Δεν είμαστε εξ εκείνων που είχαν την αφέλεια να πιστεύουν ότι μετά την τραγική διαχείριση της φονικής πυρκαγιάς στην ορεινή Λεμεσό θα βρισκόταν, έστω και ένας εμπλεκόμενος υπουργός, που θα είχε την ευθιξία να βγει και να αναγνωρίσει τα λάθη, τις παραλείψεις και την αδυναμία που επέδειξε στο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της θέσης που του ανατέθηκε, να απολογηθεί, να αναλάβει τις ευθύνες του, όσες και όποιες και αν είναι αυτές, και να παραιτηθεί.
Ούτε φυσικά και περιμέναμε ότι ο Πρόεδρος θα είχε το θάρρος και την τόλμη να στείλει στο σπίτι τους αυτούς που αποδεδειγμένα δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους, γιατί και αυτός έδειξε προ πολλού ότι η λέξη ευθιξία τού είναι παντελώς άγνωστη.
Αντί λοιπόν παραιτήσεων ή παύσεων, παρατηρούμε όλες αυτές τις μέρες μία κακόγουστη παράσταση, με τον Πρόεδρο και τους υπουργούς του να επιχειρούν να πείσουν ότι όλα τα έκαναν τέλεια, ότι για όλα φταίει η «κακιά ώρα» και οι αντίξοες καιρικές συνθήκες, και να επιδεικνύουν μία προκλητική απουσία ενσυναίσθησης των αισθημάτων πόνου και οργής που προκάλεσαν στους πολίτες με την καταστροφή που επέφερε η ανευθυνότητα και η ανικανότητά τους.
Σε τέτοιο βαθμό αναλγησίας έφτασαν μάλιστα που «εξοργίστηκαν» για την κριτική που τους ασκείται και αξίωσαν να τους πούμε και «ευχαριστώ» για ό,τι έκαναν!
Και μέσα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, σκάει ξαφνικά, με την προσφιλή μέθοδο των διαρροών από κυβερνητικές πηγές, και ένα «οργανωμένο σχέδιο εμπρηστών για πρόκληση εκτεταμένων πυρκαγιών σε δασικές περιοχές της Κύπρου». Πόσο βολικό, αλήθεια, σενάριο για να αποπροσανατολιστεί η συζήτηση για την απόδοση ευθυνών και για να κατασκευαστεί – καλού κακού - και το επόμενο άλλοθι;
Δεν θα μας εκπλήξει δε ποσώς, αν μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες «πληροφορηθούμε» ότι πίσω από το «οργανωμένο αυτό σχέδιο» κρύβονται Τούρκοι ή Άραβες πράκτορες, ή ακόμα και ότι η πυρκαγιά στην ορεινή Λεμεσό ήταν επίσης δικό τους έργο!
Αποδεικνύεται, λοιπόν, για άλλη μία φορά ότι η μεγάλη τραγωδία για έναν τόπο δεν είναι να κυβερνάται από ανίκανους, αλλά οι ανίκανοι αυτοί, είτε να μην είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι είναι ανίκανοι, είτε να το αντιλαμβάνονται και να κάνουν ότι δεν το αντιλαμβάνονται, και να σκαρφίζονται ό,τι τους κατέβει, απλά και μόνο για να παραμένουν γαντζωμένοι στις θέσεις τους, αδιαφορώντας παντελώς για τις συνέπειες της ανικανότητάς τους. Αυτοί οι δεύτεροι, είναι και οι πιο επικίνδυνοι!
