Ένας εξαθλιωμένος πρόσφυγας στον «Π» - Μέρες εισβολής... μέρες μεγάλων λόγων

 

Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία του κ. Ανδρέα (για λόγους προσωπικών δεδομένων χρησιμοποιούμε ψευδώνυμο), πρόσφυγα από την Αμμόχωστο, που τους τελευταίους εννέα μήνες κοιμάται στα νεκροταφεία, όπως ο ίδιος λέει. Μια ανθρώπινη σκιά, μια φιγούρα ίδια και απαράλλακτη με τους κλοσάρ του Παρισιού. Έφθασε στα γραφεία του «Π» εμφανώς καταταλαιπωρημένος και πολύ πεινασμένος – ο κ. Κώστας της καντίνας μας του έβαλε αμέσως ένα πιάτο φαΐ, την ώρα που ο κύριος Ανδρέας αναρωτιόταν: «Εγώ δεν είμαι άνθρωπος; Απορώ αν είμαι ή αν δεν είμαι άνθρωπος μες τούτον τον τόπο».

 

Γιάννης Αγιάννης

Μετά από μήνες χαμένος μέσα στους διαδρόμους των κρατικών υπηρεσιών χωρίς κανένα αποτέλεσμα, ο κ. Ανδρέας-ανάπηρος, άνεργος, απένταρος, άστεγος- περιπλανιέται στους δρόμους της Λευκωσίας αναζητώντας φαγητό και τόπο να μείνει έστω ένα βράδυ, να πλυθεί και να κοιμηθεί σε κανονικό κρεβάτι. Παρά τα σοβαρά του τραύματα στον σπόνδυλο και στο πόδι, δεν έχει λάβει κανένα οικονομικό βοήθημα από το κράτος - δεν βρίσκουν τον φάκελό του, όπως ο ίδιος εξιστορεί. Μπορεί και να μην είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα, ο άνθρωπος όμως εμφανώς χρειάζεται βοήθεια, πολύ πιθανόν να μην ξέρει τις διαδικασίες. Η ουσία είναι ότι κανένας μέχρι στιγμής δεν έχει προσφέρει μια χείρα βοηθείας σε αυτόν τον άνθρωπο.

«Να κάνω ένα μπάνιο»

Ο κ. Ανδρέας λέει ότι κίνησε γη και ουρανό, γονάτισε και προσευχήθηκε για να σωθεί η ζωή του παιδιού του – ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε με ανίατη ασθένεια. Όπως ο ίδιος διηγείται, έβαλε το σπίτι τους δύο φορές υποθήκη στην τράπεζα για να μπορέσει να αντεπεξέλθει οικονομικά. Έχασε τον αδερφό του, χώρισε με τη σύζυγό του, η τράπεζα έκανε κατάσχεση το σπίτι και ο ίδιος έχοντας πια χάσει κάθε κίνητρο για να ζήσει, αποπειράθηκε να βάλει τέλος στη ζωή του. Σήμερα δηλώνει ότι έχει όρεξη να συνεχίσει να προσπαθεί - αν μπορούσε θα συνέχιζε να εργάζεται αλλά δεν του το επιτρέπει η κατάσταση της υγείας του. Έχει μεγάλο παράπονο για την περιθωριοποίησή του: «Έχω κάνει πολλές διαδικασίες. Η μόνη απάντηση που έλαβα, ήταν να κάνω υπομονή. Τους είπα «ελάτε να κοιμηθείτε και εσείς πάνω στους τάφους των πεθαμένων στα κοιμητήρια». Δεν έχω σπίτι, δεν έχω τίποτα. Βαρέθηκα. Κουράστηκα με τη ζωή μου. Δεν τους ζήτησα ούτε ψυχή, ούτε ζωή να μου δώσουν. Αν δεν μπορούν να μου δώσουν λεφτά, ας μου δώσουν έναν τόπο να μένω. Να ξέρω ότι υπάρχει μια γωνιά που είναι το σπίτι μου. Ότι έχω ένα κρεβάτι και ένα μπάνιο, να μπορώ να κάνω ένα μπάνιο». Μας είπε και άλλα πολλά ο κ. Ανδρέας. Όπως ότι γυρίζει άσκοπα στους δρόμους, ότι κρύβεται από ντροπή, ότι δεν έχει δει καθόλου το παιδί του όλον αυτό τον καιρό. «Εξωτερικά και στην καρδιά είμαστε όλοι οι ίδιοι. Στην ψυχή, δεν είμαστε όμως. Οι άνθρωποι που έχουν καλή ψυχή ξέρουν τι είναι η φτώχεια, η πείνα και η δυστυχία. Αυτοί είναι οι πραγματικοί άνθρωποι [..] Είμαι πρόσφυγας. Ο πατέρας μου από το Τρίκωμο και η μάνα μου από Αμμόχωστο. Ξεριζωμένος δις στον ίδιο τόπο». Δεν δέχθηκε να φωτογραφηθεί: «Δεν θέλω να τα φέρω σε δύσκολη θέση το παιδί μου»...