Δίδαγμα πρώτο, λοιπόν, και βασικό: οι εξαγγελίες και οι δεσμεύσεις. Αν δεν είσαι βέβαιος ότι μπορείς να τις τηρήσεις, τις αποφεύγεις. Αλλιώς αυτοεγκλωβίζεσαι.
Έτσι και ο νέος Πρόεδρος, η θητεία του οποίου ξεκίνησε με αυτό ακριβώς το σοβαρό για την εικόνα του στραβοπάτημα. Τα όσα εξήγγειλε και δεν μπόρεσε να τηρήσει, δημιουργούν ένα θέμα το οποίο, έγκλημα καθοσιώσεως σίγουρα δεν είναι, χρειάζεται όμως προσπάθεια για να ξεπεραστεί σε επίπεδο εντυπώσεων και σίγουρα δεν ήταν ό,τι καλύτερο την παραμονή ανάληψης της προεδρίας.
Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα ακόμα γιατί έγιναν αυτές οι εξαγγελίες. Το 50 - 50 λ.χ. κάλλιστα θα μπορούσε να αποφευχθεί και στη θέση του να έμπαινε μια γενική διατύπωση, έτσι που να μην δημιουργήσει προσδοκίες οι οποίες έμειναν ανεκπλήρωτες και οι οποίες, μάλιστα, κάλυψαν με τρόπο αδιανόητο κάτι εξόχως σημαντικό: το γεγονός ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα έχει όντως τη μεγαλύτερη συμμετοχή γυναικών από όλα όσα προηγήθηκαν.
Ακόμα, το θέμα των πρώην υπουργών Αναστασιάδη. Γιατί να αναληφθεί μια τέτοια δέσμευση μέσα από την οποία αποκλείστηκαν και άτομα τα οποία είχαν παράξει έργο την προηγούμενη δεκαετία και ποια η λογική της ανάληψής της από έναν Πρόεδρο ο οποίος υπήρξε και ο ίδιος επί σειρά ετών υπουργός της κυβέρνησης εκείνης; Και αυτή η δέσμευση αναιρέθηκε φυσικά με τον διορισμό του Κωνσταντίνου Ιωάννου και καλώς αναιρέθηκε διότι είναι μια από τις πολύ καλές παρουσίες στο νέο σχήμα.
Τέλος, τα «στελέχη πρώτης γραμμής». Η παρουσία τεχνοκρατών δεν αποκλείει την παρουσία πολιτικών. Πρώτης γραμμής, που επίσης μπήκαν τελικά στη νέα κυβέρνηση, όπως και όλων των άλλων... γραμμών. Η πολιτική χρειάζεται πολιτικούς, τι να γίνει; Μπορεί να είναι ένας συμπαθής νεωτερισμός η απαξίωση του πολιτικού είδους, πουλάει δε πολύ καλά στα social media και αλλού, όμως το ζητούμενο δεν είναι η κατάργησή τους, είναι η ανάδειξη των ικανών, όπως και των τεχνοκρατών και των γυναικών και των νέων και των μεγαλύτερων σε ηλικία -που επίσης συνεισφέρουν με την πείρα τους και δεν χρειάζεται να στήνουμε Καιάδες και να τους πετάμε για να γίνουμε... σύγχρονοι- και των αναπήρων και των ΛΟΑΤΚΙ και όλων των άλλων.
Μιλώντας ειδικά για το τελευταίο, ελπίζω ότι ο νέος Πρόεδρος θα φροντίσει να διορίσει και εκείνος, αμισθί έστω όπως και ο προηγούμενος, έναν σύμβουλο για τα ζητήματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, διορθώνοντας έτσι και τις κακές εντυπώσεις που άφησε ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε προεκλογικά το ερωτηματολόγιο της Accept. Δεν είναι αυτές οι θέσεις του, κάτι που άλλωστε φάνηκε και από τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε στην πρόσφατη ομοφοβική επίθεση στο ΤΕΠΑΚ και τα όσα είπε. Η επίθεση απλώς υπενθύμισε σε όλους το πρόβλημα και τη δουλειά που χρειάζεται να γίνει.
Από εκεί και πέρα, το κυβερνητικό σχήμα, όπως και κάθε κυβερνητικό σχήμα, έχει και θετικά και αρνητικά στοιχεία, αναλόγως του τι πρεσβεύει ο καθένας μας και πού στέκει ιδεολογικά και ευρύτερα. Σαφώς και υπήρξαν απογοητεύσεις, όπως και σαφώς θα υπήρχε κριτική, ειδικά από όσους τους χωρίζει απόσταση από το τι πρεσβεύει ο νέος Πρόεδρος, παρόλο που και αυτό δεν είναι ακριβώς ξεκάθαρο.
