«Καταλήγοντας στην Ομοσπονδία μέσω ΜΟΕ» - Συνέντευξη με τον Χρίστο Γιάγκου

 

Στην μετά Ανάν -και πολύ περισσότερο στην μετά Κραν Μοντανά- εποχή, όλο και πιο συχνά συζητείται το θέμα της έγκρισης μιας λύσης του Κυπριακού, όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, διότι δεν αρκεί να επιτευχθεί μια συμφωνία – θα πρέπει να πει το «ναι» και ολόκληρος ο λαός. Με αφορμή τη σημερινή επάνοδο στο νησί τής ειδικής απεσταλμένης του ΓΓ του ΟΗΕ για το Κυπριακό, Τζέιν Χολ Λουτ, ο πολιτικός αναλυτής Χρίστος Γιάγκου*, ο οποίος διετέλεσε και διπλωμάτης του κυπριακού υπουργείου Εξωτερικών, εξηγεί την πρότασή του για μια εξελικτική επίλυση του πολιτικού προβλήματος της Κύπρου, και πως Ε/κ και Τ/κ θα μπορούσαν μέσα από μια διαδικασία 2-3 χρόνων να ξεπεράσουν τους φόβους και τις φοβίες τους για συνεργασία και συμβίωση κάτω από ένα κοινό κράτος ομοσπονδίας.

Εάν σήμερα είχαμε μια συμφωνία λύσης του Κυπριακού στη βάση της ΔΔΟ με πολιτική ισότητα, οι Ε/κ και οι Τ/κ τί θα ψήφιζαν στο δημοψήφισμα;
Η ενδεχόμενη έγκριση της λύσης από τον κυπριακό λαό (Ε/κ και Τ/κ) θα είναι πιστεύω πάντα συναρτώμενη (α) ενός κοινά αποδεκτού περιεχομένου λύσης (β) της στήριξης που η λύση θα πρέπει να έχει πρωτίστως από την πλειοψηφία των πολιτειακών και πολιτικών ηγεσιών των δύο πλευρών αλλά και από τη διεθνή κοινότητα και ιδιαίτερα την Τουρκία και γ) κυρίως του κατά πόσο οι δύο κυπριακές κοινότητες θα ήταν έτοιμες ψυχολογικά και κοινωνικοοικονομικά αφενός μεν να εγκρίνουν αφετέρου δε να εφαρμόσουν μια τέτοια συμφωνία. Θεωρώ ότι με βάση τα σημερινά δεδομένα δεν πληρούνται αν όχι όλες τουλάχιστον οι περισσότερες από τις πιο πάνω προϋποθέσεις. Ως εκ τούτου, αν οι δύο κοινότητες ψήφιζαν σήμερα μάλλον και οι δύο θα απέρριπταν μια τέτοια συμφωνία.

Έλειψη ασφάλειας, γνώσης, κουλτούρας, πεφωτισμένων ηγετών


Γιατί «όχι» από τους Ε/κ;
Γιατί δυστυχώς η μεγάλη πλειοψηφία των Ε/κ δεν έχουν προετοιμαστεί ή/ και φοβούνται μια λύση ΔΔΟ με πολιτική ισότητα. Αυτό οφείλεται, όπως έχω υποστηρίξει εδώ και χρόνια σε σειρά άρθρων και δοκιμίων μου, στους εξής πέντε βασικούς παράγοντες:

