Εφιάλτης για ΔΗΣΥ, μετέωρο βήμα για ΑΚΕΛ

Όσο πλησιάζουν οι βουλευτικές εκλογές, όσο τα στοιχεία των μετρήσεων της κοινής γνώμης αποτυπώνουν την υπό διερεύνηση τάση των πολιτών - ψηφοφόρων, τόσο εντείνεται ο προβληματισμός στα δύο μεγάλα κόμματα για τις επιδόσεις τους, σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο περιβάλλον.

Ο Δημοκρατικός Συναγερμός ευρισκόμενος για οκτώ συναπτά έτη στην εξουσία αισθάνεται ότι έχασε τη μαγιά της πολιτικής ορθότητας που τον χαρακτήριζε σχεδόν από ιδρύσεώς του.

Το ΑΚΕΛ, από την πλευρά του, εξακολουθεί με συντηρητικές κυρίως εσωτερικές συνταγές να εκτιμήσει την περίπλοκη πολιτική συγκυρία για να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση σε μια δύσκολη και αντιφατική καταγραφή πιθανώς συγκλονιστικών αλλά και τελεσίδικων εξελίξεων.

Τα δύο κόμματα παρά τη σκληρή και εξουθενωτική πολιτική πρακτική τους σε βάρος αλλήλων επιχειρούν να αρθρώσουν συναινετικό λόγο, να επαναφέρουν στην ατζέντα τους εκείνο που τους απασχολεί και που αφορά τις όποιες εξελίξεις στο Κυπριακό. Επιχειρούν να ενεργοποιήσουν εν μέσω της καταστροφικής πορείας της διακυβέρνησης Αναστασιάδη τα θετικά τους αντανακλαστικά μέσα στον συρφετό της απαξίωσης της κοινωνίας για τη σημερινή εκτελεστική εξουσία, κατά κύριο λόγο, αλλά και ως επακόλουθο αυτής και του πλήγματος που υπέστη η σημερινή νομοθετική εξουσία.

Ανακολουθίες

Τα δεδομένα βεβαίως για τον Δημοκρατικό Συναγερμό είναι προδήλως διαφορετικά από τις αντίστοιχες ανακολουθίες τις οποίες έχει να αντιπαλέψει το μεγάλο κόμμα της Αριστεράς. Η οποία Αριστερά ενώ απέδειξε τη συνέπεια της στο Κυπριακό στη μετά σχεδίου Ανάν εποχή, ενώ αποτέλεσε τη δύναμη κρούσης και στήριξης των προσπαθειών λύσης, δυστυχώς εξακολουθεί να πελαγοδρομεί σε λογικές εσωστρέφειας, ιδεολογικής αγκύλωσης και άτεγκτων πρακτικών, κυρίως επειδή δεν καταφέρνει ακόμη, με το κοινωνικοοικονομικό της πρόγραμμα αλλά κυρίως με τη σκληρή δομή της να ελκύσει ανθρώπους τόσο από την Αριστερά, που βρίσκονται για διάφορους λόγους και αιτίες μακριά από το κόμμα, όσο και από την Κεντροαριστερά. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των ανένταχτων αριστερογενών δυνάμεων μπορούν να μετατραπούν σε ένα εφαλτήριο κοινωνικής και πολιτικής δράσης και ώσμωσης με ορμή, συνέπεια και φαντασία αλλά πρόδηλο εμπόδιο σε αυτό αποτελούν ορισμένες εγγενείς φοβίες του ΑΚΕΛ οι οποίες κρατούν αυτές τις δυνάμεις - δράσεις σε απόσταση.

Ο Δημοκρατικός Συναγερμός και κυρίως ορισμένα στελέχη του επιχειρούν να ισορροπήσουν μεταξύ των πραγματικοτήτων που έχει δημιουργήσει αυτή η διακυβέρνηση, σάρκα και οστά του κόμματος, και μιας «παραδοσιακής Κεντροδεξιάς», όπως σημείωσε προσφάτως σε συνάντησή του με τον Ιωάννη Κασουλίδη ο πρόεδρος του κόμματος. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου αισθανόμενος το βάρος που σηκώνει σήμερα ο ίδιος για την κατάσταση στο κόμμα ψελλίζει ξαφνικά για τα συλλογικά λάθη της παράταξης ενώ απολογείται προς τον λαό.

