Οι παρεμβάσεις και οι συγκυρίες

Αν οι άνθρωποι που δουλεύουν στο Προεδρικό ήταν κυνικοί θα έβλεπαν μάλλον με θετική διάθεση τα νέα κρούσματα κορωνοϊού και την ανάγκη να περάσει η προσοχή της κοινής γνώμης ξανά στα μέτρα προστασίας, τον φόβο της επιστροφής της καραντίνας και τις ευτράπελες, εισαγόμενες, παράνοιες κατά της μάσκας προστασίας.

Θα ήταν ιδιαίτερα χαρούμενοι επίσης και για τα νέα, φρέσκα επεισόδια του ριάλιτι «ΔΗΚΟϊκές Ιστορίες» που κάνει πάντα τρελά νούμερα. Βεβαίως δεν θα έτριβαν τα χέρια τους για τις πιθανές εκλογικές προεκτάσεις εναντίον των αντιπάλων και υπέρ φίλων. Είπαμε κυνικοί, αλλά όχι κι έτσι.

Δεν είναι βέβαιο αν θα ήταν ευχαριστημένοι από το νεκάτωμα που προμηνύει η απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων να απορρίψει την εμπορική συμφωνία ΕΕ - Καναδά. Επί της ουσίας, ίσως να υπάρχει μια συζήτηση που πρέπει να γίνει και μπορεί να γίνει.

Αλλά πώς θα γίνει όταν όλη η Ευρώπη σε ξέρει μόνο ως τη χώρα που φέρνει μόνο το πρόβλημά της στο τραπέζι και θυμάται την ΕΕ όταν ζητά κηδεμόνες κατά της Τουρκίας;

[rml_read_more]

Όταν ξανάρθει η ώρα του Κυπριακού και των ευρωτουρκικών, θα επανέλθουν και τα όσα μας απασχολούσαν μέχρι που οι πυροσβεστικές παρεμβάσεις της Γερμανίας έφεραν την Ελλάδα και την Τουρκία ξανά στον δρόμο του άτυπου διαλόγου (και βλέπουμε).

Την προσέγγιση της Κομισιόν στα ευρωτουρκικά, προσέγγιση που συμπλέει και με αυτή του Βερολίνου, τη συμπύκνωσε πριν δύο μόλις εβδομάδες η Νάταλι Τότσι, σύμβουλος του Ζοζέπ Μπορέλ και πρώην σύμβουλος της Φεντερίκα Μογκερίνι και γνώστρια της περιοχής και του Κυπριακού.

Σε άρθρο της στο Politico, που δημοσιεύθηκε ενώ στην Κύπρο κυριαρχούσε η παραφιλολογία για φρεγάτες ενιαίων αμυντικών δογμάτων και δυναμικές γαλλικές παρεμβάσεις, η Τότσι έγραφε πως η επαμφοτερίζουσα προσέγγιση της ΕΕ απέναντι στην Τουρκία, με ρητορική ρήξης με την Άγκυρα και στήριξης σε Ελλάδα και Κύπρο αλλά χωρίς ουσιαστικά μέτρα, δεν αποδίδει. Και επεσήμανε πως αυτή η προσέγγιση σταδιακά οδήγησε στο να εξαφανιστούν όλα τα εργαλεία πολιτικής, δηλαδή οι θεσμοθετημένες ευρωτουρκικές σχέσεις, που είχαν στο χέρι τους οι Βρυξέλλες για να πείσουν την Τουρκία να αλλάξει ρότα.

Αν η Λευκωσία βλέπει με σοβαρότητα και στρατηγική το ενδεχόμενο επανεκλογής Ακιντζί και επιστροφής σε μια κάποια διαπραγμάτευση μετά τον Οκτώβριο, τότε η κατάληξη του άρθρου δίνει στην Κύπρο ενδείξεις του τι αναμένει από αυτήν η Γερμανία. Ως ο παράγοντας που κατάφερε πρακτικά, πέρα από τη ρητορική στήριξη, να επιφέρει αποκλιμάκωση των ενεργειών της Τουρκίας.

«Η δημιουργία μιας αποφασιστικής, βασιζόμενη σε κανόνες, σχέση με την Τουρκία είναι πλέον επιβεβλημένη. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν οι Ευρωπαίοι, τόσο το καλύτερο. Έχει έρθει η ώρα για την ΕΕ -μέσω του Παρισιού, της Αθήνας και της Λευκωσίας- να επιλέξει μια στροφή και να αρχίσει να αντιμετωπίζει την Τουρκία ως εταίρο, και όχι αντίπαλο».

Η Αθήνα αντέδρασε στις ενέργειες της Τουρκίας με αποφασιστικότητα, άκουσε τη Γερμανία και αξιοποιεί τη βοήθειά της. Και αφήνει το Κυπριακό εκτός των ελληνοτουρκικών. Εμείς μπορούμε να αξιοποιήσουμε τη συγκυρία;