαζί με τη φωτογραφία του Εκρέμ Ιμάμογλου. Πόνεσα. Λέει το εξής: «Αδυνάτισε. Μαύροι κύκλοι υπάρχουν κάτω από τα μάτια του. Είναι μελαγχολικός. Θυμωμένος όμως, δεν τα έχει παρατήσει». Μήπως είναι εύκολο πράγμα η φυλάκιση; Μου θύμισε τον ηγέτη της αντιπολίτευσης στη Λευκορωσία, Σεργκέι Τιχονάβσκι, που αφέθηκε ελεύθερος τις προάλλες μετά από πενταετή φυλάκιση. Στη φυλακή χάλασε άσχημα η υγεία του. Ακόμα και η κόρη του δυσκολεύτηκε να τον αναγνωρίσει. Οι συνθήκες της δικής του φυλάκισης ήταν, λέει, πολύ χειρότερες από εκείνες στην Τουρκία. Λέει τα εξής ο Σεργκέι: «Κρατήθηκα πέντε χρόνια μόνος μου στο κελί. Δεν μου επετράπη να συναντηθώ με κανέναν. Ακόμα και με τον δικηγόρο μου. Εμποδίστηκαν όχι μόνο οι συναντήσεις μου αλλά και τα τηλεφωνήματά μου και η αλληλογραφία μου».
Ήταν πολιτικός κρατούμενος 14 χρόνια και -τι παράξενο!- αφέθηκε ελεύθερος κατόπιν πρωτοβουλίας του Τραμπ. Κοιτάξτε τι λέει για αυτόν ο Σεργκέι: «Με μια κουβέντα του Τραμπ μπορούν να απελευθερωθούν όλοι οι αντιπολιτευόμενοι στη Λευκορωσία. Παρακαλώ να πει εκείνη την κουβέντα». Αν ο Τραμπ έχει τόση επιρροή γιατί δεν κάνει κάτι και για τους κρατούμενους στην Τουρκία; Επιπλέον. Αν εξαρτάται από τον Τραμπ η σωτηρία των καταπιεσμένων στον κόσμο, τότε, καήκαμε. Είναι πολύ δύσκολο το έργο μας.
Δεν αγάπησα και δεν αγαπώ καθόλου τον Ταγίπ Ερντογάν. Είναι κακός άνθρωπος. Και το μέσα του και το έξω του είναι γεμάτο κακό. Γι’ αυτόν δεν χρειάζεται να κάνεις ακόμα και ιδεολογικό ορισμό. Αρκεί να πείτε μόνο πως είναι κακός άνθρωπος. Μόλις πεθάνει, θα πεθάνουν μαζί του και οι κόλακές του. Θα σβηστεί και το δικό του όνομα, όπως σβήστηκε το όνομα όλων των όμοιών του από παντού. Οι ιστορικοί θα συναγωνίζονται μεταξύ τους για να διηγηθούν τα κακά του. Δεν θα χωρούν σε τόμους. Μόλις πεθάνει, θα φύγει το βάρος του από πάνω από το έθνος. Δεν θα απομείνει έστω και το παραμικρό…