«Ο Δημοκρατικός Συναγερμός είναι η έκφραση της Κεντροδεξιάς, η έκφραση της μετριοπάθειας, της μεσαίας τάξης, της ραχοκοκκαλιάς της κοινωνίας και της κυπριακής οικονομίας», μια κραυγή αγωνίας για το παρόν και το μέλλον του κόμματος. Δεν μένει ωστόσο ώς εδώ ο Αβέρωφ Νεοφύτου στην έκφραση της αυτοκριτικής του. «Λάθη κάναμε, λέμε το συγγνώμη μας προς τον λαό, την κοινωνία αλλά και τους υποστηρικτές του Δημοκρατικού Συναγερμού», ενώ «αναγνωρίζοντας τα λάθη μας προσπαθούμε να δημιουργήσουμε το όραμα και την ελπίδα για καλύτερες μέρες στον τόπο μας και για εμάς οι καλύτερες μέρες περνούν μέσα από την επίλυση του κυπριακού προβλήματος».

Τα αδιέξοδα

Είναι σαφές ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου εργαλειοποιεί τη σημερινή στάση του στο Κυπριακό, το άνοιγμά του και προς την Αριστερά σε σχέση με την τελευταία μας ευκαιρία για λύση, γνωρίζοντας ότι θα βρει ανοιχτές πύλες διαλόγου και συμπόρευσης με το ΑΚΕΛ, αλλά και το άνοιγμά του προς τις νουνεχείς τουρκοκυπριακές δυνάμεις. Το κάνει για να υπερβεί τα τεράστια εσωτερικά προβλήματα που του έχει δημιουργήσει η σημερινή διακυβέρνηση Αναστασιάδη σε όλους σχεδόν τους τομείς. Του λόγου το αληθές αποτελεί και η δήλωση Κασουλίδη ο οποίος συνέδεσε τις επαφές Αβέρωφ με τον γ.γ. του ΑΚΕΛ για να υποδείξει ότι «περνούμε δύσκολες εποχές μέσα στο εσωτερικό μέτωπο. Υπάρχει θυμός και πικρία ανάμεσα στην κοινωνία. Από αυτήν την κατάσταση δεν μένουν ανεπηρέαστοι και παραδοσιακοί ψηφοφόροι του Συναγερμού».

Τόσο ο Αβέρωφ Νεοφύτου όσο και ο Ιωάννης Κασουλίδης διασυνδέουν αλλά και να επαναφέρουν στην ημερήσια διάταξη τα θετικά χαρακτηριστικά μιας μετριοπαθούς παράταξης, η οποία με μεγαλύτερη συνέπεια, παρά τις κατά καιρούς παλινδρομήσεις, συντηρούσε και πάλευε για το μείζον που αφορά την Κύπρο.

Η προσπάθεια σήμερα της ηγεσίας του κόμματος και ορισμένων εκ των παλαιών στελεχών του είναι όντος δραματική για τα δεδομένα της παράταξης. Είναι όμως τέτοια επειδή η παράταξή τους τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται ασυνεπής, αποπροσανατολιστική, ανήμπορη να αντιδράσει στην πολιτική ασυνέπεια και στη διαφθορά της κυβέρνησης. Ακόμη και τώρα η ανοχή της ηγεσίας του κόμματος και μιας σειράς στελεχών απέναντι στη διακυβέρνηση είναι εξόφθαλμη. Οι γενικές εκκλήσεις ωστόσο προς τους ψηφοφόρους, οι οποίοι αισθάνονται ότι πλέον δεν τους εκφράζουν οι πολιτικές της κυβέρνησης κυρίως στο Κυπριακό αλλά και στις εσωτερικές πρακτικές της με άξονα τη διαφθορά και τη σήψη των θεσμών, αλλά και τον αντιφατικών μηνυμάτων που φθάνουν και στη λεγόμενη λαϊκή Δεξιά, δεν είναι σε θέση να μετατοπίσουν το κέντρο βάρους επιστροφής στην κάλπη προς όφελος του Δημοκρατικού Συναγερμού. Δυστυχώς για το κόμμα και την ηγεσία του οι σημερινές διαφοροποιήσεις καταγράφονται σε λάθος εποχή και δεν μπορούν να αποτελέσουν ασφαλή διέξοδο από τα μεγάλα τους προβλήματα.