Τα λόγια του αέρα

Eίναι πλέον εμφανές ότι οι αποφάσεις που λαμβάνουμε γύρω από τη διαχείριση της οικονομικής κατάστασης που προέκυψε λόγω της καθυστέρησης στους εμβολιασμούς, καθορίζονται από δύο βασικούς γνώμονες. Ο ένας αφορά τη διαχείριση των ασθενών και κυρίως αυτών που χρειάζονται νοσηλεία και εξειδικευμένη αγωγή στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και ο δεύτερος σχετίζεται με τον βαθμό επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης στη χώρα. Και οι δύο αυτές παράμετροι αφορούν δυνατότητες. Με απλά λόγια, όσους πνευμονολόγους και αναπνευστήρες έχουμε τόσους ασθενείς μπορούμε να περιθάλψουμε. Όσα χρήματα έχουμε, τόσα μπορούμε να δώσουμε, ανεξάρτητα από τα όσα λέμε ότι θα δώσουμε.  

Τα δύο αυτά πλαίσια, τυγχάνει, επίσης, να συναντιούνται αυτή την περίοδο με τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές του Μαΐου και να «διανθίζονται» από ένα εξαιρετικά δυσμενές πολιτικό περιβάλλον λόγω της θεσμικής και αξιακής κρίσης και της πολιτικοκοινωνικής αποστροφής που προκάλεσε καθώς και της πορείας των πραγμάτων γύρω από τα μεγάλα ζητήματα που μας αφορούν και δη το εθνικό και τη θέση μας στα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Και σε αυτές τις παραμέτρους, κοινό χαρακτηριστικό είναι η απουσία επαρκών δυνατοτήτων. Βασικά, όπου φτωχός (στην τσέπη και στο μυαλό) και η μοίρα του, όπως χαρακτηριστικά λέει η λαϊκή σοφία μας. Τα υπόλοιπα είναι για να περνούμε την ώρα μας.

Τι κάνουμε λοιπόν; Η ερώτηση αυτή θα είχε αξία να απαντηθεί αν η πρόθεσή μας να την απαντήσουμε ήταν ειλικρινής. Δεν είναι όμως. Δεν θα μπορούσε να ήταν, επειδή τον «κόμπο» που φτιάξαμε με τους χειρισμούς μας εδώ και καιρό, δεν αναλογιστήκαμε ότι θα έπρεπε να σκεφτούμε και πώς θα τον λύναμε ή έστω να τον κόβαμε. Μεγάλωνε το κουβάρι της διαπλοκής, της καφενοπολιτικής, της εντυπωσιολογίας και του τυχοδιωκτισμού και πιστεύαμε, αφελώς, ότι κάποια στιγμή θα το «κλοτσήσουμε» στον επόμενο για να το ξετυλίξει. Ένας ιός όμως είχε άλλα σχέδια και επιτάχυνε το λεωφορείο, στο οποίο όλοι επιβαίναμε, και που ήδη έτρεχε εδώ και καιρό, καρφωτό πάνω σε έναν τοίχο.

Οπότε τώρα το μόνο που μας έμεινε είναι να δεθούμε όσο πιο σφιχτά μπορούμε με τις ζώνες ασφαλείας μας, και να ευχηθούμε καλή τύχη ο ένας στον άλλο, αφού τη σύγκρουση με τον τοίχο δεν υπάρχει περίπτωση να την αποφύγουμε. Ούτε άλλοι πύργοι θα χτιστούν, ούτε άλλα διαβατήρια θα πουληθούν, ούτε νέες τουριστικές αγορές θα ανοίξουν, ούτε νέες αεροπορικές εταιρείες θα έρθουν, ούτε εταιρείες «κολοσσοί» θα έρθουν φέτος ή του χρόνου στην Κύπρο, ούτε η νέα Βουλή θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, ούτε ο ανασχηματισμός, αν γίνει, θα σημαίνει κάτι ουσιαστικό, ούτε γκάζι θα βγει αύριο, ούτε θα περάσει αγωγός από δίπλα, ούτε εμίρηδες θα γίνουμε. Μάλλον, μπατίρηδες θα μείνουμε. Επειδή, τόσος είναι ο νους μας.

Και όχι, δεν θα μπορούσαμε να πράτταμε διαφορετικά. Η εμπειρία και τα βιώματά μας εδώ και 50 χρόνια μάς δείχνουν ότι τόσα μπορούμε να κάνουμε. Τόσα ξέρουμε να κάνουμε. Αυτή είναι η νοοτροπία μας. Αυτές είναι οι δυνατότητές μας. Όπως ένας άνθρωπος ύψους 1,50 μπορεί να ελπίζει να πετύχει έναν περιορισμένο αριθμό πόντων σε έναν καλαθοσφαιρικό αγώνα, έτσι και εμείς σε τόσα ανάλογα επιτεύγματα μπορούμε να ελπίζουμε. Χωρίς ανάπτυξη δυνατοτήτων, στόχους και μέθοδο, ότι εξαγγέλλουμε, στην πολιτική και στην οικονομία, είναι λόγια του αέρα. Οπότε, τα περί «νέας Κύπρου», «Σιγκαπούρης της Μεσογείου», «γέφυρας των τριών ηπείρων», «ενεργειακού κόμβου» και «διεθνούς κέντρου χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών» (αλήθεια, το θυμάστε αυτό;) και τα λοιπά σχετικά κουραφέξαλα, είναι για όσους από εμάς έχουν χρόνο να γράφουν 500-600 λέξεις σε κάποια στήλη μέσα-μέσα. Για τους υπόλοιπους, δεν είναι καν λόγια…είναι μόνο αέρας.