Eυχή όλων είναι ο Νίκος Χριστοδουλίδης να ενεργήσει με πνεύμα σύγχρονο και προπάντων συναινετικά, όπως ακριβώς υποσχέθηκε ότι θα πράξει προεκλογικά. Τόσο ο ίδιος όσο και το υπόλοιπο σχήμα θα αντιμετωπιστούν από τους υπεύθυνους πολίτες κριτικά, αλλά σίγουρα όχι στο πνεύμα της ισοπέδωσης το οποίο, αναμενόμενα επίσης, κυριάρχησε στα social media, όπως δυστυχώς επιτάσσει το κλίμα της εποχής.
Αυτό επίσης είναι κάτι που οφείλουμε να το προσέξουμε. Η ανθρωποφαγία δεν οδηγεί σε τίποτα θετικό και σήμερα το ζητούμενο είναι όλοι μας να μπούμε με κριτική διάθεση σε μία διαδικασία συμμετοχής στο τι θα γίνεται, όχι σε έναν τοξικό φαύλο κύκλο ενασχόλησης μόνο με τα αρνητικά, ως άλλοι Στάτλερ και Γουόλντροφ, τα θρυλικά γερόντια του Muppet Show.
Το θέμα δεν είναι εάν θα πετύχει ο Νίκος Χριστοδουλίδης ή όχι, αυτό είναι ζήτημα και πρόβλημα του ιδίου και των όσων διόρισε, όχι δικό μας. Το θέμα είναι να χειριστεί τα τεράστια προβλήματα της χώρας και της κοινωνίας και να κάνει τις τομές που χρειάζονται για να καλύψουμε έστω και ένα μέρος από την τεράστια απόσταση που χωρίζει την Κύπρο από την εποχή μας και τα προηγμένα κράτη του κόσμου. Διότι δεν είμαστε επί της ουσίας τέτοιο και είναι σημαντικό επιτέλους να το παραδεχτούμε και να το αλλάξουμε. Αυτό είναι το ζητούμενο.
Ο κανιβαλισμός και η τοξικότητα δεν θα βοηθήσουν, όπως επίσης δεν θα βοηθήσει το να κάνουμε αέρα στον οποιονδήποτε και την οποιανδήποτε. Κριτική διάθεση, αυστηρή, υπεύθυνη και επί της ουσίας είναι αυτό που χρειάζεται.
Και σ’ αυτό το πνεύμα, θα πρέπει να υπενθυμίσει κανείς στον Νίκο Χριστοδουλίδη πως η κοινωνία σήμερα δεν έχει την πολυτέλεια να ασχοληθεί με το εάν τηρήθηκε ή όχι η ποσόστωση που υποσχέθηκε, ούτε με το ποιος είναι τι, αλλά με το τι θα καταθέσει η νέα κυβέρνηση, ως έργο πια.
Λίγα λόγια, λοιπόν, λίγες υποσχέσεις και δεσμεύσεις και πολύ έργο, συγκεκριμένο και απτό είναι αυτό που περιμένει η κοινωνία να δει. Η προεκλογική περίοδος έχει τελειώσει. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Υστερόγραφο: Και για τον Χατζηγιάννη αυτά ισχύουν, ναι, παρότι δεν υπήρξα ποτέ φαν του, σίγουρα θα ήθελα να δω τον Τουμαζή να συνεχίζει, δεν υπάρχει καν σύγκριση ανάμεσα στους δύο και, όχι, δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ότι θα πάει καλά αυτό, έστω κι αν ο πολιτισμός τον οποίο καλείται να διαχειριστεί είναι ο δικός μας… Εύχομαι και ελπίζω να με διαψεύσει και μάλιστα πανηγυρικά.
A ναι. Και επιτέλους, το 2023 το προσκύνημα στο άγαλμα του Μακαρίου αμέσως μετά την τελετή διαβεβαίωσης του κάθε νέου Υπουργικού είναι απλά μια τριτοκοσμική γελοιότητα από την οποία θα πρέπει να ξεκολλήσουμε επιτέλους. Και δεν είναι ο Μακάριος το πρόβλημα. Η τύφλα μας είναι.
