Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν χωράνε εγωισμοί και γινάτια. Μόνο αναδίπλωση!

Προσωπικά δεν έχω καμία πρεμούρα αν η ΕΕ επιβάλει ή όχι κυρώσεις στη Λευκορωσία.

Και αυτό όχι γιατί δεν θεωρώ επιβεβλημένο τον εκδημοκρατισμό του καθεστώτος της χώρας και την «πολιτική συνταξιοδότηση» του Λουκασένκο. Aυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Το προηγούμενο όμως της Ουκρανίας έδειξε ότι εκείνο που ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους είναι να εκμεταλλευτούν τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια των λαών αυτών των χωρών προκειμένου να τις απομακρύνουν απλά και μόνο από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας και στη συνέχεια αφήνουν τους λαούς αυτούς στην τύχη τους, με αποτέλεσμα η εξουσία να περνά στα χέρια ακροδεξιών, νεοναζιστικών και διεφθαρμένων τοπικών συμμοριών και στοιχείων που αποδεικνύονται πολύ χειρότεροι απ' ό,τι τα προηγούμενα καθεστώτα.

Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, η άρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας να συναινέσει στην επιβολή κυρώσεων στη Λευκορωσία ουδόλως θα με προβλημάτιζε.

[rml_read_more]

Ανεξαρτήτως ωστόσο αυτού, στη σημερινή συγκυρία θεωρώ ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει άλλη επιλογή από το να συμβαδίσει με την απόφαση των υπόλοιπων 26 Ευρωπαίων να προχωρήσουν στην επιβολή κυρώσεων στη Λευκορωσία.

Πολύ περισσότερο που οι ενστάσεις της Λευκωσίας, όπως επανειλημμένα δηλώνει η κυβέρνηση, δεν σχετίζονται με το ίδιο το θέμα της Λευκορωσίας, αλλά με ένα εντελώς άλλο θέμα, αυτό της Τουρκίας, που οι εταίροι μας επιμένουν ότι δεν μπορεί να πακετοποιηθεί.

Αυτό άλλωστε είναι και το τίμημα της επιλογής μίας μικρής και αδύναμης χώρας όταν εντάσσεται σε έναν μεγάλο συνασπισμό κρατών που έχει μάλιστα και θεσμοθετημένη την κοινή εξωτερική πολιτική. Χάνει αυτομάτως την ανεξαρτησία επιλογών και κινήσεών της και υποχρεούται να ακολουθεί τον «ρου του ποταμού».

Γιατί, για να χρησιμοποιήσω και μία προσφιλή φράση του υπουργού των Εξωτερικών μας, η κοινή εξωτερική πολιτική της ΕΕ δεν μπορεί να είναι αλά καρτ. Να παίρνεις δηλαδή ό,τι σου αρέσει και να αντιστρατεύεσαι και να υποσκάπτεις όταν δεν συμφωνείς.

Και ας μην μας δημιουργεί αυταπάτες το «όπλο» του βέτο, γιατί αυτό στην περίπτωσή μας είναι «άσφαιρο».

Το να θεωρεί κάποιος ότι μία μικρή χώρα όπως η Κύπρος μπορεί με την επίκληση του βέτο να υποχρεώσει τους άλλους 26 εταίρους να συρθούν σε κυρώσεις κατά της Τουρκίας τη δεδομένη χρονική στιγμή και εν μέσω ενός ευρύτερου ευρωπαϊκού σχεδιασμού για διάλογο με την Τουρκία με στόχο την επίλυση και των ευρωτουρκικών ζητημάτων αλλά και των θεμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, είναι και ουτοπικό αλλά και αυτοκαταστροφικό.

Σε τέτοιες λοιπόν περιπτώσεις δεν χωράνε ούτε εγωισμοί, ούτε γινάτια και η μόνη λύση που μας απέμεινε είναι η αναδίπλωση!