Η... δημογραφία, η χυδαιότητα και η επικινδυνότητά τους

«Φόβος μνήμην εκπλήσσει», είχε πει κάποτε ο Θουκυδίδης. Ο φόβος ακυρώνει τη μνήμη.

Για να επιβεβαιώσει δε τη σοφία του Θουκυδίδη, αρκεί κάποιος να δει τις χθεσινές δηλώσεις του Προέδρου μας. Δηλώσεις με τις οποίες συνέδεσε την κρίση με το μεταναστευτικό στην Τουρκία με μια προσπάθεια για «αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα» της Κύπρου στην οποία είναι αποφασισμένος να αντισταθεί, λέει.

Και μετά, να διερωτηθεί μέχρι πού φτάνει το θράσος του ανδρός. Το θράσος που χρειάζεται για να κηρύττει την… αντίσταση, τώρα, και στην «αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα» της Κύπρου.

Την ώρα που η οικογενειακή του επιχείρηση και η υπόλοιπη παρέα στην οποία μας… παραχώρησαν μαζί με τη χώρα και το μέλλον μας τα έργα και οι ημέρες του, έχουν πουλήσει κάτι χιλιάδες κυπριακά διαβατήρια, ενίοτε σε μαφιόζους και καταζητούμενους..!

Αυτός ειδικά. Μιλά αυτός. Μα καταλαβαίνετε, τα μαυρογέριμα πλέον; Αυτά βλέπετε δεν αλλοιώνουν τον δημογραφικό μας χαρακτήρα. Ούτε και τα αμύθητα ποσά που βγάζουν οι διάφοροι για τις επενδύσεις -εκεί είναι το πολύ το χρήμα- αλλοιώνουν κάτι άλλο.

Ο φόβος ακυρώνει τη μνήμη, λοιπόν. Μαζί της και τη λογική εκεί που υπάρχει, όση απέμεινε. Όμως, εκείνοι που παίζουν το χαρτί του φόβου επιβάλλεται να είναι σε θέση να διαχειριστούν και το παρακάτω. Το τι θα προκύψει όταν ο φόβος παράξει και συνέπειες.

Και η κυβέρνηση, δυστυχώς, δεν δείχνει να είναι σε θέση να το πράξει. Αυτό που έκανε το τελευταίο διάστημα, τον τελευταίο χρόνο και κάτι, είναι να αντιγράψει, αρκετά την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας στην Ελλάδα, χωρίς όμως να μπει στον κόπο να προσέξει ότι δυστυχώς και εκείνη είναι εξίσου αδιέξοδη, πέραν των εκλογικών επιτυχιών. Των οριακών. Που δεν αρκούν.

Η κυβέρνηση αλλά και ο ΔΗΣΥ -ο οποίος γελοιοδέστατα αποστασιοποιείται κάθε φορά που προκύπτει κάτι πολύ δύσκολο με τον Φούλη να ξεριζώνει κολοκάσι ή να επισκέπτεται τους κτηνοτρόφους ή να παριστάνει και τον… εργατοπατέρα εσχάτως!- αυτοί οι «δύο», επί της ουσίας το ένα και αυτό, λειτουργούν στη λογική του εκφοβισμού του κόσμου με όποιον τρόπο μπορούν.

Από τους μετανάστες που μας «έχουν πνίξει», την παλιά Λευκωσία που ξαφνικά έγινε Τέξας και δεν μπορείς να κινηθείς, τάχα, τον κορωνοϊό, τα οδοφράγματα, τα πάντα.

Ότι δεν κάνει η κυβέρνηση, το συμπληρώνει ο ΔΗΣΥ. Και όταν ο Φούλης νιώθει ότι η πατάτα είναι πιο καυτή από όσο θέλει για τη μελλοντική του πορεία -whatever that could be- η «λαϊκή Δεξιά», επί της ουσίας η ακροδεξιά του ΔΗΣΥ, αναλαμβάνει τη συνέχεια της καλλιέργειας του φόβου.

