Είναι, ομολογουμένως, κατανοητή και θεμιτή η προσπάθεια της κάθε διακυβέρνησης να επιδίδεται σε προσπάθεια προβολής και διαφήμισης των επιτευγμάτων της οικονομίας. Κατανοητή και θεμιτή είναι, επίσης, η επιδίωξη της κάθε διακυβέρνησης να υποστηρίζει τη χρησιμότητα και θετική επίδραση που έχουν στην πραγματική οικονομία και οικονομική ανάπτυξη, οι οικονομικές πολιτικές που θεσπίζει και προωθεί. Ακόμα και αν αυτές οι πολιτικές έχουν αμφιλεγόμενα αποτελέσματα σε πρακτικό οικονομικό επίπεδο. Έτσι παίζεται το παιγνίδι της πολιτικής και είναι στα χέρια της αντιπολίτευσης, των κοινωνικών εταίρων, των ΜΜΕ, και της κοινής γνώμης, που βιώνουν καθημερινά την πραγματικότητα των αριθμών και των δεικτών, να ελέγχουν και να αντιπαραβάλλουν τα όσα λέγονται με τα όσα πραγματικά συμβαίνουν.
Είναι, όμως, γεγονός ότι η Κύπρος πάει καλύτερα από τα πλείστα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσον αφορά μια σύγκριση μεταξύ απόλυτων δεικτών, αλλά και των όσων πραγματικών δεδομένων για την κατάσταση της οικονομίας, τούτοι (οι δείκτες) ποσοτικά καταγράφουν. Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε ότι η Κύπρος είναι αμελητέα ποσότητα και δεν έχει κανένα ουσιαστικό στρατηγικό οικονομικό ή πολιτικό εκτόπισμα εντός του οικονομικού οικοδομήματος της ΕΕ, άσχετα με τα όσα λέμε μεταξύ μας για να νιώθουμε καλά.
Οπότε, είτε αναπτυσσόμαστε με 3,4% είτε με 5%, είτε με 0,5%, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τη συνολική δυναμική πορεία και οικονομικές επιδώσεις της ΕΕ. Αντίστοιχα, αν η οικονομική μας πορεία δεν ήταν καλή, και πάλι η πραγματική επίδρασή μας στη συνολική οικονομία της ΕΕ θα ήταν ανεπαίσθητη. Εκτός φυσικά από τον έντονο πονοκέφαλο που θα προκαλούσαμε στη σταθερότητα του ευρώ, και που θα υποχρέωνε την ΕΕ να «κόψει και να ράψει», όπως έκανε πριν καμιά δεκαριά χρόνια, για να μας ξαναβάλει στον «σωστό δρόμο». Μέχρι εκεί φτάνει το αποτύπωμά μας.
Οπότε, το να πηγαίνουμε καλύτερα, σε ρυθμούς και δείκτες, σε σχέση με τη Γαλλία ή τη Γερμανία, δεν είναι και τόσο σημαντικό, αφού, πέραν της αμελητέας οικονομικής μας σημασίας και μεγέθους, έχουμε και πολύ διαφορετικά σημεία αφετηρίας συγκριτικά με τα υπόλοιπα δυτικοευρωπαϊκά κράτη. Δηλαδή, πού ήταν η Γαλλία, η Γερμανία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, π.χ., το 1960 και πού ήταν η Κύπρος από πλευράς ανάπτυξης και βιοτικού επιπέδου; Και πού είναι σήμερα; Νομίζω είναι κατανοητό το επιχείρημα. Αν η Κύπρος σήμερα έφτανε ή ξεπερνούσε σε βιοτικό επίπεδο, σε επίπεδο τεχνολογικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και οικονομικής προόδου και ανάπτυξης, τα αντίστοιχα υφιστάμενα επίπεδα των άλλων χωρών της ΕΕ, τότε, ναι, αυτό θα ήταν, ενδεχομένως, λόγος περηφάνιας. Όμως δεν είμαστε ακόμα εκεί και για να φτάσουμε εκεί, πρέπει να πολλαπλασιάσουμε την προσπάθειά μας, σε ποσοτικό, αλλά κυρίως σε ποιοτικό επίπεδο.
Ακόμα, δε, πιο προβληματική, καθίσταται η εικόνα της οικονομικής προόδου και των επιτευγμάτων μας, όταν συγκριθούμε με τις υπόλοιπες εννέα χώρες, με τις οποίες ενταχθήκαμε στην ΕΕ το 2004. Πού βρισκόμαστε σε σχέση με την Εσθονία, για παράδειγμα; Με την Τσεχία; Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.
Με άλλα λόγια, όσο θεμιτή και όσο κατανοητή και να είναι η ανάγκη μας να δηλώσουμε και να διαφημίσουμε τα όποια οικονομικά επιτεύγματά μας, τόσο για πολιτικούς λόγους όσο και για λόγους προσέλκυσης ξένων επενδύσεων και δημιουργίας προοπτικής δημοσιονομικής βιωσιμότητας και οικονομικής ανθεκτικότητας, άλλο τόσο κατανοητό πρέπει να είναι και το μέτρο σύγκρισης και κυρίως εκείνο που αφορά την ποιοτική επίδοση και όχι μόνο τη στατιστική καταγραφή. Που, αν το πράξουμε, θα καταλήξουμε σε κάποιες όχι και τόσο ευχάριστες διαπιστώσεις, όπως είδαμε πιο πάνω, με την απόσταση που μας χωρίζει από τους υπόλοιπους ανεπτυγμένους εταίρους μας σε όλα όσα αφορούν τη «νέα οικονομία», αλλά και σε σύγκριση με την αδιέξοδη κατάσταση στην οποία βρίσκονται όλες αυτές οι μεγάλες οικονομίες της ΕΕ, σήμερα. Οπότε, το 3,4% της Κύπρου, είναι μεν αξιοσημείωτη επίδοση εδώ στο «χωρίο» μας, αλλά το 0,9% της Γερμανίας θα έπρεπε, κανονικά, να μας τρομοκρατήσει…