Πρώτον και βασικότερο στην ψυχολογική ανασφάλεια και αδικία που δικαιολογημένα νιώθουμε εμείς οι Ε/κ από τις συνέπειες της εισβολής και κατοχής, καθώς και από την παρουσία του τουρκικού στρατού στην Κύπρο.
Δεύτερον, στην έλλειψη από μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας των Ε/κ (και κυρίως της νέας γενιάς) αντικειμενικής γνώσης του ιστορικού παρελθόντος και κατ’ επέκταση της ιστορικής αλήθειας. Αυτό, δυστυχώς, δεν μας βοηθά αφενός μεν να κατανοήσουμε πολιτικά λάθη που φαίνεται να έχουμε πράξει στο παρελθόν (και κυρίως πριν το 1974) και ως εκ τούτου να μην τα επαναλάβουμε στο μέλλον, αφετέρου δε να κατανοήσουμε και να συναισθανθούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα των Τ/κ συμπατριωτών μας όσον αφορά το παρελθόν αυτό αλλά και το μέλλον του τόπου μας. Κατά σχεδόν ανάλογο και αντίστροφο τρόπο, βέβαια, αυτό συμβαίνει και από πλευράς των Τ/κ συμπατριωτών μας.
Τρίτον, στις ε/κ πολιτικές και οικονομικές ελίτ οι οποίες για διάφορους λόγους εναντιώνονται σε μια λύση ΔΔΟ με πολιτική ισότητα και σήμερα καταφέρνουν να κερδίζουν τη μάχη προβολής των θέσεων τους (μέσω των ΜΜΕ) έναντι των θέσεων όλων όσων υποστηρίζουν μια τέτοια λύση.
Τέταρτον, στην σοβαρή έλλειψη κουλτούρας ομοσπονδίας στην ε/κ κοινότητα. Δυστυχώς δεν έχουμε ενημερωθεί σωστά και αντικειμενικά για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του να μοιράζεσαι εξουσία στα πλαίσια μιας ΔΔΟ με πολιτική ισότητα.
Πέμπτον, στην σοβαρή έλλειψη πεφωτισμένων πολιτικών ηγετών (α) που να διαθέτουν στρατηγική σκέψη και μεθοδολογική προσέγγιση και άρα πειθώ (β) που να θέτουν το συλλογικό συμφέρον υπεράνω του προσωπικού και (γ) που να δείχνουν ένα πολιτικό δρόμο που οι πολίτες να είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν έστω και με θυσίες.
Εκτός αν καταφέρουμε να αναιρέσουμε όλα τα πιο πάνω αίτια -που δημιουργούν στους Ε/κ φόβους και φοβίες για μια λύση ΔΔΟ με πολιτική ισότητα- δεν πρόκειται πιστεύω, δυστυχώς, ποτέ να εγκριθεί και κυρίως να εφαρμοστεί μια τέτοια λύση.

Η άμαξα μπροστά από το άλογο


Ε τότε γιατί προσπαθούμε τώρα για λύση ΔΔΟ, όταν ξέρουμε ότι σήμερα δεν περνά από δημοψήφισμα;
Αυτό πιστεύω συμβαίνει κυρίως λόγω του ότι μεγάλη μερίδα της πολιτειακής και πολιτική ηγεσίας μας δεν μπορεί ή δεν θέλει να σκεφτεί εκτός πλαισίων, επιμένοντας σε μια μεθοδολογική προσέγγιση λύσης η οποία «βάζει την άμαξα μπροστά από το άλογο», και η οποία εκ των πραγμάτων δεν έχει αποδώσει. Αντί δηλαδή να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε το κατάλληλο έδαφος μέσω του οποίου να πετύχουμε έγκριση και ακολούθως εφαρμογή της λύσης, προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα πριν δημιουργήσουμε το έδαφος αυτό! Αποτέλεσμα να πηγαίνουμε από διαπραγματευτική αποτυχία σε αποτυχία. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος ότι θα ήταν ολέθριο λάθος αν εγκαταλείπαμε τώρα την επιδίωξη λύσης ΔΔΟ με πολιτική ισότητα. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτό το στόχο το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν την εδραίωση των τετελεσμένων τις εισβολής και της κατοχής. Αυτό θα συνέχιζε και θα διεύρυνε την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα στις παρούσες και στις μελλοντικές γενιές των Ε/κ και Τ/κ, ενώ θα τους στερούσε και τις μεγάλες ευκαιρίες κοινωνικής-οικονομικής ανάπτυξης που θα δημιουργούνταν από μια επανενωμένη Κύπρο. Εκείνο το οποίο χρειάζεται επιτακτικά δεν είναι, κατά την άποψή μου, αλλαγή του επιδιωκόμενου στρατηγικού στόχου αλλά αλλαγή της μεθοδολογικής προσέγγισής μας για επιδίωξη αυτού του στόχου, δηλαδή πρώτα να δημιουργήσουμε το κατάλληλο έδαφος για λύση και μετά να το λύσουμε.

