Το πόσιμο νερό αποτελεί μία σημαντική προβληματική που απασχολεί σημαντικά την πλειονότητα του πληθυσμού. Ανά τα χρόνια, έχουν δημοσιευθεί δεκάδες έρευνες οι οποίες θέτουν στο επίκεντρο τους κατά πόσο η προσθήκη φθορίου στο νερό, το καθιστά επιβλαβές για την υγεία μας.
Ωστόσο, μία εξ αυτών ανέδειξε ότι παρ’ όλα αυτά, είναι καλύτερο να προτιμούμε το νερό βρύσης σε σχέση με τα εμφιαλωμένα διότι τα νανοπλαστικά και τα μικροπλαστικά μπορούν να διαταράξουν το μικροβίωμα του εντέρου και να αυξήσουν τον κίνδυνο προβλημάτων στην πέψη και στο ανοσοποιητικό σύστημα.
Παράλληλα, μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 19 Νοεμβρίου στο Science Advances αμφισβητεί κι εκείνη με την σειρά της, τις πρόσφατες ανησυχίες σχετικά με τους κινδύνους του φθορίου στο πόσιμο νερό, υποδεικνύοντας ότι το φθόριο μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα στη γνωστική ανάπτυξη των νέων. Η έρευνα επικεντρώθηκε σε τυπικά και συνιστώμενα επίπεδα φθορίου, διαπιστώνοντας «ισχυρές ενδείξεις» ότι οι νέοι που εκτίθενται σε αυτά τα επίπεδα σημειώνουν υψηλότερες επιδόσεις σε γνωστικά τεστ συγκριτικά με συνομηλίκους τους χωρίς την ίδια έκθεση.
Ο δρ Ρομπ Γουόρεν, επικεφαλής της μελέτης, δήλωσε ότι τα προηγούμενα ευρήματα από το ήταν παραπλανητικά, καθώς συνέκριναν υπερβολικά υψηλές δόσεις φθορίου αντί για τις συνιστάμενες δόσεις, γεγονός το οποίο δεν σχετίζεται με τα μέτρα που έχει που ορίζει η δημόσια υγεία.
Αξίζει να αναφερθεί ότι το φθόριο πρόκειται για φυσικό ορυκτό το οποίο ενισχύει το σμάλτο των δοντιών, βοηθώντας στην πρόληψη της τερηδόνας. Για την ακρίβεια, η ανάλυση βασίστηκε στην υπόθεση ότι τα άτομα ζούσαν κοντά στο σχολείο τους κατά την διάρκεια όλης της παιδικής τους ηλικίας και κατηγοριοποιήθηκαν ανάλογα με τη συνεχή ή μερική έκθεση σε φθόριο μέσω φθορίωσης νερού ή φυσικής παρουσίας του ορυκτού, ή πλήρη απουσία έκθεσης.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι μαθητές με μερική έκθεση είχαν καλύτερους βαθμούς στο λύκειο, ενώ η συνεχής έκθεση σε φθόριο κατά τη διάρκεια όλης της παιδικής ηλικίας συνδέθηκε με ακόμα υψηλότερες επιδόσεις.
Από την άλλη, ο δρ Μπρους Λάνφιερ, επιδημιολόγος και καθηγητής πανεπιστημίου, τόνισε την ανάγκη καταγραφής όλων των πηγών έκθεσης, όπως οδοντόκρεμες και φυτοφάρμακα, προκειμένου να αξιολογηθεί πλήρως η επίδραση του φθορίου. Μέχρι να υπάρξουν σαφείς ενδείξεις βλάβης ή απουσίας οφέλους από τη φθορίωση του νερού, φαντάζει ανώφελο να παρεμβαίνει κανείς σε μια μακροχρόνια και επιτυχημένη δημόσια πολιτική υγείας.
Σε κάθε περίπτωση, από την στιγμή που το νερό της περιοχής μας κρίνεται πόσιμο, με βεβαιότητα μπορούμε να το προτιμάμε, αν αναλογιστούμε τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει μακροχρόνια η κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού. Προστατεύοντας το μικροβίωμα του έντερου μας, βάζουμε σε προτεραιότητα και τις γνωστικές μας ικανότητες.
Πηγή: huffingtonpost.gr
