«Έντιμη κυρία υπουργέ, πολύ θα το ήθελα να σας έγραφα αυτή την επιστολή για να σας πω για το πόσο υπέροχα πέρασε το παιδί μου 12 χρόνια τώρα που φοιτούσε σε δημόσιο σχολείο, με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης της Γ΄ Λυκείου, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το πράξω. Δεν μπορώ γιατί πολύ απλά το παιδί μου, μαζί του και εγώ, από την πρώτη ημέρα που μπήκε στο σχολείο, πέρασε ένα μαρτύριο. Θα τολμήσω να πω Γολγοθά». Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε μητέρα παιδιού με χρόνια προβλήματα υγείας, η οποία, στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας, αποφάσισε να απευθυνθεί με επιστολή της στην υπουργό Παιδείας, Αθηνά Μιχαηλίδου, ζητώντας της να κάνει κάτι.
Η μητέρα αναφέρεται στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο γιος της («μεταξύ άλλων έχει διαβήτη τύπου 1, στο παρελθόν υπεβλήθη σε εγχείρηση ανοικτής καρδίας, ενώ λόγω συννοσηροτήτων δεν μπορεί να τρέξει πολύ γιατί κουράζεται, δεν μπορεί λόγω κινητικών προβλημάτων να ανεβαίνει και να κατεβαίνει σκαλιά, στο παρελθόν είχε συχνά κρίσεις πανικού και άλλα πολλά»), ωστόσο δίνει έμφαση στα προβλήματα που αντιμετώπισε όλα αυτά τα χρόνια στα σχολεία. Περιθωριοποίηση από μαθητές, εκπαιδευτικούς, ακόμη και από γονείς συμμαθητών του, προβλήματα προσβασιμότητας και εκπαιδευτικοί που δεν γνωρίζουν πώς να συμπεριφερθούν σε ένα παιδί που είναι χρόνιος ασθενής/έχει κάποια αναπηρία, είναι μόνο μερικά από τα όσα επισημαίνονται στην επιστολή.
Ο «Γολγοθάς»
Στην επιστολή, την οποία εξασφάλισε ο «Π», μέρος της οποίας δημοσιεύουμε πιο κάτω, η μάνα μιλά για προβλήματα που έχουν να κάνουν με:
Σχολικούς συνοδούς:Για τέσσερα χρόνια ζητούσαμε να έχει το παιδί μας συνοδό και το αίτημά μας απορριπτόταν από την αρμόδια επιτροπή. Μας ενέκριναν συνοδό πρώτη φορά όταν το παιδί πήγε Ε’ Δημοτικού και στη μια εβδομάδα αποχώρησε γιατί δεν την είχε ενημερώσει κανείς για την κατάσταση της υγείας του παιδιού και δεν είχε εκπαιδευτεί κατάλληλα. Μια άλλη συνοδός, που ήρθε μετά, έκανε ένεση ινσουλίνης στο παιδί 20 αντί 5 μονάδες που ήταν ο ενδεδειγμένος αριθμός. Το παιδί μου σήμερα ζει χάρη στο γεγονός ότι υπήρχε εκπαιδευμένη δασκάλα στο σχολείο και μπόρεσε να παρέμβει άμεσα.
Προσβασιμότητα: Κάθε, μα κάθε χρόνο σχεδόν, υπήρχε τουλάχιστον ένα μάθημα σε αίθουσα στον πρώτο όροφο, για να μην σχολιάσω τα σκαλιά, τις απότομες ράμπες και το ασανσέρ που υπήρχε αλλά σπάνια λειτουργούσε. Βλέπετε, το παιδί μου έχει κινητικά προβλήματα μεν αλλά, όπως μας είπε κάποτε μια δασκάλα, «δεν είναι σε αναπηρικό και δεν μπορούμε να του δώσουμε κλειδί για το ασανσέρ».