Άλλος δρόμος η εξελικτική διαδικασία


Υπάρχει άλλος τρόπος/δρόμος να φθάσουμε στη ΔΔΟ και να ξεπεράσουμε τους φόβους και τις φοβίες μας;
Κατά τη γνώμη μου υπάρχει. Εδώ και 15 χρόνια, ευθύς αμέσως μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, με σειρά άρθρων και δημοσιεύσεων καθώς και υπομνημάτων προς την πολιτική ηγεσία του τόπου αλλά και προς το διεθνή παράγοντα, έχω προτείνει μια άλλη εναλλακτική πορεία πλεύσης προς τον επιδιωκόμενο στόχο. Πιο συγκεκριμένα, έχω προτείνει την υιοθέτηση από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη μιας εξελικτικής ή σταδιακής επίλυσης του Κυπριακού, η οποία φιλοδοξεί να εξαλείψει [μέσω δημιουργικών Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) υψηλής και χαμηλής πολιτικής] τους λογικούς φόβους και τις φοβίες που ενυπάρχουν και στις δύο πλευρές (Ε/κ και Ελλάδα - Τ/κ και Τουρκία), και οι οποίοι/οποίες φόβοι και φοβίες εμποδίζουν εδώ και δεκαετίες αμφότερα τα μέρη να καταλήξουν σε ένα κοινά αποδεκτό σχέδιο λύσης στη βάση της ΔΔΟ με πολιτική ισότητα.

Δηλαδή;
Πιο συγκεκριμένα η πρόταση μου για μια εξελικτική ή σταδιακή λύση του Κυπριακού περιλαμβάνει σε αδρές γραμμές τα ακόλουθα: Μετά από μια νέα άτυπη Πενταμερή και επαρκή προεργασία και προετοιμασία 3-6 μηνών, ο ΓΓ των ΗΕ να συγκαλέσει νέα διεθνή διάσκεψη για το Κυπριακό στα πρότυπα του Κραν Μοντανά. Στην εν λόγω διάσκεψη τα δύο μέρη να καταλήξουν σε μια Ενδιάμεση Συμφωνία η οποία να περιλαμβάνει τα εξής: (α) Την επαναβεβαίωση της στήριξης των δύο μερών στην κοινή δήλωση της 11^ης Φεβρουαρίου 2014, στις συγκλίσεις που έχουν επιτευχθεί στις μέχρι τώρα διαπραγματεύσεις για λύση καθώς και στο Πλαίσιο Γκουτέρες ως μελλοντική βάση διαπραγμάτευσης για επίτευξη μιας Στρατηγικής Συμφωνίας λύσης του Κυπριακού, (β) Την υιοθέτηση ενός οδικού χάρτη (2-3 χρόνων) σταδιακής εφαρμογής ΜΟΕ με προσυμφωνημένη κατάληξη τη διαπραγμάτευση της Στρατηγικής Συμφωνίας και μετά της συνολικής λύσης και (γ) Ανάθεση στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών του καθήκοντος να ελέγχει, μέσω ειδικού μηχανισμού παρακολούθησης, την πιστή εφαρμογή των μέτρων αυτών.