Αν και τελευταίως ακόμα και τα νούμερα των… κομματικών επιστημόνων με τον Μπογδάνο και διάφορα άλλα κατέληξαν να μοιάζουν κατηχητικό μπροστά στην πιο «επίσημη» γραμμή, κυβέρνησης και Πινδάρου.

Η μαζική υστερία του Σαββάτου για το περιστατικό στη Λήδρας θα έπρεπε κανονικά να χτυπήσει καμπανάκια στο Προεδρικό. Κάτι που εάν κρίνω από τις χθεσινές δηλώσεις του Προέδρου και του εκπροσώπου δεν έγινε. Ακριβώς το αντίθετο συνέβη.

Η υστερία αυτή, δεν ήταν απότοκο μόνο της αποστροφής για τα οδοφράγματα και τη διέλευση από αυτά, για την οποία αποστροφή και δαιμονοποίηση το Προεδρικό βάζει πολύ ενεργά το χεράκι του εδώ και πολύν καιρό. Ήταν αποτέλεσμα και του παράλογου φόβου τον οποίο δημοσίως επικαλέστηκε η κυβέρνηση για να κλείσει ετσιθελικά τέσσερα οδοφράγματα.

Η ουσία όμως είναι εκεί: Το ζήτημα του ασύλου, μετά από επτά χρόνια διακυβέρνησης, είναι ευθύνη της κυβέρνησης. Επί των ημερών της οποίας, επίσης, ήταν που καθυστέρησαν να εφαρμοστούν οι απαιτούμενες αλλαγές με αποτέλεσμα τη συσσώρευση χιλιάδων αιτήσεων και το να γίνει η Κύπρος ξανά ελκυστικός προορισμός για άσυλο και από εκείνους που δεν το δικαιούνται.

Εις βάρος των άλλων οι οποίοι θα έπρεπε να το λάβουν και οι οποίοι στοχοποιούνται, πολύ ανήθικα θα έλεγα ενώ περιμένουν κάτι χρόνια για την απάντηση. Ζώντας κάτω από συνθήκες για τις οποίες θα έπρεπε να ντρέπεται η κυβέρνηση, αλλά και όλοι μας.

Το ζήτημα του… ψευδοκορωνοϊού, της κατά φαντασίαν διχοτομικής μετάλλαξης του ιού στα μυαλά αυτών που μας κυβερνούν, είναι τόσο βάναυσα προκλητικό της κοινής λογικής και της βασικότερης νοημοσύνης που ούτε καν θέλω να σχολιάσω κάτι, πέραν αυτών που έγραψα χθες. Και σήμερα, πιο πάνω.

Το ερώτημα το οποίο πρέπει να υποβάλουν στον εαυτό τους οι της κυβέρνησης και του ΔΗΣΥ καθώς βγάζουν από το ντουλάπι και ξαναφοράνε τα πλέον οικτρά των ακροδεξιών τους ελλειμμάτων προκειμένου να λαϊκίσουν εκφοβίζοντας τις μάζες, δεν είναι εάν αυτός ο τρόμος θα φυτρώσει για τα καλά και το ποιος θα θερίσει την αντίδραση. Είναι, μετά και από το κλίμα των τελευταίων ημερών, πότε θα φυτρώσει. Και πώς θα ελεγχθεί.

Εάν η κυβέρνηση και ο ΔΗΣΥ νομίζουν πως με τα πρώτα έκτροπα ο Φούλης θα κατέβει με κεραστικά να κατευνάσει τα πνεύματα ή πώς θα βγάλουν τα κομματικά παιδάκια των… επιστημών για να κάνουν κουμάντο και εάν δεν αντιλαμβάνονται πως αυτό το δηλητηριώδες πράγμα που έσπειραν δεν θα το θερίσει ο κάθε κοστουμάτος κουραμπιές στον δρόμο του για μια βουλευτική έδρα, αλλά η χειρότερη (;) ακροδεξιά εκτός παρατάξεως, τότε το πρόβλημά μας είναι πολύ χειρότερο αυτού που είχαμε φανταστεί.

Κοινώς, την έχουμε βάψει.