Η κατάσταση που έχει προκύψει στους κυβερνητικούς οικισμούς με την ομηρία, κυριολεκτικώς, πολλών συνανθρώπων μας που διαμένουν στις προσφυγικές πολυκατοικίες δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν εκ των εμπλεκόμενων. Είναι πρωτάκουστο, εκατοντάδες άνθρωποι, κυρίως ηλικιωμένοι και άρα με σοβαρά προβλήματα κινητικότητας, να βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο σύστημα παλαιών κτηρίων τα οποία κτίστηκαν σε συγκεκριμένη στιγμή για συγκεκριμένο λόγο, γιατί κάποιοι δεν αφήνουν το κράτος να ολοκληρώσει τους σχεδιασμούς για εγκατάσταση ανελκυστήρων. Βεβαίως το ζήτημα δεν είναι σημερινό. Εδώ και χρόνια τίθεται συνεχώς επί τάπητος η ανυπαρξία ανελκυστήρων σε κτήρια τα οποία κτίστηκαν υπό την πίεση του χρόνου γιατί η Πολιτεία είχε υποχρέωση να στεγάσει χιλιάδες ανθρώπους μετά την προσφυγιά, πριν από πενήντα χρόνια. Η Πολιτεία ελέγχεται για το γεγονός πως δεν φρόντισε να λύσει ένα τέτοιο ζήτημα εξαρχής.
Σήμερα, δυστυχώς, οι αρμόδιοι βρίσκονται ενώπιον μιας νοσηρής κατάστασης πραγμάτων, αφού ορισμένοι εκ των ενοίκων των κυβερνητικών οικισμών αδιαφορούν πλήρως και δεν συναινούν στην απομάκρυνση των παράνομων και αυθαίρετων κατασκευών στους ισόγειους κοινόχρηστους χώρους, με αποτέλεσμα να υπάρχει δυστοκία στην ολοκλήρωση του έργου βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης συνανθρώπων μας που η προσφυγιά τους «πέταξε» σε ατελείς κατασκευές επιβίωσης. Αποτέλεσμα αυτής της αυθαιρεσίας είναι η καταδίκη ομάδας συνανθρώπων μας σε αιχμαλωσία μέσα στους χώρους και καταλύματα που τους πρόσφερε εδώ και δεκαετίες το κράτος. Οι αρμόδιοι, σύμφωνα με το χθεσινό ρεπορτάζ του «Π», σηκώνουν τα χέρια γιατί αδυνατούν να πείσουν τους ιδιοκτήτες των ισόγειων χώρων ότι στέκονται τροχοπέδη στην ομαλή διαβίωση πλειάδας ενοίκων στις πολυκατοικίες που και ίδιοι διαμένουν, αλλά και στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Δυστυχώς αποδεικνύεται ότι ζούμε σε μια εποχή τομαρισμού, έλλειψης ενσυναίσθησης και απουσίας αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους μας.
Αυτοί εκ των ιδιοκτητών ισόγειων χώρων που αρνούνται να συντονιστούν με το ευρύτερο καλό και προτίμησαν να μετατρέψουν, και μάλιστα παράνομα, τους κοινόχρηστους σε ιδιωτικούς χώρους, επιλέγουν στην πράξη να στερήσουν από τους ίδιους τους γείτονές τους το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και αυτονομία. Μια μορφή κοινωνικού αποκλεισμού τον οποίο θα πρέπει να ξεπεράσουν οι αρμόδιοι φορείς μελετώντας επισταμένως όλα τα δεδομένα που έχουν ενώπιόν τους.
