Αυτή η ιστορία της «καταγγελίας» του Οδυσσέα Μιχαηλίδη περί προσώπου στενού συνεργάτη του Προέδρου Χριστοδουλίδη που δήθεν του ανάφερε βδομάδες πριν την ανακοίνωσή της, ότι η απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου για την απόλυσή του λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς θα ήταν ομόφωνη, έχει τραγικές και ταυτόχρονα κωμικές διαστάσεις. Είναι κωμικό ένας άνθρωπος που φιλοδοξεί να ηγηθεί μιας σταυροφορίας για να πάψει η Κύπρος να πνίγεται από τις αναθυμιάσεις των σκανδάλων της διαφθοράς να συμπεριφέρεται κατινίστικα. Είναι ταυτόχρονα τραγικό ένας άνθρωπος που υπηρέτησε για 10 χρόνια στο σημαντικό πόστο του Γενικού Ελεγκτή, και που φιλοδοξεί να εκλεγεί μια μέρα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να μην αντιλαμβάνεται ότι χωρίς τη βοήθεια και τη συμβολή της Δικαιοσύνης τα φαινόμενα διαφθοράς δεν περιορίζονται. Αν στον λαό εμπεδωθεί η πεποίθηση ότι το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο είναι στελεχωμένο από διεφθαρμένους και διαπλεκόμενους δικαστές, κάθε προσπάθεια για αντιμετώπιση της διαφθοράς είναι μάταιη. Η δήλωσή του στις «Αιχμές» αποτελεί μια πολύ βαριά κατηγορία σε βάρος όλων των δικαστών του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Μετά την κατηγορία της δωροδοκίας, η δεύτερη σε βαρύτητα κατηγορία σε βάρος ενός δικαστή είναι αυτή της διαπλοκής. Κατανοώ την πικρία του κ. Μιχαηλίδη από την απόφαση του δικαστηρίου να τον απολύσει λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς. Όμως, η δήλωσή του που αγγίζει τα όρια της αισχρότητας επιβεβαιώνει πανηγυρικά την ορθότητα της απόφασης. Έμαθε να συμπεριφέρεται ανάρμοστα για να εισπράττει παλαμάκια από τους αφελείς και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Αν ήταν μάγκας, όπως θέλει να παρουσιάζεται, θα έβγαινε και δημόσια να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος. Αντί τούτου, οι χθεσινές εφημερίδες φιλοξενούν ανάρτησή του, η οποία είναι πιο ανάρμοστη από τη δήλωσή του στις «Αιχμές». Γράφει, λοιπόν, ο πρώην Γενικός Ελεγκτής: «Είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή η ταχύτητα και η αποφασιστικότητα με την οποία η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο και ο Γενικός Εισαγγελέας αντέδρασαν σε μια δημόσια αναφορά μου που εκθέτει πολιτικά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εύχομαι και ελπίζω ότι, από τούδε και στο εξής, θα επιδεικνύουν την ίδια αποφασιστικότητα και για τα πολύ σοβαρά ζητήματα της διαφθοράς και διαπλοκής που ταλανίζουν τον τόπο. Η Κύπρος έχει ανάγκη από καθαρούς πολιτικούς, όχι από επικοινωνιακά τεχνάσματα και υποκριτικές συμπεριφορές. Όπως είχα αναφέρει αμέσως μετά την απόλυσή μου, τώρα πλέον είμαι ελεύθερος να μιλώ.» Ο άνθρωπος δεν έχει τον Θεό του! Μετά την απόλυσή του είναι πλέον ελεύθερος να μιλά. Μα η απόλυσή του έγινε γιατί, μεταξύ άλλων, δεν σταματούσε να μιλά και να καταδικάζει και να διασύρει ανθρώπους, κάποιους βεβαίως δικαίως, αλλά και πολλούς αδίκως. Χωρίς κανένα σεβασμό προς το τεκμήριο της αθωότητας και χωρίς να νοιάζεται για τον πόνο και τις βλάβες που θα προκαλούσε. Ο άνθρωπος δεν έχει το Θεό του!! Η δημόσια αναφορά του εκθέτει, λέει, πολιτικά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν αντιλαμβάνεται ότι εκείνους που πάνω απ’ όλα εκθέτει και εξευτελίζει είναι τους δικαστές του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου, τους οποίους ευθέως και καθαρά κατηγορεί ότι είχαν παρασκηνιακές επαφές με τον Πρόεδρο και μάλιστα προτού ολοκληρωθεί η ακρόαση της υπόθεσης τον πληροφόρησαν ότι ομόφωνα θα τον απολύσουν. Σε άλλες, σοβαρές χώρες, μια τέτοια δήλωση θα οδηγούσε στην αυθημερόν καταχώριση ποινικής δίωξης στα δικαστήρια για το αδίκημα της Περιφρόνησης της Δικαιοσύνης. Και δύο λόγια σε μια μερίδα συμπατριωτών μας που βγαίνουν στα ΜΚΔ και χειροκροτούν τον Οδυσσέα για τη δήλωσή του αυτή. Πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς είμαι βέβαιος διακατέχονται από αισθήματα αγανάκτησης και αηδίας για τα επίπεδα διαφθοράς στον τόπο μας. Και βλέπουν στο πρόσωπο του Οδυσσέα έναν άνθρωπο που προσπάθησε να καταπολεμήσει το κοινωνικό αυτό καρκίνωμα. Η διαφθορά είναι σαν τη Λερναία Ύδρα. Ο περιορισμός της σε επίπεδα προηγμένων δημοκρατικών χωρών, όπως οι Σκανδιναβικές, η Νέα Ζηλανδία κ.ά. είναι θέμα που θέλει σοβαρότητα, όραμα, φρόνηση, ακεραιότητα. Ένας άνθρωπος που προσάπτει μια βαρύτατη κατηγορία σε βάρος των δικαστών του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου με τόση ελαφρότητα στα πλαίσια μιας τηλεοπτικής εκπομπής, δεν διαθέτει αυτά τα προσόντα. Στηριζόμενος στις πράξεις και στα αποτελέσματα της 10χρονης θητείας του στο αξίωμα του Γενικού Ελεγκτή, λέω χωρίς κανένα δισταγμό ότι δεν διαθέτει την αναγκαία φρόνηση και ταπεινότητα για να ηγηθεί μιας τέτοιας σταυροφορίας. Στην όλη συμπεριφορά του παρατηρείται ένα υπερμεγέθες «εγώ» και λείπει παντελώς το «εμείς». Ολοφάνερα του λείπει και η ταπεινότητα. Ταπεινότητα δεν σημαίνει μόνο να μην επιδεικνύεσαι, να μην προκαλείς, να μην επιζητείς την προβολή. Εκείνος που χαρακτηρίζεται από ταπεινότητα, όταν έχει επιτυχίες, δεν κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Δηλαδή, δεν κομπάζει σκεφτόμενος ή λέγοντας «Τι κατάφερα ο μεγάλος!». Ενώ, όταν έχει αποτυχίες, κοιτάζει τον καθρέφτη, δεν ρίχνει την ευθύνη στους άλλους, όπως κάνει ασταμάτητα ο κ. Οδυσσέας. Και κυρίως, δεν ρίχνει την ευθύνη σε ανθρώπους που λόγω αξιώματος δεν μπορούν να μπουν σε διάλογο μαζί του, όπως είναι οι δικαστές.
