Κάθε φορά μας λένε πως τα ψέματα τελείωσαν στο Κυπριακό, πως πρέπει να αποφασίσουμε. Και δεν το πιστεύουμε ποτέ. Και δεν αντιλαμβανόμαστε πως ο χρόνος κυλά εναντίον μας. Δεν είναι ο Τατάρ ή ο Ερχιουρμάν. Είναι εμείς. Και ο καθρέφτης. Που φοβόμαστε να τον κοιτάξουμε κατάματα και να του πούμε τι κράτος έχουμε φτιάξει. Πως δεν είμαστε μόνοι σε αυτό το κράτος. Έτσι το αποφάσισαν. Αν θέλουμε να το αλλάξουμε, τουλάχιστον ας το παραδεχθούμε στους εαυτούς μας. Θα μου πεις, η άλλη πλευρά; Πρώτα δεν κοιτάμε όμως την καμπούρα μας;
Και δείτε πόσο προβληματικό είναι το κράτος που ζούμε. Την Πέμπτη η Βουλή ψήφισε τις αλλαγές στην Ελεγκτική Υπηρεσία. Ωστόσο, ακόμη και αυτή η ψήφιση του νόμου για τις αλλαγές έγινε με γνώμονα να μην χαθεί ο δικοινοτικός χαρακτήρας του κράτους. Άρα κάθε φορά που ψηφίζουμε κάτι μένει ώς ένα σημείο. Κάναμε όσα πρέπει μέχρι εκεί που μας επιτρέπεται. Είναι ένα απλό παράδειγμα πως το κράτος που λειτουργούμε είναι δικοινοτικό, ωστόσο εμείς ουδέποτε το έχουμε αντιληφθεί. Ειδικά μετά το '74, θεωρήσαμε και θεωρούμε πως είναι δικό μας το κράτος, εμείς έχουμε μόνο ρόλο σε αυτό και κανείς άλλος. Ένα δίκαιο της ανάγκης μας έβγαλε από τη δύσκολη θέση και προχωρούμε κάνοντας αλλαγές και τροποποιώντας νόμους και αλλάζοντας καταστάσεις με στόχο πώς αυτά θα λειτουργήσουν για την ελληνοκυπριακή πλευρά.
Ουδέποτε κάποιοι παραδέχθηκαν και πίστεψαν στον δικοινοτικό χαρακτήρα του κράτους. Και πρέπει επιτέλους να το πάρουν/ουμε απόφαση. Πως εκείνες οι συμφωνίες που μας οδήγησαν στη δημιουργία της σημαίας που ανεμίζουμε είναι ένα δικοινοτικό κράτος. Μπορούμε όμως να το πούμε στη διεθνή κοινότητα; Ποιος έχει, στα αλήθεια, τα κότσια να παραδεχθεί πως θα προτιμούσαμε να είμαστε μόνοι μας; Και ποια διεθνής κοινότητα θα μας ακολουθήσει σε ένα τέτοιο σενάριο; Κανείς. Απλώς διυλίζουμε τον κώνωπα δημιουργώντας τετελεσμένα. Είναι ένα ρίσκο που ουδέποτε σε συνομιλίες κανείς δεν θα το έπαιρνε γιατί κανείς δεν νοιάστηκε για μας, που λέει και ο ποιητής. Ακόμη και τα δήθεν ακροδεξιά κόμματα που είναι δήθεν πατριώτες, δεν έχουν το σθένος να ζητήσουν κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία ενός νέου κράτους που δεν περιλαμβάνει. Είναι καλοί μόνο αν είναι μειονότητα. Σαν το «δεν έχω πρόβλημα με τους μετανάστες, αρκεί να μην μου πειράζουν τον μισθό μου».
Και τώρα είναι ο Ερχιουρμάν (μωρέ και Έρχιουρμαν να τον πούμε δεν αλλάζει κάτι) που δείχνει να υπάρχει ένα φως στην άλλη πλευρά. Το πρόβλημα όμως, είναι πως βλέπουμε το φως στην άλλη πλευρά και δεν βλέπουμε το σκοτάδι στη δική μας. Το σκοτάδι και τη σκιά μιας πατρίδας και ενός τόπου που κάποιοι δεν την αγάπησαν ποτέ για να τη θέλουν ελεύθερη και ενωμένη. Ήρθε λοιπόν ο καιρός η κυβέρνηση να αποφασίσει αν είναι στο φως ή στο σκοτάδι.