ΜΟΕ και η χρησιμότητά τους


Σαν ποια ΜΟΕ;
Τέτοια Μέτρα θα μπορούσαν ενδεικτικά να ήταν: (α) Η επιστροφή της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου στα ΗΕ και απ’ εκεί στους νόμιμους κατοίκους της έναντι της νόμιμης λειτουργίας του λιμανιού της πόλης και του αεροδρομίου της Τύμπου, με τη συναίνεση της Κυπριακής Δημοκρατίας και με φόρμουλα που να μην παραπέμπει σε αναγνώριση (recognition) της λεγόμενης «ΤΔΒΚ», (β) Η εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας από μέρους της Τουρκίας έναντι του ξεπαγώματος από μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας των διαπραγματευτικών κεφαλαίων της Τουρκίας για ένταξη στην ΕΕ και μη χρήσης του βέτο από μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας σε περίπτωση που τεθεί θέμα αναβάθμισης της τελωνειακής ένωσης Τουρκίας – ΕΕ, (γ) Δημιουργία -με έγκριση της Κυπριακής Δημοκρατίας- μιας δικοινοτικής Επιτροπής Υδρογονανθράκων έναντι αποφυγής από μέρους της Τουρκίας προκλήσεων στην Κυπριακή ΑΟΖ, (δ) Σταδιακή απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων έναντι προσωρινού παγώματος των εξοπλισμών της Εθνικής Φρουράς, και (ε) Περαιτέρω σύσφιξη των πολιτισμικών, εκπαιδευτικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ των δύο πλευρών.

Και η χρησιμότητά τους;
Τα εν λόγω ΜΟΕ, επιτρέποντας στα δύο μέρη να διατηρήσουν τις διαπραγματευτικές «θέσεις αρχών» τους, θα αποσκοπούν αφενός μεν να αναιρέσουν εξελικτικά (μέσω της καλλιέργειας, συνολικής ασφάλειας, αλληλοκατανόησης και ενσυναίσθησης, κοινών συμφερόντων, κουλτούρας ομοσπονδίας και κατάλληλης ηγεσίας) τους εκατέρωθεν φόβους και τις φοβίες, αφετέρου δε να βοηθήσουν Ε/κ και Τ/κ να ξεκινήσουν ένα δημιουργικό ταξίδι συνεργασίας για αναζήτηση μιας μελλοντικής κοινά αποδεκτής περιεκτικής λύσης επανένωσης στη βάση του «όλα τα μέρη κερδίζουν». Στο τέλος αυτού του οδικού χάρτη ευελπιστώ ότι τα δύο μέρη θα επανέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και με φρέσκια σκέψη να επιχειρήσουν εκ νέου να λύσουν το Κυπριακό, συνολικά, στη βάση της ΔΔΟ με πολιτική ισότητα.

Η σημασία του χρόνου


Υπάρχει χρόνος για πειράματα και για... τεχνάσματα; Μέχρι που θα είναι έτοιμοι Ε/κ και Τ/κ για το «ναι», δεν θα υπάρχουν κατεχόμενα που να θυμίζουν Κύπρο...
Σίγουρα δεν υπάρχει πλέον χρόνος για συνέχιση της παρούσας μεθοδολογικής προσέγγισης για λύση στη βάση του «τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί εκτός αν όλα έχουν συμφωνηθεί». Αυτή η προσέγγιση μάς έχει εκ των πραγμάτων οδηγήσει σε ένα παρατεταμένο αδιέξοδο. Είναι γεγονός ότι η άγονη πάροδος του χρόνου λειτουργεί ενάντια στα συμφέροντα τόσο των Ε/κ όσο και των Τ/κ, αφού εδραιώνει τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής. Αναμφίβολα τα δεδομένα επί του εδάφους για συνολική λύση, μετά από 2-3 χρόνια, δεν θα είναι τα ίδια με τα σημερινά, όμως θα είναι σαφώς καλύτερα (ειδικά αν εν τω μεταξύ έχουμε εφαρμόσει και τα ΜΟΕ) από αυτά που θα προκύψουν μετά από μια ενδεχόμενη λύση του Κυπριακού στα επόμενα 20-30 χρόνια!

