H 21η Ιουνίου, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, φώτισε φέτος κάτι περισσότερο από τον ουρανό. Ο Bloody Hawk, που κάποτε τραγουδούσε ότι δεν μπορεί ούτε τη λέξη «ήλιος» να προφέρει, είδε εκείνη τη μέρα να γίνεται η πιο φωτεινή της ζωής του. Να τραγουδά το «Χρόνια μου πολλά» και να το αφουγκραζόμαστε διαφορετικά.
Μια εβδομάδα μετά, στις 28 Ιουνίου, o ΛΕΞ γράφει ιστορία. Περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι ενώθηκαν σε μία φωνή, σε έναν παλμό, που ανέβηκε στον ουρανό μαζί με τα καπνογόνα. Το ίδιο έγινε με τεράστια επιτυχία και την Κυριακή.
Πρόκειται για δύο ημερομηνίες που θα μνημονεύονται ως σταθμοί της σύγχρονης ελληνικής κουλτούρας. Μπορούμε άραγε να μιλήσουμε για μια στιγμή πολιτιστικής μετάβασης; Δεν έχουμε απάντηση. Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για ένα συμβολικό πέρασμα από τη μουσική που «παίζεται» σε αυτήν που ανήκει σ' αυτήν τη γενιά. Η ραπ πλέον δεν βρίσκεται στο περιθώριο, είναι εδώ, παλλόμενη, ριζωμένη βαθιά μέσα σε ένα κοινό που ίσως πλέον δεν χωρά πουθενά αλλού. Δεν είναι πια μόνο «μουσική για τους λίγους», για τους θυμωμένους ή τους ξεχασμένους. Είναι ο κοινός τόπος.
Όταν ανέβηκε στη σκηνή η Χαρούλα, για λίγα λεπτά ακούμπησαν δυο κόσμοι που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό – και όμως, εκείνη τη στιγμή συνδέθηκαν βαθιά, με τη φωνή της και τη σιωπή του.
Κι όμως, δεν υπήρχε τηλεοπτική προβολή και διαφημίσεις για τις συναυλίες. Δεν χρειάστηκε. Οι δύο καλλιτέχνες δεν είχαν καν στοιχειώδη παρουσία στα δικά τους μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ δεν έδωσαν συνεντεύξεις· έκαναν μόνο μία ανακοίνωση για τις συναυλίες. Και ο κόσμος ήξερε και πήγε. Εξάλλου, το βράδυ του Σαββάτου, στα social media δεν έβλεπες φωτογραφίες από το stage αλλά από τις κερκίδες, με λεζάντες όπως: «Δεν ήξερα κανέναν, αλλά τους αγαπούσα όλους». Αυτό ήταν το κλίμα. Όταν στη σκηνή εμφανίστηκε η Χάρις Αλεξίου και τραγούδησε το «Φύγε» με τον ΛΕΞ, ήταν σαν να έκλεισε ένας κύκλος και να άνοιξε ένας άλλος: αυτός όπου η γενιά του ‘70 σφίγγει το χέρι στη γενιά του 2000 – χωρίς παρεξηγήσεις, χωρίς φόβο.
Φωτ.: Zissis Tsoubos Live
Φωτ.: Zissis Tsoubos Live
Το Σάββατο 28 Ιουνίου ο ΛΕΞ στάθηκε μπροστά σε ένα κοινό μεγαλύτερο από ποτέ. Ο ήχος έσκαγε στις πλάτες και τις καρδιές, και τα καπνογόνα δεν ήταν πια σύμβολο «αντίδρασης» αλλά ανάσας (άλλη φορά θα πούμε και για το περιβαλλοντικό αποτύπωμα). Ο ΛΕΞ δεν μίλησε πολύ. Δεν χρειάστηκε. Κάθε του στίχος ερχόταν πίσω σαν βουή, σαν ποίηση που ήξερε απ’ έξω μια γενιά. Μαζί του μοιράστηκαν τη σκηνή οι Ηγεμόνας, Ζήνων, Σαντάμ, Vlospa.
Φωτ.: Zissis Tsoubos Live
Φωτ.: Zissis Tsoubos Live
Στο κοινό έβλεπες εφήβους, φοιτητές, μετανάστες δεύτερης γενιάς, παιδιά της εργατικής τάξης, μουσάτους εναλλακτικούς και τύπους με φανέλες ομάδων. Όλους μαζί. Και όταν ανέβηκε στη σκηνή η Χαρούλα, για λίγα λεπτά ακούμπησαν δυο κόσμοι που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό – και όμως, εκείνη τη στιγμή συνδέθηκαν βαθιά, με τη φωνή της και τη σιωπή του. Ήταν όλοι εκεί και τραγουδούσαν μαζί. Από τα πιο μικρά παιδιά μέχρι ζευγάρια που είχαν έρθει από άλλες πόλεις, ανθρώπους που είχαν δει τον ΛΕΞ και τον Bloody σε μικρές σκηνές και τώρα έφευγαν αγκαλιασμένοι, λέγοντας: «Τα καταφέραμε κι εμείς».
Ναι, τα κατάφερε η ραπ, αλλά μαζί της τα καταφέραν και όλοι όσοι κάποτε ήταν από τη «λάθος» πλευρά του mainstream. Τώρα ξέρουν πως το «εμπορικό» δεν είναι απαραίτητα φθηνό.
