Η βεράντα του Μισέλ

Το περασμένο Σαββατοκύριακο η βεράντα στο κτήριο του Συμβουλίου στις Βρυξέλλες είδε πολλούς ηγέτες να πηγαίνουν και να έρχονται. Μεγάλες και μετρίου μεγέθους χώρες πέρασαν από την «αυλή» του Σαρλ Μισέλ, του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, για συναντήσεις σε κάθε πιθανό συνδυασμό, για να διαπραγματευτούν τις πρόνοιες του Πολυετούς Δημοσιονομικού Πλαισίου και του Ταμείου Ανάκαμψης.

Από τη βεράντα πέρασαν σχεδόν όλοι, από διαφορετικά «στρατόπεδα», ενώ την ίδια στιγμή άλλες ομάδες, «φειδωλοί», Βίσεγκραντ και δεν συμμαζεύεται, είχαν ξεχωριστές πολυμερείς σε άλλους χώρους.

Από τη άλλη, η Σοφί Βιλμές, πρωθυπουργός του Βελγίου, μιας από τις χώρες που στηρίζουν τις προτάσεις της Κομισιόν και του Μισέλ χωρίς ισχυρές αντιρρήσεις (όπως η Κύπρος), βγήκε κάποια στιγμή για τηγανητές πατάτες με ηγέτες που βρίσκονται λίγο πολύ στην ίδια ομάδα, τους πρωθυπουργούς της Μάλτας Ρόμπερτ Αμπέλα, του Λουξεμβούργου Σαβιέ Μπετέλ και της Εσθονίας Γιούρι Ράτας.

[rml_read_more]

Αναμφίβολα η όλη πρακτική των διμερών συναντήσεων είναι, εκτός από άσκηση ουσίας, και ευκαιρία προβολής και branding της κάθε χώρας για χάρη της εσωτερικής κοινής γνώμης... αλλά και της κοινής γνώμης στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ηγέτες ποζάρουν χαλαροί ή συνοφρυωμένοι, συναγελάζονται ή φροντίζουν να απαθανατιστούν ακούγοντας σκεφτικοί τον συνομιλητή τους ή χειρονομώντας καθώς εξηγούν κάτι. Με άλλα λόγια, κάτι ήξερε η Βιλμές να βγει για βόλτα σε δημόσιο χώρο, μαζί με κάμερες, καθώς αυτή τη φορά δεν θα είχε πολλές άλλες ευκαιρίες προβολής.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης γνωρίζει και παίζει αυτό το παιχνίδι χρόνια. Ενδεικτικά παραδείγματα οι φωτογραφίες με τον Μακρόν και τη Μέρκελ (και αυτή τη φορά), ή οι δημόσιες ψιθυριστές συνεννοήσεις με τον Μουσταφά Ακιντζί, ακόμα και το σκηνικό του 2018 με τη χειραψία Αναστασιάδη - Ερντογάν στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Παίζει όμως για το δικό μας ακροατήριο, και όχι για το πανευρωπαϊκό.

Σε αυτή την έκτακτη Σύνοδο, η Κύπρος απασχόλησε τα διεθνή ΜΜΕ μία φορά, όταν οι ηγέτες άκουσαν –πριν μπουν στα βαθιά– τα παράπονα της Λιθουανίας για τη Ρωσία και τα παράπονα Ελλάδας και Κύπρου για την Τουρκία. Αυτές οι περαστικές αναφορές έγιναν πρώτες ειδήσεις σε κάθε χώρα και έμειναν ώς εκεί. Για την υπόλοιπη Ευρώπη, η Κύπρος εμφανίστηκε για μια στιγμή, ως προβλέψιμος παραπονούμενος για την Τουρκία, και εξαφανίστηκε.

Το ότι το Προεδρικό δεν προετοιμάστηκε να δώσει ένα συμβολικό δώρο γενεθλίων στη Μέρκελ ή στον Πορτογάλο πρωθυπουργό Αντόνιο Κόστα (που είναι και φίλοι μας) έχει και αυτό τη δική του σημασία. Δεν πληγώσαμε τα αισθήματά τους, όμως χάσαμε την ευκαιρία να παίξει η Κύπρος στα «ελαφρά» ρεπορτάζ του διημέρου που βάζουν την κάθε χώρα στην επικαιρότητα.

Όχι πως η Κύπρος απέχει από τη συζήτηση που έγινε αυτό το Σαββατοκύριακο. Ο Πρόεδρος άλλωστε φροντίζει πάντα να είναι διαβασμένος, ενώ μια ολόκληρη ομάδα συμβούλων επεξεργάζεται σε εξονυχιστική λεπτομέρεια την κάθε εκδοχή του ΠΔΠ και του Ταμείου Ανάκαμψης που κατατίθεται στο τραπέζι.

Όμως κάποτε η εικόνα και η επιφάνεια έχουν εξίσου μεγάλη σημασία και επιρροή με την ουσία. Άδικο; Μπορεί. Αλλά είναι κρίμα η Κύπρος να φαντάζει στα μάτια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης ως μια συμπαθής χώρα που εμφανίζεται μόνο όταν υπάρχει πρόβλημα με την Τουρκία.