Κι αν βολευτούμε με τα ΜΟΕ και δεν θέλουμε λύση ΔΔΟ στο τέλος; Θα είμαστε έτοιμοι για ένα βελούδινο διαζύγιο;
Αισιοδοξώ ότι οι σωστή εφαρμογή των ΜΟΕ θα βοηθήσει τις δύο πλευρές να αντιληφθούν και τα επιπρόσθετα οφέλη που θα προκύψουν από μια συνολική διευθέτηση. Εάν όμως, παρ’ ελπίδα, και αυτό το εγχείρημα για λύση ναυαγήσει, τουλάχιστον, μέσα από την έστω μερική εφαρμογή κάποιου/ων ΜΟΕ, τα δύο μέρη θα μπορέσουν να αποκομίσουν σημαντικά οφέλη επί του εδάφους δημιουργώντας ταυτόχρονα μίνιμουμ κοινούς τόπους συμφερόντων και αμοιβαίας εμπιστοσύνης, οι οποίοι θα μπορούν δυνητικά να αποτρέψουν μια μελλοντική καταστροφική σύγκρουση μας.

Οι στόχοι της Τουρκίας


Η άλλη πλευρά επιμένει στα δύο κράτη. Ποιοι είναι οι στόχοι της Τουρκίας στην Κύπρο;
Η αίσθηση μου, από τις δικές μου επαφές τόσο με το διεθνή παράγοντα όσο και με προοδευτική μερίδα Τ/κ πολιτικών, είναι πως παρόλο ότι Τ/κ και Τουρκία μιλούν δημόσια για δύο κράτη ή Συνομοσπονδία, εντούτοις θα ήταν διατεθειμένοι υπό κάποιες προυποθέσεις, που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν, τελικά να συμφωνήσουν σε λύση ΔΔΟ με πολιτική ισότητα. Αυτό, βεβαίως, όπως έχω προαναφέρει, δεν βλέπω να γίνεται στο παρόν στάδιο (λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο μερών), αλλά στο τέλος του οδικού χάρτη των ΜΟΕ, όταν και εφόσον ευελπιστώ η εμπιστοσύνη θα έχει δημιουργηθεί. Ο βασικός και αέναος στόχος της Τουρκίας στην Κύπρο είναι να αποτρέψει την ελληνοποίηση όλου του νησιού, κάτι που για την Τουρκία θα αποτελούσε κίνδυνο στο μαλακό της υπογάστριο. Ως εκ τούτου, μέσω μιας λύσης του Κυπριακού η Τουρκία θα επιδιώξει αφενός μεν να αποτρέψει το πιο πάνω σενάριο, αφετέρου δε να βελτιώσει τις σχέσεις τις με όλες τις χώρες της περιοχής καθώς και με την ΕΕ, με στόχο την περαιτέρω οικονομική και γεωστρατηγική ανάπτυξή της. Παρόλο που η Τουρκία θα επιθυμούσε να έλεγχε ολόκληρη την Κύπρο, εντούτοις αντιλαμβάνεται, πιστεύω, ότι αυτό είναι αδύνατο από την στιγμή που η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος της ΕΕ. Αυτό δε αποτελεί εχέγγυο για την εφαρμογή και διατήρηση μιας μελλοντικής συμφωνίας λύσης.

Συμφέρει η λύση; Ποιους συμφέρει;


