Θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως αμπελοφιλοσοφία, ωστόσο τα δεδομένα του σήμερα δείχνουν πως στην Κύπρο εκείνο το «δεν βαριέσαι», το «εντάξει έτσι είναι η κατάσταση», μετατρέπεται στη νέα μας κανονικότητα. Η εμμονή σε κάτι γίνεται η νέα πραγματικότητα, ένα τέρας που τελικά το συνηθίζεις. Μπορεί να μην του μοιάζεις, όπως έλεγε και ο Μάνος, γιατί μπορεί να αντιστέκεσαι, να εκφράζεις τη φωνή σου, να μην σου κάνει αίσθηση. Είτε αφορά τα κοινωνικά προβλήματα γύρω σου είτε τα σοβαρά που μας ταλανίζουν.
Είναι βράδυ και έχεις τελειώσει από μία δύσκολη μέρα. Πρώτα έπρεπε να τρέξεις, να προλάβεις όσα σου λέει το αφεντικό, κι ύστερα ξεκινάει ένας άλλος Γολγοθάς στο σπίτι, αφού το κράτος μετέτρεψε τους γονείς σε ταξιτζήδες. Η παραπαιδεία είναι ένα τέρας που συνηθίσαμε χωρίς να αντιδρούμε, καθώς μετατράπηκε σε πιο στανταράκι και από ήττα της ΑΕΚ Αθηνών σε αγώνα ποδοσφαίρου: είναι δεδομένο πως το δημόσιο σχολείο δεν θα μας τα προσφέρει. Κι έτσι, αν θέλουμε να μορφωθεί σωστά το παιδί μας, πρέπει να μάθει αγγλικά, γαλλικά, να παίζει μπάλα, να κάνει κολύμπι, να ασχοληθεί και με κανένα μουσικό όργανο, μην μείνει πίσω από όσα του αρέσουν. Και όταν είσαι παιδί, και είσαι σφουγγάρι, όλα σου αρέσουν. Είναι όμως παράλληλα σφουγγάρι και το ίδιο σου το αμάξι που ρουφάει τη βενζίνη, όπως ρουφάει ο δράκουλας το αίμα, αφού τρέχεις από την Αγλαντζιά στη Λακατάμια για να προλάβεις τα πάντα.
Κι ύστερα έρχεται η ώρα της χαλάρωσης, με τα σκρολ στο διαδίκτυο ή έστω τη μικρή οθόνη. Θα περάσουν από μπροστά σου οι εικόνες από την Ουκρανία, τη Γάζα, ίσως και από κανένα κατεχόμενο έδαφος. Τίποτα δεν σου κάνει πλέον αίσθηση. Ο πόλεμος στην Ουκρανία κρατάει σχεδόν δύο χρόνια, οι βομβαρδισμοί μοιάζουν με σίριαλ σε επανάληψη, ενώ η εικόνα από το κατεχόμενό μας έδαφος βουλιάζει παρέα με την ελπίδα, τον πόθο της επιστροφής και κυρίως το κοινό μας μέλλον σε αυτόν τον τόπο. Ακόμη και στις συνομιλίες για το Κυπριακό από το 2017 που δεν γίνονται συνομιλίες, η παύση αυτή έχει γίνει κι αυτή μια κανονικότητα. Η στασιμότητα ντύθηκε με τον μανδύα της συνήθειας, κι έτσι η ελπίδα της λύσης μοιάζει ολοένα και πιο μακρινή. Το τέρας της αδράνειας έμαθε να φωλιάζει ακόμα και στο πιο κρίσιμο ζήτημα του τόπου μας.
Ακόμη και στο άκουσμα μιας σύλληψης ή μιας έρευνας, το τέρας που ονομάζεται «τίποτα δεν θα αλλάξει σε αυτόν τον τόπο» έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας. Με αποτέλεσμα να μεμψιμοιρούμε και να θεωρούμε δεδομένο πως ζούμε σε ένα κράτος χωρίς μέλλον. Κι αυτή, δυστυχώς, η αντιμετώπιση είναι που μετατρέπει το οτιδήποτε σε κανονικό. Αυτή είναι η απαρχή της αλλαγής σε ακραία σκηνικά, είτε αφορά την πολιτική κατάσταση είτε τα κοινωνικά θέματα.
Αν κάτι μάθαμε, είναι πως το τέρας δεν πεθαίνει ποτέ, μόνο αλλάζει μορφές και φοράει καινούργια προσωπεία. Όσο εμείς παριστάνουμε τους κουρασμένους θεατές, εκείνο θεριεύει. Και στο τέλος δεν είναι το τέρας που μας τρώει, αλλά η δική μας συνήθεια να το ταΐζουμε με αδιαφορία. Η κανονικότητα που ανεχτήκαμε είναι η ήττα που επιλέξαμε.
