Η καλή συνάδελφος Χρυστάλλα Χ"Δημητρίου στον χθεσινό Φιλελεύθερο με πρόλαβε! Δεν με χαλά αυτό καθόλου αλλά όταν προψές το βράδυ είδα την πιο κάτω είδηση στην τηλεόραση φρίκαρα, γιατί φέτος στο οικογενειακό μου περιβάλλον σημειώθηκαν τρία κρούσματα τα οποία έχουν να κάνουν με ηλικιωμένους που χρειάζονται βοήθεια και δεν ξέρουν πού να τη βρουν…
Είμαστε μια κοινωνία που παραμερίζει τους ηλικιωμένους, ειδικά αυτούς που δεν έχουν αρκετά λεφτά. Τα παιδιά τους κυριολεκτικά κτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο μη μπορώντας να βοηθήσουν. Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε σε αυτά που περιγράφει μεταξύ άλλων η Χρυστάλλα Χ"Δημητρίου. Συμφωνώ σε όλα όσα γράφει:
«Μια γυναίκα 79 χρόνων, με κάποιο νευρολογικό πρόβλημα (ίσως άνοια), κλειδωμένη στο σπίτι για να μην παίρνει τους δρόμους και να χάνεται, φωνάζει διαρκώς βοήθεια. Για μέρες, για βδομάδες, για μήνες. Οι γείτονες ανησυχούν, μιλούν με τον γιο της, καλούν την Αστυνομία, καλούν ή στέλνουν μηνύματα στις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας. Κανείς όμως δεν σπεύδει να τη βοηθήσει. Μέχρι πριν τρεις μέρες που επιτέλους κάποιος στην Αστυνομία κινητοποιήθηκε μετά από καταγγελία περαστικού ο οποίος άκουσε τις κραυγές της γυναίκας κι ανησύχησε. Δεν είναι πως κινδύνευε άμεσα από κάτι συγκεκριμένο και ζητούσε βοήθεια. Είναι που έζησε 79 χρόνια, έδωσε ό,τι ήταν να δώσει κι έπειτα, όταν το μυαλό της άρχισε να δουλεύει αλλιώτικα, έμεινε μόνη, χωρίς φροντίδα, κλειδωμένη σαν φυλακισμένη.
Για την κατάσταση στην οποία βρέθηκε κατηγορείται ο γιος της. Είναι αυτός όμως ο ένοχος; Ποια ήταν η δική του προσωπική κατάσταση; Είχε τη δυνατότητα να προσφέρει κάτι καλύτερο στη μάνα του αλλά δεν το έκανε;…
Η υπόθεση της 79χρονης που ζητούσε βοήθεια κλειδωμένη στο σπίτι της στη Λάρνακα φέρνει στο φως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στην τρίτη φάση της ηλικίας τους. Κρατικές δομές δεν υπάρχουν, οι Στέγες Ευγηρίας είναι πανάκριβες κι ούτε δέχονται όλες τις περιπτώσεις που αποτείνονται κοντά τους. Οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους και ούτε άλλη υπηρεσία υπάρχει…Οι απ' έξω μπορούμε με ευκολία να δακτυλοδείχνουμε -στη συγκεκριμένη περίπτωση- τον γιο ως ανάλγητο. Ένας γιος που ίσως είχε δικά του προβλήματα. Ένας γιος που ίσως δεν ήξερε πώς να βοηθήσει τη μάνα του. Που να μην είχε την οικονομική δυνατότητα για να εργοδοτήσει μια ξένη γυναίκα ώστε να φροντίζει τη μάνα του».
Χίλια ίσως, αγαπητή Χρυστάλλα. Είμαστε μια κοινωνία που «σκαρτάρει» και οδηγεί σε εξολόθρευση όσους δεν έχουν πλέον να της επιστρέψουν το παραμικρό κέρδος…