Συμπεριφορά εκπαιδευτικών: Aν και, για καλή μας τύχη, οι πλείστοι εκ των δασκάλων και στη συνέχεια των καθηγητών που βρέθηκαν στον δρόμο μας ήταν επαγγελματίες με κατανόηση, που αγαπούν τη δουλειά τους και είναι πάνω από όλα άνθρωποι, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι δυστυχώς ακόμη και στις μέρες μας υπάρχουν εκπαιδευτικοί που βάζουν στο περιθώριο παιδιά με αναπηρίες.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι υπήρξε δασκάλα που μου είπε, μπροστά στο παιδί, ότι δεν μπορεί να πάει μαζί με την υπόλοιπη τάξη την επόμενη ημέρα εκδρομή, γιατί «θα χρειαστούμε έναν δάσκαλο να τον βουρά που πίσω».
Κάποια χρόνια αργότερα καθηγητής ζήτησε όπως αποβληθεί το παιδί γιατί καθυστέρησε να επιστρέψει στην τάξη μετά το διάλειμμα. Το παιδί έπαθε υπογλυκαιμία εκείνη την ημέρα και καθυστέρησε γιατί πήγε να ζητήσει βοήθεια από τον γυμναστή. Την αποβολή την έφαγε και δεν ήταν και η πρώτη φορά. Σε άλλη περίπτωση, καθηγητής του απαγόρευσε να συμμετέχει σε σχολική γιορτή λέγοντάς του «έτσι όπως είσαι, θέλεις να σε βάλω και στη γιορτή;». Κάναμε και καταγγελία στη Διεύθυνση του σχολείου και στον τότε υπουργό Παιδείας αλλά και πάλι δεν άλλαξε κάτι.
Για χρόνια στο περιθώριο
«Το παιδί μου πέρασε όλα αυτά τα χρόνια στο περιθώριο. Σε αρκετές περιπτώσεις συμμαθητές του τον κορόιδευαν, τον ενοχλούσαν και εντός και εκτός της τάξης. Μια φορά τον έδειραν κιόλας γιατί τόλμησε να απαντήσει στα όσα του έλεγαν», συνεχίζει η μητέρα. «Tόσα χρόνια στα σχολεία το παιδί μου δεν έλαβε ούτε και μια πρόσκληση από συμμαθητή του για να βρεθεί σε κάποιο πάρτι γενεθλίων. Μοίραζαν τις προσκλήσεις μπροστά του πολλές φορές και εκείνον τον άφηναν εκτός. Ερχόταν σπίτι και έκλαιγε με τις ώρες διερωτώμενος τι κάνει λάθος και του συμπεριφέρονται έτσι. Μια φορά αναγκάστηκα να πάω να ζητήσω τον λόγο από μια μητέρα γιατί δεν κάλεσαν το παιδί μου στο πάρτι του δικού τους παιδιού και ξέρετε τι μου είπε «Ε μα αφού δεν κάνουν παρέα τα μωρά μας και εξάλλου στο λούνα παρκ, που θα κάνουμε τα γενέθλια, τα παιχνίδια δεν κάμνουν για το μωρό σου. Δεν είναι κρίμα να έρθει και να κάθεται;», προσθέτει.
«Κάντε κάτι»
«Αυτά, κυρία υπουργέ, είναι μόνο μια μικρή γεύση των όσων βίωσε το παιδί τα τελευταία χρόνια. Το παιδί μου σε λίγες ημέρες παρακάθεται σε Παγκύπριες Εξετάσεις και, να σας πω την αλήθεια μου, δεν με ενδιαφέρει αν θα περάσει ή όχι σε κάποιο πανεπιστήμιο. Έχει μάθει εξάλλου, χρόνια τώρα, να διαχειρίζεται την απόρριψη», αναφέρει η μητέρα και καταλήγει: «Κυρία υπουργέ, το μόνο που ζητώ από εσάς είναι να κάνετε κάτι, όχι για το δικό μου το παιδί αλλά για τα εκατοντάδες άλλα παιδιά που σήμερα βρίσκονται στην ίδια μοίρα και θέση με το δικό μου».
