Επιστολή στην πρόεδρο του Δημοκρατικού Συναγερμού, Αννίτα Δημητρίου απέστειλε ο πρώην βουλευτής Αμμοχώστου, Ευγένιος Χαμπουλάς, με την οποία κοινοποιεί ότι αποχωρεί από το κόμμα. Μεταξύ άλλων, αναφέρει πως παρακολουθεί εδώ και καιρό «τη σταδιακή απομάκρυνση από τις ιδεολογικές ρίζες του κόμματος – από την εθνική αξιοπρέπεια, τη διαφάνεια και την ειλικρίνεια απέναντι στον λαό και ιδιαίτερα στη νέα γενιά». Σημειώνει ότι ο ίδιος δεν μπορεί και δεν πρόκειται ποτέ να συμπορευθεί «με επιλογές και σιωπές» που δεν τον εκφράζουν.
Αυτούσια η επιστολή του κ. Χαμπουλά:
Με βαθύ σεβασμό στην ιστορία του τόπου μας και με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πορεία μου στην πολιτική ζωή, ανακοινώνω σήμερα την αποχώρησή μου από τον Δημοκρατικό Συναγερμό.
Εκεί που ξεκίνησα, δεν είναι πια αυτό που πίστευα. Ανδρώθηκα με τις ιδρυτικές αρχές του Δημοκρατικού Συναγερμού, πίστεψα στην ευθύνη, πείστηκα για την ανάγκη μιας πατριωτικής και ταυτόχρονα σύγχρονης παράταξης. Έδωσα μάχες, στάθηκα παρών και ενεργός στα εύκολα μα ιδιαίτερα στα δύσκολα. Όμως, η πορεία που ακολουθεί η ηγεσία του κόμματος τα τελευταία χρόνια με φέρνει σε ένα βαθύ υπαρξιακό δίλημμα: να παραμείνω σιωπηλός σε κάτι που δεν με εκφράζει πια ή να βρεθώ με καθαρότητα εκτός αυτού;
Δεν πρόκειται για πικρία, αλλά για πράξη πολιτικής ευθύνης ώστε να ευθυγραμμιστώ με την συνείδησή μου. Δεν είναι μια στιγμή αντίδρασης, αλλά αποτέλεσμα μακράς σκέψης και εσωτερικού διαλόγου. Παρακολουθώ εδώ και καιρό τη σταδιακή απομάκρυνση από τις ιδεολογικές ρίζες του κόμματος – από την εθνική αξιοπρέπεια, τη διαφάνεια και την ειλικρίνεια απέναντι στον λαό και ιδιαίτερα στη νέα γενιά. Δεν μπορώ και δεν πρόκειται ποτέ να συμπορευθώ με επιλογές και σιωπές που δεν με εκφράζουν.
Αποχωρώ με το κεφάλι ψηλά, ευγνώμων για τις εμπειρίες και τους ανθρώπους που γνώρισα, τις μάχες που δώσαμε όταν οι στόχοι ήταν ξεκάθαροι. Τώρα, πιστεύω ακράδαντα ότι ήρθε η ώρα για μια νέα πολιτική αφήγηση, με καθαρές γραμμές και σταθερές αξίες.
Ξημερώνει αύριο η 1η Απριλίου, 70 χρόνια από την έναρξη του ένοπλου εθνικοαπελευθερωτικού, ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ. Και όπως τότε, έτσι και σήμερα, η Ιστορία μας καλεί να πάρουμε θέση. Να μιλήσουμε, να δράσουμε, να μην μείνουμε θεατές.
Η πορεία συνεχίζεται. Με συνέπεια, αποφασιστικότητα, εντιμότητα και πίστη στην Κύπρο που ονειρευόμαστε και μας αξίζει.