Γιατί να δεχθεί η άλλη πλευρά την πρότασή σας;
Η πρόταση μου έχει θετικό άθροισμα, όλες δηλαδή οι άμεσα ενδιαφερόμενες πλευρές κερδίζουν. Πιο συγκεκριμένα:
Η ε/κ πλευρά (α) θα συνεχίσει να διατηρεί τη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία μέχρι που να υπάρξει συνολική διευθέτηση του Κυπριακού και μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε Ενωμένη Ομόσπονδη Κύπρο, (β) ανακτά ένα σημαντικό, από πολιτικής και οικονομικής άποψης, κομμάτι γης, δηλαδή την περίκλειστη περιοχή της πόλης της Αμμοχώστου του οποίου η ανάπτυξη θα βοηθήσει στην ώσμωση των Ε/κ και Τ/κ, (γ) θα βιώσει συνθήκες ηρεμίας στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, (δ) θα βιώσει συνθήκες ασφάλειας πτήσεων στην Περιοχή Ελέγχου Πτήσεων (FIR) Λευκωσίας, (ε) θα πετύχει ομαλοποίηση των σχέσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τουρκία.
Η τ/κ πλευρά (α) θα συνεχίσει να διατηρεί την παράνομη «ΤΔΒΚ» μέχρι τη συνολική διευθέτηση, (β) Θα πετύχει μέσα από το νόμιμο άνοιγμα του λιμανιού της Αμμοχώστου και του αεροδρομίου της Τύμπου άρση της λεγόμενης «οικονομικής απομόνωσης», (γ) θα κερδίσει μέσα από τη συνεργασία για ανοικοδόμηση της Αμμοχώστου, (δ) Θα μετάσχει πιο ενεργά στη διαδικασία εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων που βρίσκονται στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, (ε) θα πετύχει πολιτική αναβάθμιση.
Η Τουρκία (α) θα μπορέσει πιο εύκολα να αναβαθμίσει την σχέση της με την ΕΕ, (β) θα εξοικονομήσει αρκετά χρήματα από την απόσυρση στρατευμάτων από την Κύπρο, (γ) θα μπορέσει -μέσω τουρκικών εταιρειών- να εμπλακεί στην ανοικοδόμηση της Αμμοχώστου, (δ) θα βελτιώσει το κλίμα με την Ελλάδα ενόψει του διαλόγου για επίλυση της ελληνοτουρκικής διαφοράς στο Αιγαίο.
Τέλος η Ελλάδα (α) θα μπορεί να βελτιώσει τις σχέσεις της με την Τουρκία, (β) να εμπλακεί μέσω ελληνικών εταιρειών στην ανοικοδόμηση της Αμμοχώστου, (γ) να εμπλακεί σε ένα διάλογο με την Τουρκία για επίλυση της ελληνοτουρκικής διαφοράς στο Αιγαίο.

Καλά, έχει σχεδόν 20 χρόνια που είναι σε εφαρμόγή -και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία- το πιο σημαντικό ΜΟΕ... το άνοιγμα κάποιων οδοφραγμάτων. Βοήθησε σε κάτι αυτό το ΜΟΕ; Γιατί δεν λύθηκε το Κυπριακό;
Δεν νομίζω ότι το άνοιγμα των οδοφραγμάτων ήταν το πιο σημαντικό ΜΟΕ. Αναμφίβολα έχει βοηθήσει τις δυο κοινότητες να έρθουν σε επαφή, πλην όμως κυρίως σε ένα πρωτόλειο επίπεδο το οποίο δεν είχε ουσιαστική θετική αντανάκλαση στην καθημερινότητα των Ε/κ και των Τ/κ, όπως θα είχε για παράδειγμα η εφαρμογή του ΜΟΕ της Αμμοχώστου. Γενικά θα έλεγα ότι το άνοιγμα των οδοφραγμάτων μάς έχει βοηθήσει κυρίως να δούμε το σκληρό πρόσωπο της κατοχής και τις αρνητικές συνέπειες της άγονης παρέλευσης του χρόνου.

Χωρίς λύση;


Αν δεν βρεθεί λύση του Κυπριακού το αμέσως επόμενο διάστημα, που οδηγείται το πρόβλημα;
Αν δεν υπάρξει λύση του Κυπριακού σύντομα θα υπάρξει αργά αλλά σταθερά ταϊβανοποίηση και τουρκοποίηση του βόρειου τμήματος τής Κύπρου δημιουργώντας μεγάλους δημογραφικούς, κοινωνικοοικονομικούς και πολιτικούς κινδύνους τόσο για τους Τ/κ όσο και για τους Ε/κ. Ενδεχόμενη δε μελλοντική προσάρτηση των κατεχομένων από την Τουρκία, θα φέρει τα σύνορα της Τουρκίας στην Οδό Λήδρας. Είναι, λοιπόν, σημαντικό για την επιβίωση μας ως κυπριακός λαός να λύσουμε το κυπριακό πρόβλημα το συντομότερο δυνατόν, ώστε εμείς και οι μελλοντικές γενιές των Κυπρίων να μπορέσουμε να ζήσουμε σε συνθήκες ασφάλειας, ανάπτυξης και ευημερίας.

*Ο Χρίστος Γιάγκου είναι διευθύνων σύμβουλος της BLC LTD.